شعري است که سال هاي سال در ايام عزاي اباعبدا...(ع) روي لب هاي عاشقان او زمزمه مي شود و چشم هايشان را باراني مي کند. شعري با اين بيت:

«او مي دويد و من مي دويدم / او سوي مقتل من سوي قاتل».

اين شعر از جمله اشعاري است که سال هاست در مجالس عزاداران حسيني زمزمه مي شود و حال و هواي عزاداران شهداي کربلا را عاشورايي مي کند. شعري که سخت ترين لحظه روز عاشورا را از زبان حضرت زينب کبري(س) روايت مي کند. آن زمان که شمر لعين به سوي مقتل مي آيد و ... .

شاعري خراساني

در روزهايي که هنوز عطر و بوي عاشورا در روح و جانمان جاري است و مجالس عزاي ابا عبدا... (ع) در دهه دوم محرم الحرام ميزبان خيل عزاداران است، مي خواهيم از شاعري سخن بگوييم که با سرودن شعري جاودانه، نامش را در تاريخ ماندگار کرد. صحبت از عبدالجواد جودي خراساني است، شاعر و مرثيه سراي عهد ناصري که در شعر به «جودي » تخلص يافته بود. عبدالجواد جودي خراساني به اعتبار اين که در دوران او، «ميرزا» لقب عمومي شاعران بوده ، ميرزاي جودي هم خوانده مي شد.

روزگارش با قنادي مي گذشت

از زندگي وي اطلاع چنداني در دست نيست .
همين قدر از او نوشته اند که از مردم روستاي عنبران در اطراف مشهد بود ، در جواني به مشهد آمد و با باز کردن دکان قنادي امرار معاش مي کرد. قنادي و خانه جودي، محل رفت و آمد مرثيه خواناني بود که براي شنيدن سروده هاي او جمع مي شدند و از او تقاضا مي کردند سروده هاي تازه اش را در اختيار آنان بگذارد. آن طور که تسنيم نوشته است، اين گونه نقل کرده اند که او علاقه بسياري به خاندان عصمت و طهارت(ع) داشت، در حين خواندن مرثيه مي گريست و اشک هاي او مستمعان را نيز به شوق مي آورد و اشک هايشان را جاري مي کرد. مرثيه هايش در خراسان شهره بود و در جلسات اهل بيت(ع) هيجان خاصي به پا مي کرد. هرچند جودي در مرثيه سرايي شهره بود و مورد اقبال عموم مردم، اما خواص و فضلا به شعر او تمايلي نداشتند و مي گفتند که شهرت مرثيه سرايي جودي ، مقام ادبي او را تحت الشعاع قرار داده است ، اما غافل از اين که آنچه جودي را ماندگار و عاقبتش را ختم به هيئات و ذکر امام حسين(ع) کرد، همين اشک هايي بود که از مرثيه هايش جاري مي شد. جودي با اينکه در روزگار خود در رديف شاعران بزرگ بود، با قنادي روزگار مي گذراند و برخلاف بسياري از شاعران زمان خود، هرگز به مدح بزرگان و صاحب منصبان نپرداخت .

روايت قيام سيدالشهدا(ع) با زبان شعر

از او ديواني در حدود ۳ هزار بيت بر جاي مانده است که در بخشي از آن با عنوان «از مدينه تا مدينه» وقايع قيام سيدالشهدا(ع) با زبان شعر و لحظه به لحظه به تصوير کشيده شده است. اين بخش هر چند از منظر استنادات تاريخي، به زعم کارشناسان، ارزش چنداني ندارد، اما قدرت شاعر را در توصيف کربلا به مخاطب نشان مي دهد؛ روايتي شعرگونه از تأثرآورترين صحنه هاي اين قيام خونين.
ديوان جودي ، نخستين بار در سال ۱۲۹۹ به همت ميرزا سعيد خان مؤتمن الملک در چاپخانه سنگي آستان قدس ، به خط ميرزا شفيع اعتمادالتوليه چاپ شد. از اين ميان، مرثيه اي سوزناک که عموماً در پايان مراسم عزاداري امام حسين(ع) در هيئت ها خوانده مي شود، در خاطر عزاداران به ثبت رسيده است. همان مرثيه آشنايي که سال هاست در روح و جان عاشقان حسين(ع) جاري است:

آن دم بريدم از زندگي دل / کامد به مسلخ شمر سيه دل

او مي دويد و من مي دويدم / او سوي مقتل من سوي قاتل

او مي نشست و من مي نشستم / او روي سينه من در مقابل

او مي کشيد و من مي کشيدم / او از کمر تيغ من آه باطل

او مي بريد و من مي بريدم / او از حسين سر من غير از او دل

آرمان هیأت