کد مطلب : ۶۷۹۶
مراجع شیعه
درباره آیت‌الله محسن حکیم
پدرش حاج سيد مهدي حكيم مرجع تقليد شيعيان بنت جُبَيْل لبنان بود. وي در ۷ سالگي پدرش را از دست داد و برادرش سيدمحمود، سرپرستي او را بر عهده گرفت و به تعليم و تربيت وي اقدام كرد.
دروس مقدمات و مبادي فقه و اصول را خواند و در بيست و چند سالگي در درس خارج علما و مدرسان بزرگ حاضر شد و در حوزه علميه نجف درخشيد.
در جريان جنگ جهاني اول و پس از اعلام جنگ و جهاد عثماني بر ضد متفقين، نيروهاي انگليسي در ۲۵ذيحجه ۱۳۳۲بندر فاو در جنوب عراق را اشغال كردند و تصميم به تصرف ديگر مناطق عراق گرفتند. از اينرو علماي شيعه عراق براي بيرون راندن دشمنان، بر ضد نيروهاي انگليسي فتواي جهاد صادر كردند.
آيت‌الله حكيم در كمك به جنبش‌هاي آزاديبخش اسلامي، فعال بود و مسلمانان را به كمك و پشتيباني از برادران مسلمان فلسطيني، تشويق مي‌نمود و اعلاميه‌هاي متعدد و مهمي راجع به فلسطين و وحدت مسلمانان جهان براي نجات بيت المقدس صادر نمود.
پس از آنكه عبدالكريم قاسم در ۲۶ذيحجه ۱۳۷۶كودتا كرد و به قدرت رسيد، سياست نزديكي به اردوگاه كمونيسم را در پيش گرفت و كمونيست‌هاي عراقي نيز شديداً به فعاليت و تبليغ پرداختند و محيطي پر از رعب و وحشت ايجاد كردند. در اين هنگام آيت‌الله حكيم، به معارضه با آنان برخاست و با فتواي معروف خود «الشيوعيۀ كفر و الحاد» (مرام اشتراكي يا كمونيسم، كفر و الحاد است) قدرت آنان را در هم شكست.
او پس از رحلت آيت‌الله بروجردي در فروردين ماه ۱۳۴۰، به مرجعيت عامه شيعيان جهان رسيد و گروه كثيري از شيعيان كويت، عراق ، ايران، بحرين، افغانستان، هند و پاكستان از وي تقليد مي‌كردند. در همه حوادث و منازعات سياسي كه از 1341 به بعد ميان روحانيت و رژيم محمد‌رضا شاه در ايران روي داد، وي با صدور نامه، اعلاميه و تلگراف از مواضع علماي ايران به رهبري امام خميني(ره)، حمايت كرد.
آيت‌الله حكيم لايحه انجمن‌هاي ايالتي و ولايتي را از جمله «قوانين كافره و خلاف قوانين مقدسه اسلام» دانست و حمله به مدرسه فيضيه در فروردين ۱۳۴۲را به شدت محكوم كرد و خواستار مهاجرت دسته جمعي علماي بزرگ ايران به عتبات گرديد كه مورد موافقت آنان قرار نگرفت.
آيت‌الله حكيم به تأليف و تصنيف علاقه‌اي وافر داشت و حتي پس از مرجعيت، بدان مشغول بود و آثار ارزشمندي از خود برجاي گذارد.
برخي از آثار آيت‌الله حكيم:
* مستمسك العروۀالوثقي
* نهج الفقاهۀ
* حقائق الاصول
* دليل المناسك
* رسالۀ في ارث الزوجۀ من الزوج
* تعليقه بر كتاب رياض
* رساله در درايه
* مختصر منهاج الصالحين
* حواشي بر نجاۀ العباد
* شرح تبصره علامه حلي
* حاشيه بر رساله صلاتيه
آيت‌الله حكيم در ۲۷ربيع‌الاول ۱۳۹۰در سن ۸۴ سالگي درگذشت. تشييع جنازه او كه در آن صدها هزار نفر شركت داشتند به تظاهرات وسيعي بر ضد رژيم بعث عراق تبديل شد. او را در نجف اشراف در جنب كتابخانه خود دفن كردند.
