آرمان هیأت - كريمه اهل بيت(ع); شفيعه روز جزاء

حضرت فاطمه معصومه(س) دخت هفتمين امام،از زمره زنان عفيف و پاكدامنى است كه در راه امامت و ولايت رنج هاى طاقت فرسايى كشيد، غصه ها خورد، سختى ها و مشكلات سفر را تحمل كرد و همچون يعقوب به اشتياق و اميد ديدار يوسف شتافت.

اول ذيقعده سال 173 هجرى بود كه عالم به وجود فاطمه اى ديگر از گلشن رسالت جلوه گر شد،تا عصمت فاطمه زهرا(س) را دوباره تجلى سازدو با فروغ خود،اسوه بانوان جهان گردد.

امام صادق(ع)پيش از ولادت كريمه آل محمد(ص) فرمود: «خدا را حرمى است و آن مكه است، اميرمؤمنان را حرمى است و آن كوفه است و ما اهل بيت را حرمى است وآن قم است؛ بزودى بانويى به نام فاطمه از تبار من در آن جا دفن شود كه هر كس به زيارتش بشتابد، بهشت بر او واجب مى گردد.»

به راستى او فاطمه است تا على را يارى كند، زينب است تا رسالت عاشورا را بر دوش كشد و معصومه خواهر امام رضا(ع) است تا با هجرت برادر از مدينه به خراسان، رسالت فاطمه بودن را بر دوش احساس كند و سرو بلند باغ محمد(ص)، على بن موسى الرضا(ع) را ياور باشد.

سال 201 هجرى او با رسول خدا و ايمه بقيع وداع مى كند،آن گونه كه برادر بزرگوارش يك سال پيش از او وداع كرده بود.

اين بار اوست كه كاروان شوق را برپا مى دارد.همراه برادران و برادرزادگان رو به سوى كوى حضرت دوست پا مى نهد.

چشمان كاروانيان اشك ريزان است، اشك فراق و اشك شوق و تنها ديدار برادر، سنگينى فراق را جبران مى كند و لحظه ها در تب ديدار برادر مى گذرد تا به يوسف آل رسول، آفتاب خطه طوس برسد؛ اما افسوس كه حراميان بنى عباس، شهر ساوه را مناسب مقاصد شوم خود مى يابند و با حمله به كاروان آل رسول،23 تن از همراهان را به شهادت مى رسانند.

اينك فاطمه، رسالت زينب را بر دوش مى كشد، غم شهيدان، جانكاه و طاقت فرساست؛ او كه عمرش با فراق و هجران پدر بزرگوارش امام موسى كاظم(ع) و سپس با دورى از برادر بزرگوارش در دنيايى از غم و اندوه سپرى شد،اينك با ستم بنى عباس بيمار مى شود و بنا به قولى مسموم مى گردد.

آنچه مسلم است،حضرت پس از بيمارى مى پرسند که تا قم چه مقدار مسافت است؛ مى گويند که ده فرسخ؛ مى فرمايد: «مرا به قم برسانيد»؛ كاروان رو به قم مى نهد.

در23 ربيع الاول مردم به استقبال مى آيند تا كريمه اهل بيت(ع) را به شهر خويش برند و از ميان مردم موسى بن خزرج حضرت را در منزل خود سكنی مى دهد كمر به خدمت او مى بندد؛ ليكن آن بانوى مكرمه بيش از هفده روز در قم افامت نمى كند و در دهم ربيع الثانى سال 201 هجرى روح ملكوتى اش به لقاي رب مى شتابد.

خبر رحلت جانسوز حضرتش شهر شيعه را فرا مى گيرد، مردمان دسته دسته به تشييع جنازه او حاضر مى شوند.

موسى بن خزرج دستور غسل و دفن حضرت را مى دهد و از حصير و بوريا سقفى بر روى قبر مطهرش قرار مى دهد تا اين كه زينب دختر حضرت جوادالائمه بر روى آن قبله دل ها،قبه اى نهاد،تا حرم مطهر آن حضرت بارگاه دلدادگان آل رسول گردد و عاشقان ولايت همه روزه پروانه وار بر گرد ضريح مقدسش به طواف آيند.

درباره گوهر وجودى والاى او همين بس كه در زيارت مأثوره آن حضرت او را دختر امام، خواهر امام، عمه ولى خدا مى خوانيم و در زيارت نامه اش مى خوانيم كه: «اى فاطمه! مرا در بهشت شفاعت كن كه همانا در نزد خدا براى تو منزلتى است بس والا.»

و اين فراز از زيارت گوياى شأن و منزلت او در نزد خداست؛ در فضيلت زيارت او سعدبن سعد مى گويد: «از امام رضا(ع) در مورد فاطمه دختر امام موسى كاظم پرسيدم،فرمودند:«كسى كه او را زيارت كند،بهشت جاى اوست.»

واز حضرت جوادالائمه(ع)روايت است كه فرمود: «هر كس عمه مرا در قم زيارت كند، بهشت جايگاه اوست.»

از پربارى حيات 28 ساله حضرت معصومه(س) و اقامت هفده روزه اش در قم همين بس كه به رغم مناسب نبودن موقعيت جغرافيايى اين شهر، حوزه علميه قم بقاى جاودانه يافت و هزاران فرهيخته و دانش پژوه از اين مركز علم فارغ التحصيل شدند؛ بركت وجود عالمه آل رسول،حوزه علميه قم را مركزيت داده و با پرتو افشانى خويش آن را به مدينه فاضله اسلامى تبديل نموده است.