محبوبه مصرقانی: بعضی اوقات در جایی هستیم که خودمان هم خبر نداریم، یا چیزی در وجودمان هست که می‌توانیم شکوفایش کنیم اما خبر نداریم. مهم آن است که پی‌اش را بگیریم و به حرف دیگران اعتماد کنیم. چرا که این دیگران هستند که می‌توانند چشممان را باز کنند یا حتی ببندند. برای نخستین بار با سبک جدید در مجلس ختم عموش می‌خواند. جایی که همه را اندوه از دست دادن عزیز تکان داده و دلها بهم نزدیک شده است. برای آنکه مرهمی یا تسکینی باشد از دل نوایی سر می‌دهد و گوش‌ها را با غم صدایش می‌نوازد. جایی که همه گوش‌ها منتظر شنیدن نوحه و مداحی است نه یک نوای حزن انگیز همراه با موسیقی. پس از خواندنش اما اطرافیان متوجه در خور بودن نوا با محفل می‌شوند و از دور و نزدیک به سراغش می‌آیند. حتی زنده‌ها هم می‌خواهند تا در مجلس ختم‌شان بخواند.علی روشن به جای آنکه در عروسی‌ها بخواند در ختم‌ها هم آواز غم عزیزان از دست رفته می‌شود و گره از بغض‌ها می‌گشاید.
علی درباره این ایده که چرا مراسم ختم را انتخاب کرده توضیح می‌دهد: این موضوع مربوط به 10سال گذشته می‌شود. من در خانواده فرهنگی بزرگ شده‌ام و پدر و عموهایم در کار موسیقی سنتی هستند. زمانی که عمویم فوت کرد من برای دلگرمی خانواده و اطرافیان تصنیفی خواندم از مولانا. می‌توان گفت همه چیز خیلی غیر منتظره آغاز شد. پس از مراسم همه اشک ریزان دست بر شانه‌ام می‌گذاشتند و آفرین آفرین می‌گفتند. توجهی به این موضوع نداشتم که می‌شود جای مداحی از هنر استفاده کرد و با موسیقی همراه شد. پس از آن مراسم چند نفر از اقوام دور با من تماس گرفتند که در مجلس ختم عزیزانشان شرکت کنم. اول برایم اصلاً جدی نبود اما کم کم به این فکر افتادم که در مراسم‌های ترحیم شرکت کنم.
گروه روشن در حال حاضر از چند نفر تشکیل شده که کارشان همراه کردن موسیقی با نوای دل اندوهگینان است: بعد از آن به چند نفر از دوستان پیشنهاد دادم با من همراه شوند و دف و نی‌شان را بردارند و با من بیایند. اول خیلی مقاومت بر سر پیشنهادم داشتند. آنها معتقد بودند زشت است یک هنرمند در مجلس ختم بخواند. برای آنها شرح دادم که ما بر سر مزار نمی‌رویم و فقط در مراسم‌ها که در سالن‌های پذیرایی برگزار می‌شود شرکت می‌کنیم. این مراسم‌ها مانند کنسرت است. کم کم راضی شدند و با من همراه شدند. از کارمان خیلی استقبال می‌شد مخصوصاً در میان قشر فرهنگی و مرفه جامعه که تمایلی به برگزاری مراسم‌های معمول نداشتند. گروه ما از سه نفر تا شش نفر تشکیل می‌شود بسته به درخواست مشتری که دوست دارد چه سازهایی در مراسمشان استفاده شود.
«روشن» لیسانس حقوق دارد و شرکت در مراسم‌های ختم شغل اصلی‌اش نیست اما معتقد است تمام وقتش را گرفته و نسبت به شغل اصلی‌اش رضایت بیشتری برایش به ارمغان آورده. او توضیح می‌دهد: این کار شغل اصلی من نیست اما واقعیت این است هم لذت و هم رضایتش نسبت به کارم برایم بیشتر است. این شغل برعکس تصور عوام تعطیلی ندارد و مزیتش نسبت به مراسم‌های شاد این است که در همه ماه‌ها و فصل‌ها برقرار است. چه رمضان چه محرم. این را هم اضافه کنم ما برای پیدا کردن مشتری آنچنان تبلیغات نداریم چرا که در هر مجلسی که شرکت می‌کنیم چندین وچند مشتری دیگر به ما رجوع می‌کند. من مشتری دارم که در تمام مراسم هایشان حضور داشتم و به نحوی با تمام اقوام این مشتری آشنا هستم.
از علی روشن درباره برخورد آدم‌ها با این حرفه متفاوت می‌پرسم، می‌گوید: از زمانی که این موضوع کمی بیشتر از قبل باب شد نگاه برخی از افراد جامعه به آن جالب است. اغلب وقتی می‌بینند که ما با دف و نی و تار در مراسم‌ها شرکت می‌کنیم برایشان عجیب است چرا که همه انتظار دارند در ختم‌ها نوایی خشک و بدون موسیقی به کار رود که باید به این افراد گفت این کار یک هنر است، یک فرهنگسازی است. قطعاً یک مرثیه آهنگین بغض را بهتر می‌ترکاند.

* عکس تزیینی است

آرمان هیأت