سیدحسن حسینی در سال ۱۳۳۵ در محله سلسبیل تهران متولد شد، بزرگ شده نازی‎آباد و نیروی هوایی است. دیپلم طبیعی، لیسانس تغذیه، فوق لیسانس و دکترای ادبیات فارسی بود. وی در زندگینامه خودنوشتش می‌نویسد: «به زبان مادری‎ام، به زبان عربی و زبان‎های ترکی و انگلیسی هم تقریباً آشنایی دارم؛ البته در حد استفاده از منابع و مآخذ و احیاناً صحبت کردن و نوشتن.»

وی از سال ۱۳۵۲ نوشتن و سرودن را آغاز کرد. در مطبوعات قبل از انقلاب، مـجله فردوسی جایی برای عرضه کارهای تمرینی وی بود. بعد از انقلاب در سال ۱۳۵۸ با بقیه دوستان، حوزه اندیشه و هنر اسلامی را که استاد محمدرضا حکیمی، رخ‌صفت، تهرانی و آیت‎‎الله امامی‌کاشانی از بانیان آن بودند، راه‌اندازی کردند که بخش ادبیات و شعر را سیدحسن حسینی برعهده داشت و قیصر امین‎پور و دوستان دیگر نیز در ادبیات داستانی، خسروجردی و صادقی در هنرهای تجسمی و سراج و بعدها آقای نفر در موسیقی و بعد هم مخملباف در ادبیات داستانی و تئاتر و بعد هم سینما را عهده‌دار بودند.

سیدحسن حسینی تا سال ۱۳۶۶ در حوزه هنری حضور داشت. در سال ۶۶ در اثر اختلافاتی که با مدیر وقت حوزه هنری به وجود می‌آید، دسته‌جمعی اخراج می‌شوند. بعد هم به تدریس در دانشگاه الزهرا(س) روی می‌آورد. از سال ۶۷ در دانشگاه ادبیات فارسی و عربی را تدریس می‌کند.

وی پس از ۷ سال، تدریس را کنار گذاشته و از سال ۷۸ در رادیو در واحد ویرایش مشغول به کار می‌شود، البته در زمان جنگ نیز، در سال ۵۹ زمانی که می‎خواست ازدواج کند در دوره آموزشی به سر می‌برد که جنگ شروع شد. بعد از اینکه دوره آموزشی‎اش تمام شد، با اینکه رشته‎اش بهداری بود، اما رادیو ارتش را به وی سپردند.

بعد از آزادی خرمشهر، یکی دوسالی در رادیو ارتش ماند سپس به حوزه هنر بازگشت و چندین کتاب همچون «هم‎صدا با حلق اسماعیل» و «گنجشک و جبرئیل» را چاپ کرد. در زمینه ترجمه هم «حمام روح» گزیده آثار جبران خلیل جبران، شاعر و فیلسوف معاصر عرب را از عربی و انگلیسی به فارسی ترجمه کرد.

«فن‎الشعر» استاد احسان عباس را به فارسی ترجمه کرد و بعد در زمینه ادبیات معاصر عرب هم، «نگاهی به خویش» را که مصاحبه‎ای است با شاعران و نویسندگان معاصر عرب منتشر کرد.

کتاب «براده‎ها» که مجموعه‎ای از تأملات اجتماعی و ادبی است منتشر شد. در سال ۷۸ کتاب «مشت در نمای درشت» که مقایسه ادبیات و سینماست به چاپ رسید. وی در زمینه سبک‎شناسی قرآن و زبان‎شناسی حافظ نیز پژوهش‌هایی را انجام داد.

اما دریغ که در ۴۸ سالگی، در نهم فروردین ۱۳۸۳ در یکی از بیمارستان‌های تهران درگذشت.

در ادامه «رستخیز روح» را که یکی از شعرهای سیدحسن حسینی است زمزمه می‌کنیم. این شعر از «بال‌های بایگانی» انتخاب شده است.

در وجود هم فشرده می‏شدیم
زنده می‏شدیم و مرده می‏شدیم
گرم و پر توان، به سوی بی نشان
روی تخت باد، برده می‏شدیم
نبض زندگی زبانه می‏کشید
فارغ از جهان مرده می‏شدیم
لحظه‏های گُر گرفته می‏جهید
یک نفس اگر فسرده می‏شدیم
در میان دست‏های روز و شب
چون صدف به هم فشرده می‏شدیم
روح ما فرشته بود- اگرچه باز-
از زمینیان شمرده می‏شدیم
مثل نان پخته ای در آسمان
داغِ داغِ داغ خورده می‏شدیم
در فرود آسمان به دست خاک
چون امانتی سپرده می‏شدیم
آسمان دوباره می‏ستاندمان
سوی اصل خویش برده می‏شدیم
خون مان به پای ساقه می‏چکید
لاله‏های زخم خورده می‏شدیم
رستخیز روح بود و حشر تن
زنده می‏شدیم و مرده می‏شدیم ...

آرمان هیأت