محرم است و اگر قابل باشیم نام ما گاهی کنار نام نامی حسین(ع) قرار می‌گیرد؛ مثلاً می‌شویم عزادار حسین(ع)، روضه‌خوان حسین(ع)، مجلس گردان حسین(ع)، سیاه‌پوش حسین(ع)،دوست‌دار حسین(ع) و شیعه حسین(ع).

حواسمان باشد، وقتی خودمان را منتسب کردیم به حسین، می‌شویم آبروی او؛ حواسمان هست که برایش آبروداری کنیم؟

محرم است؛ حواسمان باشد عزای حسین(ع) یعنی غم جهل مردمانی که تاب حسین و حسینیان را نیاوردند؛ حواسمان به جهل خودمان هست؟

حواسمان باشد وقتی نام ما کنار نام حسین(ع) آمد، یعنی باید آگاهانه سخن گفت، آگاهانه عمل کرد، آگاهانه شهید شد؛ مسیر زندگی ما چه قدر آگاهانه است؟

محرم است؛ حواسمان باشد به همه چیز، به دنیای حقیقی و مجازی، به این دنیا و آن دنیا؛ به اینکه چه چیزی را به حسین(ع) نسبت می‌دهیم، چه چیزی را در درباره او می‌گوییم، می‌نویسیم، رسم می‌کنیم، لایک می‌کنیم، sms می‌کنیم.

حواسمان باشد، به بچه‌هایی که در دستگاه حسین(ع) تازه وارد هستند و می‌خواهند در این حضور مشق عشق کنند؛ کار کنند، مبادا کاری کنیم که دلشان بشکند.

حواسمان باشد به همه آنهایی که دستشان به راستی خالی‌ست و حواسمان باشد به نذری‌هایی که می آورند و آنهایی که ما می‌گیریم، به پیرزن و پیر مردی که نه توان ایستادن در صف را دارند و نه دل دل کندن از نذری حسین(ع) را.

حواسمان باشد به مریضی که صدای عزاداران حسینی باید آرامش بخش دلش باشد، نه مایع سلب آرامشش، حواسمان به همه اهل محل باشد، تکیه حسین(ع) جای هر رفتاری نیست.

حواسمان باشد به رفتگرها؛ یقیناً آنها هم دوست دارند فرصتی برای عزاداری پیدا کنند و یا شاید توان و قدرتی برای حضور در مراسم عزاداری حسین(ع). سرور و سالار شهیدان راضی نیست عزاداری‌ ما، احسان و نذر ما، چای دادن و نذر پخش کردن ما قامت‌های رفتگران شهرمان را بیش از همیشه خم کند.

محرم است؛ حواسمان باشد به حریم حرمت یار و به نامی که در کنار ناممان می‌گذاریم.

آرمان هیأت