کد مطلب : ۱۲۴۷۴
بقاع متبرکه
درباره امام زاده سید اسماعیل
محدوده آرامگاه سید اسماعیل، مکانی تاریخی شامل میدان، آب انبار، مسجد- مدرسه فیلسوف‌الدوله و بازار سید اسماعیل است.
بنای فعلی امام‌زاده شامل صحن، ایوان، رواق ( ایوانی که در مرتبه دوم ساخته شود، پیشگاه)، بقعه و مسجد است.
صحن امام‌زاده به شکل مستطیلی به ابعاد ۲۳ و ۳۵ متر است که محور طولی آن در امتداد شمالی – جنوبی قرار دارد و دارای سه ورودی است.
ورودی شرقی امام‌زاده که مدخل اصلی بنا نیز محسوب می‌شود؛ فاقد تزئینات است و به نظر می‌رسد نیمه کاره رها شده باشد. این ورودی مقابل سر در آب انبار ساخته شده و به معبر شمالی – جنوب شرقی امام‌زاده و خود امام‌زاده به میدان سید اسماعیل راه دارد.
دو ورودی دیگر اطراف صحن نیز یکی در شمال و دیگری در جنوب به معابر فرعی راه دارند.
قسمت غربی بنا دارای ایوانی رفیع و خوش منظر است که در طرفین آن دو منار بلند دیده می‌شود. در طرفین ایوان، سه ایوانچه در لبه صحن واقع شده است. بدنه ایوان غربی پوشیده از کاشی، و نیم گنبد آن مزیّن به مقرنس زیبا و پرکار است.
در محل پاکار قوس پوشش ایوان، بر کتیبه‌ای با زمینه لاجوردی در سه سوی و روی کاشی‌های خشتی، عباراتی به خط سفید نقش بسته است.
طبق کتیبه موجود ، قدمت درِ چوبی بقعه به سال ۸۸۶ هـ . ق یعنی دوره آق قویونلو می‌رسد و ظاهراً قدیمی‌ترین سند بر جای مانده برای قدمت شهر تهران است.
کاشی‌های زرین فام مرقد متعلق به قرون هفتم و هشتم هـ.ق و مناره‌های موجود در این بقعه از قرن سیزدهم هـ.ق باقی مانده است.
این امام‌زاده در مجموع ظاهری شبیه مسجد دارد و قدمت تاریخی آن بسیاری از زایران را مشتاق به زیارت امام‌زاده می‌کند. مراجعان امام‌زاده سید اسماعیل اغلب افراد سنتی و معتقد همان حوالی هستند.
بنای فعلی امام‌زاده شامل صحن، ایوان، رواق ( ایوانی که در مرتبه دوم ساخته شود، پیشگاه)، بقعه و مسجد است.
صحن امام‌زاده به شکل مستطیلی به ابعاد ۲۳ و ۳۵ متر است که محور طولی آن در امتداد شمالی – جنوبی قرار دارد و دارای سه ورودی است.
ورودی شرقی امام‌زاده که مدخل اصلی بنا نیز محسوب می‌شود؛ فاقد تزئینات است و به نظر می‌رسد نیمه کاره رها شده باشد. این ورودی مقابل سر در آب انبار ساخته شده و به معبر شمالی – جنوب شرقی امام‌زاده و خود امام‌زاده به میدان سید اسماعیل راه دارد.
دو ورودی دیگر اطراف صحن نیز یکی در شمال و دیگری در جنوب به معابر فرعی راه دارند.
قسمت غربی بنا دارای ایوانی رفیع و خوش منظر است که در طرفین آن دو منار بلند دیده می‌شود. در طرفین ایوان، سه ایوانچه در لبه صحن واقع شده است. بدنه ایوان غربی پوشیده از کاشی، و نیم گنبد آن مزیّن به مقرنس زیبا و پرکار است.
در محل پاکار قوس پوشش ایوان، بر کتیبه‌ای با زمینه لاجوردی در سه سوی و روی کاشی‌های خشتی، عباراتی به خط سفید نقش بسته است.
طبق کتیبه موجود ، قدمت درِ چوبی بقعه به سال ۸۸۶ هـ . ق یعنی دوره آق قویونلو می‌رسد و ظاهراً قدیمی‌ترین سند بر جای مانده برای قدمت شهر تهران است.
کاشی‌های زرین فام مرقد متعلق به قرون هفتم و هشتم هـ.ق و مناره‌های موجود در این بقعه از قرن سیزدهم هـ.ق باقی مانده است.
این امام‌زاده در مجموع ظاهری شبیه مسجد دارد و قدمت تاریخی آن بسیاری از زایران را مشتاق به زیارت امام‌زاده می‌کند. مراجعان امام‌زاده سید اسماعیل اغلب افراد سنتی و معتقد همان حوالی هستند.
