کد مطلب : ۷۳۵۸
آیین ایرانی
کربلا به روایت یک چنار
روستای زرآباد به مساحت ۱۴۲ هزار متر مربع و در هفتاد کیلومتری شمال شهر قزوین، در منطقه رودبار الموت واقع شده، جایی که گفته می‌شود مدفن امامزاده علی‌اصغر، فرزند امام موسی کاظم، پیشوای هفتم شیعیان جهان است.
اهالی این منطقه معتقداند که چنار قدیمی موجود در همسایگی امامزاده روستا هرساله به هنگام سحر عاشورا خون گریه می‌کند و در وصف علت آن نیز از پرنده‌ای صحبت می‌کنند که بال خود را در صحرای کربلا و از خون شهدای آن سرخ کرده و بر سر این درخت نشسته است.
با تکیه برهمین داستان، هر ساله زائران زیادی از روستاهای منطقه و سایر نقاط کشور به زرآباد آمده و به دعاو نیایش و پخش نذورات خود می‌پردازند. زائران اعتقاد دارند این ماده قرمز رنگی که از درخت خارج می شود متبرک است و تلاش بسیاری می کنند که از لابه‌لای انبوه جمعیت بتوانند گوشه‌ای از دستمال خود را با آن متبرک سازند.
شهرت این درخت در دوره صفویه به حدی می‌رسد که شاه سلطان حیسن صفوی، افرادی را برای بررسی و تایید این خبر به این منطقه می‌فرستد. از جمله این فرستادگان، میرزا قوام‌الدین سیفی قزوینی است. وی مشاهدات‌اش را در کتابی تحت عنوان چنار خونبار جمع کرده و برای شاه ارسال می‌کند.
چنارهای قدیمی در بسیاری از نقاط ایران وجود دارند و اغلب مقدس نیز تلقی می‌شوند. چنار خونبار زرآباد، چنار چک چک یزد، چنار امامزاده صالح تهران و... بررسی این نمونه‌ها در کنار هم، گویای اهمیت خاص درخت و به ویژه درخت چنار در ایران است. ایرانیان باستان برای چنار، ارزش و احترام ویژه‌ای قائل بوده‌اند و به همین دلیل هم بسیاری از بزرگان را در پای آنها دفن کرده‌اند. به همین دلیل هم هست که امروز در مجاورت بسیاری از امامزاده‌های ما، درختان چنار قدیمی‌ای نیز وجود دارند.
اهمیت چنار به حدی بوده که در ایران باستان، چنار تزئین شده‌ای در محل خواب شاه قرار داشته و حتی این درخت از هدایای رسمی بزرگان به یکدیگر نیز محسوب می‌شده است. اسلام نیز پس از ورود به ایران، توجه خاصی به این درخت نشان می‌دهد و اسطوره‌ها و ارزش‌های اسلامی نیز پیوند عمیقی با این درخت اسطوره ای پیدا می کنند.
اهالی این منطقه معتقداند که چنار قدیمی موجود در همسایگی امامزاده روستا هرساله به هنگام سحر عاشورا خون گریه می‌کند و در وصف علت آن نیز از پرنده‌ای صحبت می‌کنند که بال خود را در صحرای کربلا و از خون شهدای آن سرخ کرده و بر سر این درخت نشسته است.
با تکیه برهمین داستان، هر ساله زائران زیادی از روستاهای منطقه و سایر نقاط کشور به زرآباد آمده و به دعاو نیایش و پخش نذورات خود می‌پردازند. زائران اعتقاد دارند این ماده قرمز رنگی که از درخت خارج می شود متبرک است و تلاش بسیاری می کنند که از لابه‌لای انبوه جمعیت بتوانند گوشه‌ای از دستمال خود را با آن متبرک سازند.
شهرت این درخت در دوره صفویه به حدی می‌رسد که شاه سلطان حیسن صفوی، افرادی را برای بررسی و تایید این خبر به این منطقه می‌فرستد. از جمله این فرستادگان، میرزا قوام‌الدین سیفی قزوینی است. وی مشاهدات‌اش را در کتابی تحت عنوان چنار خونبار جمع کرده و برای شاه ارسال می‌کند.
چنارهای قدیمی در بسیاری از نقاط ایران وجود دارند و اغلب مقدس نیز تلقی می‌شوند. چنار خونبار زرآباد، چنار چک چک یزد، چنار امامزاده صالح تهران و... بررسی این نمونه‌ها در کنار هم، گویای اهمیت خاص درخت و به ویژه درخت چنار در ایران است. ایرانیان باستان برای چنار، ارزش و احترام ویژه‌ای قائل بوده‌اند و به همین دلیل هم بسیاری از بزرگان را در پای آنها دفن کرده‌اند. به همین دلیل هم هست که امروز در مجاورت بسیاری از امامزاده‌های ما، درختان چنار قدیمی‌ای نیز وجود دارند.
اهمیت چنار به حدی بوده که در ایران باستان، چنار تزئین شده‌ای در محل خواب شاه قرار داشته و حتی این درخت از هدایای رسمی بزرگان به یکدیگر نیز محسوب می‌شده است. اسلام نیز پس از ورود به ایران، توجه خاصی به این درخت نشان می‌دهد و اسطوره‌ها و ارزش‌های اسلامی نیز پیوند عمیقی با این درخت اسطوره ای پیدا می کنند.
