حضرت آيت ‏اللّه خامنه ‏اى

شماره سوم ماهنامه خیمه - ربیع الاول 1424 - اردیبهشت 1382 

مقام معظم رهبرى

* جامعه مدّاح ايرانى شعرهاى خوب را بخواند. چون سبك مدّاحى، بويژه مداحى سنتى، مانند حرف زدن با مردم است. من مداحان قديمى را ديده بودم كه وقتى شعر مى خواندند گويا با مردم حرف مى زدند و تك تك افرادى كه آنجا نشسته بودند، مى فهميدند، شعر مصيبت هم همين طور بود. مثل:

اى حرم كعبه ات ز حلقه بگوشان

وى دل داناى تو زبان خموشان

با تو كه گفت از حسين چشم بپوشان

اينها را چه كسى نمى فهميد؟ و از مردم معمولى ما كيست كه كسى يك شعر فصيح قوى را بخواند و او نفهمد؟

¡ اگر مدّاح، شعر قوى و خوب را بخواند و با مردم حرف بزند، در طول مدتى مثلا ده سال كه از آن بگذرد، سطح ادبيات عمومى مردم بالا مى رود و چون شما همه جا مى رويد و زن و مرد و روستايى و شهرى، پاى صحبت شما مى نشينند، گوش به شعر درست و سخن فارسى درست عادت مى كند، و جامعه ى مداح مى تواند در اين زمينه، بزرگترين خدمت را بكند.

¡ دو خصوصيت براى مداح اهل بيت(ع) لازم است. يكى اينكه محبت ما را به اهل بيت(ع) زياد كند؛ و لذا هر شعرى بايد محبت مستمع را به اهل بيت(ع) زياد كند، كه خود آن محبّت، ضامن همه چيز است. شعرهايى كه راجع به اخلاق شان، گذشت شان، عفوشان و فضايل ايشان است خيلى خوب است. و خصوصيت دوم، شعرهايى است كه دستورالعمل و الگوى زندگى آن ها را به ما نشان مى دهد. مثل صراحت شان، شجاعت شان، حق گويي شان، ايثارشان، انفاق شان و محو كردن خودشان در خدا.

¡ در دعاها و زيارت نامه هاى ما تعبيرات عاشقانه خيلى خوبى هست كه حقايقى را نشان مى دهد. اينها را بايد محور قرار داد؛ آنچه را مثلا فرض كنيد شيخ و ابن طاووس و بزرگان در كتاب هاى شان گفته اند و مفيد در ارشاد آورده، اينها را بايستى محور قرار داد و بعد آنها را به شكل زيبا و شايسته اى ارائه كرد.

برگرفته از كتاب ستودگان و ستايشگران.



حضرت آيت اللّه بهجت

* آقايان مداح و ذاكر اهل بيت(ع) بايد بدانند كه در چه موقفى هستند، چه كارى انجام مى دهند و براى چه اين كار را مى كنند. بايد بدانند كه همان «مودت ذى القربى» را كه در قرآن است، بايد پياده كند. چه ذكر فضايل اهل بيت(ع) باشد و چه ذكر مصايب آنها، همه ادا كردن اجر رسالت و تثبيت كردن مردم بر قرآن است.

¡ بايد بدانيم كه واجب بزرگى بر دوش همه است. معلّمين به وسيله ى تعليم و مادحين با عمل، بايد بفهمانند كه از محبت

اهل بيت(ع) نبايد دست برداشت. همه چيز در محبت اهل بيت(ع) است.



حضرت آيت اللّه فاضل لنكرانى

* اساس مسأله امامت از نعمتهاى بزرگى است كه با هيچكدام از نعم الهى قابل مقايسه نيست و در معارف دينى ما به هيچ مسأله اى مانند ولايت، اهميت و سفارش فراوان نشده است. همه ى متون و جوامع روايى و كتاب و سنّت از ابتدا تا انتها، فريادگر مسأله ى امامت و دعوت كننده ى انسانها و جامعه ى بشرى به اين امر حيات بخش است «و لم ينادَ بشى ء مثل ما نودى بالولاية» در ميان همه ى مذاهب و مكاتب، شيعه اين افتخار را دارد كه گوى سبقت را از ديگران ربوده است و عشق به ولايت و امامت را رمز حيات و بقاى خويش قرار داده است؛ امّا حقيقت بزرگترى در اين ميان وجود دارد و آن، وجود شريف امام زمان، مهدى موعود (عج) است كه شايد بتوان گفت بالاترين و عميق ترين عنوان، همان است كه قرآن كريم از ايشان ياد نموده و آن بقية اللّه است. او بقيه و انتهاى تجلّى خداوند و حسن خِتام عالم و همه ى اديان است؛ او در ميان مظاهر تجلّى حق تعالى، آخرين گوهرى است كه مظهر همه ى صفات و اسماى الهى است و مى توان گفت همانطورى كه نبى اكرم(ص) مظهر تام انبيا و شريف ترين گوهر نبوت بود، وجود شريف حضرت حجّت نيز، لبّ امامت و تجلّى تام امامت است. افتخار همه ى انسانهاى آزاده، خصوصا مسلمانان و شيعيان، آن است كه در پرتو شعاع وجودى آن حضرت به سر مى برند؛ وجود شريفى كه منصبى را عهده دار است كه بالاترين منصب عالم وجود است و آن قيام براى اجراى كامل دين خدا و رفع ظلم و ستم و برخورد با هرگونه بدعت و انحرافى است كه در جامعه ى مسلمين و ميان انسانها به وجود آمده است. ما امروز هر صبح و شام، به ياد آن حضرت زندگى مى كنيم و خود را در محضر آن وجود شريف حاضر مى بينيم و ايشان را نسبت به همه ى امور خود و مقدرات، ناظر و حاضر مى دانيم. آنچه كه امروز مايه ى حيات و رمز بقا و استمرار است، دل دادن به آن وجود شريف و سر سپردن بر خاك كوى او است....

برگرفته از متن پيام معظم له به جشنواره ى برترين هاى فرهنگ مهدويت.