دروس مقدمات و مبادي فقه و اصول را خواند و در بيست و چند سالگي در درس خارج علما و مدرسان بزرگ حاضر شد و در حوزه علميه نجف درخشيد.
در جريان جنگ جهاني اول و پس از اعلام جنگ و جهاد عثماني بر ضد متفقين، نيروهاي انگليسي در ۲۵ذيحجه ۱۳۳۲بندر فاو در جنوب عراق را اشغال كردند و تصميم به تصرف ديگر مناطق عراق گرفتند. از اينرو علماي شيعه عراق براي بيرون راندن دشمنان، بر ضد نيروهاي انگليسي فتواي جهاد صادر كردند.
آيت‌الله حكيم در كمك به جنبش‌هاي آزاديبخش اسلامي، فعال بود و مسلمانان را به كمك و پشتيباني از برادران مسلمان فلسطيني، تشويق مي‌نمود و اعلاميه‌هاي متعدد و مهمي راجع به فلسطين و وحدت مسلمانان جهان براي نجات بيت المقدس صادر نمود.
پس از آنكه عبدالكريم قاسم در ۲۶ذيحجه ۱۳۷۶كودتا كرد و به قدرت رسيد، سياست نزديكي به اردوگاه كمونيسم را در پيش گرفت و كمونيست‌هاي عراقي نيز شديداً به فعاليت و تبليغ پرداختند و محيطي پر از رعب و وحشت ايجاد كردند. در اين هنگام آيت‌الله حكيم، به معارضه با آنان برخاست و با فتواي معروف خود «الشيوعيۀ كفر و الحاد» (مرام اشتراكي يا كمونيسم، كفر و الحاد است) قدرت آنان را در هم شكست.
او پس از رحلت آيت‌الله بروجردي در فروردين ماه ۱۳۴۰، به مرجعيت عامه شيعيان جهان رسيد و گروه كثيري از شيعيان كويت، عراق ، ايران، بحرين، افغانستان، هند و پاكستان از وي تقليد مي‌كردند. در همه حوادث و منازعات سياسي كه از 1341 به بعد ميان روحانيت و رژيم محمد‌رضا شاه در ايران روي داد، وي با صدور نامه، اعلاميه و تلگراف از مواضع علماي ايران به رهبري امام خميني(ره)، حمايت كرد.
آيت‌الله حكيم لايحه انجمن‌هاي ايالتي و ولايتي را از جمله «قوانين كافره و خلاف قوانين مقدسه اسلام» دانست و حمله به مدرسه فيضيه در فروردين ۱۳۴۲را به شدت محكوم كرد و خواستار مهاجرت دسته جمعي علماي بزرگ ايران به عتبات گرديد كه مورد موافقت آنان قرار نگرفت.
آيت‌الله حكيم به تأليف و تصنيف علاقه‌اي وافر داشت و حتي پس از مرجعيت، بدان مشغول بود و آثار ارزشمندي از خود برجاي گذارد.
برخي از آثار آيت‌الله حكيم:
* مستمسك العروۀالوثقي
* نهج الفقاهۀ
* حقائق الاصول
* دليل المناسك
* رسالۀ في ارث الزوجۀ من الزوج
* تعليقه بر كتاب رياض
* رساله در درايه
* مختصر منهاج الصالحين
* حواشي بر نجاۀ العباد
* شرح تبصره علامه حلي
* حاشيه بر رساله صلاتيه
آيت‌الله حكيم در ۲۷ربيع‌الاول ۱۳۹۰در سن ۸۴ سالگي درگذشت. تشييع جنازه او كه در آن صدها هزار نفر شركت داشتند به تظاهرات وسيعي بر ضد رژيم بعث عراق تبديل شد. او را در نجف اشراف در جنب كتابخانه خود دفن كردند.
مرجع : همشهری آنلاین
