«مهدویت» موضوعی است که در سینمای کشور ما هیچ جایگاهی نداشته است، به نحوی که پس از گذشت نزدیک به ۴ دهه هنوز ما فیلمی را در سینما تولید نکرده‌ایم که به صورت مستقیم به این موضوع پرداخته باشد. در این میان «قدمگاه» تنها کاری است که نگاهی غیرمستقیم به بحث مهدویت و امام زمان دارد. این کم‌کاری در شرایطی است که در تفکر شیعی نگاه به منجی و آخرالزمان را به کامل‌ترین شکل ممکن مورد توجه قرار داده است.

در روایات شیعی شرایط آمدن امام موعود به روشنی بیان شده و اینکه در زمان ظهور وی چه اتفاقاتی رخ خواهد داد تمام این مسائل و ریزه‌کاری‌ها، اتفاقاتی است که برای تصویر شدن در سینما قابلیت بسیار بالایی دارد، اما متاسفانه ما چشمان خود را به روی آن بسته‌ایم. برای این کم‌کاری نیز توجیهات مختلفی می‌آوریم که به عقیده من بخش مهمی از آن مربوط به مسئولان سینمایی می‌شود.

کم‌کاری مسئولان در پرداختن به مهدویت

اینکه چرا معتقدیم کم‌کاری در حوزه مهدویت در سینما، نشئت گرفته از کم‌کاری مسئولان است دلیلی روشن دارد، زیرا سینماگر به ویژه تهیه‌کنندگان بخش خصوصی به هیچ وجه توانایی آن را ندارد که به صورت مستقیم در این حوزه ورود کنند و تنها بخش دولتی است که می‌تواند سرمایه این قبیل آثار را در اختیار سینما قرار دهد، اما افسوس که سیاست‌گذاران هنر هفتم این مطلب (مهدویت) را به فراموشی سپرده‌اند و سرمایه این مرز و بوم را صرف کارهایی چون «لاله» می‌کنند؟!

البته وقتی درباره کم‌کاری مسئولان سخن می‌گوییم منظور تنها مسئولان سینمایی نیستند، بلکه سیاست‌گذاران فرهنگی کشور به ویژه دولتمردان هم در این زمینه نقش دارند، زیرا این موضوع به اندازه‌ای بزرگ و پر اهمیت است که یک بخش به تنهایی نمی‌تواند پشت آن قرار گیرد، حتی باید در این حوزه مجلس شورای اسلامی را هم ایفاگر نقش دانست، زیرا آنها می‌توانند با بودجه‌ای که در اختیار سینماگران و سازمان سینمایی قرار می‌دهند، شرایطی به وجود آورند که تولید فیلم‌هایی با این محوریت بیشتر شود.

در این میان ذکر یک نکته بسیار ضروری است و آن هم این است که موضوعی چون مهدویت، در سینمای ما غریب است، اما فرض کنیم زمانی فیلمی با این محوریت تولید شود، آنگاه هر کسی خود را مدعی می‌داند که درباره آن اظهارنظر کند؛ این اتفاق را ما به خوبی درباره فیلم‌هایی چون «رستاخیز» و «حضرت محمد(ص)» شاهد بودیم. این قبیل رفتارها جدا از اینکه فیلمساز را ناامید و دلسرد می‌کند، فضایی به وجود می‌آورد که دیگر کسی جرئت نزدیک شدن به موضوعات این چنینی را نداشته باشد.

نقش حوزه‌های علمیه در پرداختن به مهدویت در سینما

اما حوزه‌های علمیه هم در این عرصه نقش خاص خود را ایفا می‌کنند، چون آنها به عنوان متولیان دین با نظرات و راهنمایی‌های خود قادر هستند به سینما کمک کنند تا اگر قرار است درباره موضوع مهدویت کاری تولید شود آن اثر از بالاترین کیفیت ممکن بهره برده باشد، اما متاسفانه می‌بینیم که علاوه بر این‌که کمکی از طرف مراکز دینی انجام نمی‌شود، بلکه مخالفت‌هایی نیز با فعالیت در این قبیل موضوعات مطرح می‌شود به نحوی که این تصور را به وجود می‌آورد که سینما وجهه لازم را برای ورود به این دست موضوعات، دارا نیست؟!

این کم‌کاری‌ها در شرایطی است که در سینمای جهان هر روز شاهد فیلم یا سریالی هستیم که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به بحث منجی و آخرالزمان می‌پردازد. کارهایی که متاسفانه بنا به دلایلی در بین جوانان ما رواج پیدا کرده است. این وضعیت سبب شده که بسیاری از آنها (جوانان) نتوانند نگرشی درست به موضوع آخرالزمان داشته باشند، به ویژه این‌که فیلم‌های خارجی اکثراً با نگرش ضد اسلامی تولید می‌شوند و به نوعی ذهن جوانان را به سمت نگرش مد نظر گردانندگان هالیوود سوق می‌دهند.

در پایان باید گفت برای رسیدن به نگاهی درست به موضوع مهدویت در سینما به عقیده من دولت باید ورود مستقیم کند. در این زمینه باید از کمک‌های مراکز مذهبی نیز بهره برد تا با بهره گرفتن از فیلمنامه‌نویسان و سینماگران قدرتمند کارهای خوبی در این زمینه تولید شود، حتی اگر قرار است با عوامل خارجی در این زمینه همکاری شود نباید آن را نادیده گرفت.

آرمان هیأت