آرمان هیأت - الوداع رمضان در جنوب ايران

اين شعر را مرحوم استاد عبدالرحمن فرامرزي (۱۳۵۰/۰۴/۲۰-۱۲۷۲) فرزند مرحوم شيخ عبدالواحد فرامرزي كه اهل قريه كچويه مركز بلوك فرامرزان بوده سروده، وي موسس و سردبير روزنامه كيهان بود و فقه و دستور زبان عربي را در بحرين و عربستان فراگرفته بود.

به گل باغ جان رسيده خزان، بلبل دل درآمده به فغان
هر دم از رحلت مه رمضان، ناله از سينه آيدم به زبان الوداع
گل خزان گشت وقت خار رسيد، وقت بي‌صبري و قرار رسيد
نوبت حزن و قلب زار رسيد، روز هجران ز وصل يار رسيد الوداع
الوداع ای خجسته مهمانم، قوت روح و قوت ايمانم
از فراق تو خسته شد جانم، از غمت اندر آه و افغانم الوداع
الوداع اي انيس شام و سحر، الوداع اي رفيق خوش محضر
الوداع اي نعيم بيت و سقر، از وداعت مرا شكسته كمر الوداع
نور هر محفل از حضور تو بود، شادي هر دل از حضور تو بود
طاعت كامل از حضور تو بود، فيض‌ها حاصل از حضور تو بود الوداع
زود رفتي، رخت بر بستي، همچو تيري كه از كمان جستي
دل ما از فراق خود خستي، كمر از باد هجر بشكستي الوداع
برگرفتي ز فرق ما چو قدم، رخت بستي سوي سراي عدم
دارم از طاعت نكرده ندم، كه دمي دم ز ياد حق نزوم الوداع
فرحي حاصل آمدي به فطور، فرحي از لقاي رب غفور
چون برفتي ز دل برفت سرور، بي‌حضورت به جان نمانده حضور الوداع
دل ما بود از وصال تو شاد، گردن جان ز بند غم آزاد
چرخ ناگه خبر ز هجر تو داد، پس برآمد ز هر دلي فرياد الوداع
اين دريغا وصال يار گذشت، فصل نوروز و نوبهار گذشت
روشنائي هر ديار گذشت، نوبت عز و افتخار گذشت الوداع
هم مه صوم و هم صيام گذشت، شوق طاعات صبح و شام گذشت
هم تراويج و هم قيام گذشت، جهد در خواندن كلام گذشت الوداع
دوستان از فراق ناله كنيد، گرد مهتاب و شمع هاله كنيد
خويش از آه و ناله واله كنيد، ديده چون ابر پر ز ژاله كنيد الوداع
چونكه بر بست رخت شهر صيام، نشود كار ما به ناله تمام
روز و شب باش در قعود و قيام، تا كه كارت به حق شود به نظام الوداع
شب قدري كه در كلام قديم، در حديث است از رسول كريم
ذكر آن ميكند خداي عليم،كه بعد ليل وتر بعد از نيم الوداع
چشم بر بند هر شبي از خواب، جهد كن ليل قدر را درياب
تا شوي بهره‌ور به روز حساب،هر گناهت بدل شود به ثواب الوداع
روز و شب ترك خورد و خواب كنيد، جهد در طاعت و ثواب كنيد
از معاصيش اجتناب كنيد، ترس از دوزخ و عذاب كنيد الوداع
نوبت غم رسيد و وقت آئين، تو شفيعم به روز بازپسين
غم ما در فراق خود ميبين، شادمان كن ز خويش قلب حزين الوداع

(برگرفته از ابیات محلی جهانگیریه، کوشش حاج‌علی اکبر مستکی)
(نشر هفته، ۱۳۶۲، ص ۱۷۵و۱۷۶)