تاریخ عزاداری در سند:

تاریخ تشیع و تاریخ عزاداری در سند به همدیگر وابسته‌اند اما از نظر تقدم و تأخر ، تشیع در اولویت قرار دارد زیرا می‌گویند: در اواخر ۲۸ هجری مطابق ۶۵۸ میلادی یا اوایل ۳۹ هجری مطابق ۶۵۹ میلادی با فتح سند، تشیع نیز وارد سند گردید و عزاداری امام حسین(ع) بعد از حادثه كربلا در ۶۱ هجری در این سرزمین آغاز شد و جهت زنده نگهداشتن یاد قربانیان حماسه حسینی از آنروز تا به حال مجالس عزا دایر می‌گردد.

اگرچه در زمان‌های گوناگون تحت رفتارهای متنوع حكمرانان مختلف‌، محبان اهل‌بیت دچار مصائب، مشكلات و شكنجه نیز شده‌اند اما پیروان، عزاداری برای نوه پیامبر اسلام را مستحب موكد می‌دانسته و هر سال در ماه‌های محرم، صفر و به ویژه دهه اول ماه محرم و سایر روزهای سال كه متعلق به اهل‌بیت علیهم السلام و شهدای كربلا است، مستمراً از آنها یاد نموده‌اند و این سنت‌، سینه به سینه ادامه دارد و زنده نگهداشتن یاد این فاجعه غم‌انگیز جزء ایمان آزادگان گردیده است.

مجالس عزاداری‌، نوحه‌، ماتم و ناله و شیون نشانة عظیمی از آن واقعه بزرگ است و امروز از مرزهای مركز اصلی خود یعنی عراق عبور كرده به سایر كشورهای اسلامی و حتی بعضی از كشورهای غیراسلامی نیز گسترش یافته‌، در ما‌ه‌های محرم و صفر یا در دهه اول محرم به ویژه در روز عاشورا این حادثه را به مردم معرفی و جهان را با پیام و عبرت‌های آن آشنا می‌سازند.

در سند جهت زنده نگهداشتن یاد حضرت امام حسین‌(ع) عزاداران سندی از زمان‌های قدیم عزاداری می‌كرده‌اند اما مورخین متعصب هنگام نوشتن تاریخ سند، آشكارا از ذكر آن صرفنظر نموده‌اند.

سند از نظر مرثیه‌خوانی و نوحه‌خوانی نیز دارای موقعیت ویژه و برجسته‌ای است.

برهمن حسینی:

خلفای عباسی تمام نواحی مفتوحه توسط امویان را ، به تصرف خود در آوردند كه سند نیز از جمله آنان بود. منصور دوانقی، عمر بن حفص را به عنوان حاكم سند به این سرزمین اعزام كرد، چندی بعد «محمد نفس زكیه» و «ابراهیم»، علَم حمایت از اهل‌بیت را بر افراشتند، با عباسیان جنگیده و هر دو برادر در این راه کشته شدند.‌. عبدالله الاشتر بعد از جهاد «نفس زكیه»، هم راه با تعدادی وارد سند گردید.

در این زمان عمر بن حفص عباسی حاكم سند بود اما نقل است كه او به تشیع تمایل داشت و به آنها خیر مقدم گفته و با عزت و احترام از آنها استقبال نمود.. عمر بن حفص به علت ترس از خلیفه عباسی عبدالله الاشتر و یارانش را پیش راجایی هندو كه فردی شجاع بود فرستاد.

طبق روایتی دیگر در سال ۱۲۹ هجری حسین بن علی شفت بن حسن مثنی بن حسن بن علی ابن ابیطالب در مدینه علَم حمایت از حقوق اهل‌بیت(ع) را بلند كرد. وقتی كه حسین بن علی در مكه با سپاهیان عباسی به جنگ پرداخت، تعدادی غلام ترك و هندو به او كمك كردند.

بعد از جنگی كه در سند پیش آمد و عبدالله الاشتر در آن كشته شد، بیوه او (كه دختر یكی از راجاهای سند بود) همراه پسرش پیش برهمنانی كه از اقوام وی بودند رفته و پس از بازداشت بدست برهمنان، همه آنها را به عنوان اسرای جنگی نزد منصور، خلیفه عباسی فرستادند و منصور نیز این اسرا كه به «غلامان هندو» معروف بودند را به مدینه فرستاد.

كمك و یاری این غلامان هندو سبب پیروزی حسین بن علی را فراهم ساخت و تعدادی از آنها نیز در این معركه همراه حسین كشته شدند و برخی از آنها پا به فرار گذاشته به سند باز گشتند. پس از این حادثه، فرزندان همین افراد، خود را «اولاد حسینی» یا «برهمنان حسینی» می‌خوانند.

این گروه از برهمنان هند به نام «حسینی برهمن» از طبقه برهمنان از لحاظ مقام اجتماعی بسیار طبقه بالایی هستند و برخی از اینان در شعرهایشان قصاید بسیار زیبا برای امام حسین می‌گویند از جمله یكی از آنان در شهر آگرا قصیده‌ای برای امام حسین سرود كه مضمونش می‌گفت ای امام حسین! ما اگر چه هندو هستیم و اجازه نداریم به بارگاه تو بیاییم اما ای كاش آتش مرا خاكستر كند و گردی از خاكستر من بر قبر تو بوسه بزند.

آرمان هیأت