آرمان هیأت - نگاهي متفاوت به شهادت 80 زائر ايراني

انفجارهاي عراق که هدف اصلي آن هدف گرفتن زايران ايراني بود، آن هم زماني که به تقريب شدت انفجارها کاسته شده است، نمي تواند صرفا در ادامه اقدامات سابقه القاعده عراق براي مبارزه با اين دولت باشد.

ماجرا به يک توطئه پيچيده و مشترک ميان دشمنان ماست که با اهداف مختلف دست به اين اقدام زده اند؛ پيش زمينه اين اقدام، برخوردهاي تندي است که چندي است عربستان و مصر با هماهنگي اسرائيل آغاز کرده و دشمني خود را با ايران صد چندان کرده اند.

از نظر اسرائيل نخست مساله ايران سپس فلسطين، از نظر کشورهاي عربي نيز نخست ايران بعد اسرائيل که البته اگر بعدي در کار باشد! از سوي ديگر آمريکا در حالي که براي مذاکره پافشاري مي کند، نياز به اهرم هاي فشار دارد.

اين اهرم ها به جز تحريم هاي جديدي که وعده داده شده و در راس آنها مساله بنزين است، از طريق لطمه زدن به موقعيت ايران در عراق و ناامن کردن اوضاع نيز دنبال خواهد شد.

برآيند اين ماجرا آن است که ما بايد بيش از هشتاد زائر خود را بر اثر يک توطئه مشترک اسرائيلي عربي آمريکايي از دست بدهيم و به جز خسارت جاني، زير فشار سخت افکار عمومي در داخل و تزلزل موقعيت در خارج باشيم.

براي اين کار، سرزنش کردن ديگران که بحق نيز هست، مشکلي را از ما حل نخواهد کرد؛ طبعا آمريکا و دولت عراق که اين حادثه در محيط تحت نظارت آنان روي داده مقصر اصلي هستند، اما اين که چه شرايطي پيش آمده است که دشمن جرات کرده است تا چنين برخوردي را با ما داشته باشد، بايد با دقت بررسي و راهکارهاي جلوگيري از تکرار آن را بررسي کرد.

پس از ماجراي غزه، دشمني اعراب بر ضد ايران بيشتر شد و تمامي کشورهاي عربي به استثناي يکي دو مورد، عليه ما وارد عمل شدند. از سعودي که پيشگام بود تا اردن و سپس مصر، يمن، مراکش و امارات همه آنها هم در مسموم کردن فضاي تبليغاتي و هم اقدامات عملي فعال شدند.

متاسفانه در اين زمينه کار جدي سياسي صورت نگرفت و وزارت خارجه ما بر اساس سياستي که از ابتداي دولت نهم آغاز کرده، بيش از آن که روي کشورهاي عربي سرمايه گذاري کند، به سراغ آمريکاي لاتين رفته است.

رفت و آمدها با دولت هاي عربي به شدت کاهش يافته و جز انفعال، تلاش ديگر قابل ملاحظه اي صورت نگرفته است.درباره اسرائيل نيز که مهمترين مشکل را داريم، به جاي کارهاي عملي، به کار تبليغاتي پرداخته و هر روز بر دامنه آن مي افزاييم.

اين مساله که سخنان رئيس جمهور در ژنو در اصل سخنان خوبي است، قابل ترديد نيست؛ اما آيا ما به پيامدهاي آن توجه داريم؟ تحريک کردن بيش از حد دشمن که طبعا به معناي تهديد کردن و برنامه ريزي هم برداشت خواهد شد، طرف را به اقدامات متقابل وادار خواهد کرد.

طرح چنين مسائلي بايد در فضايي باشد که امکان مقابله به مثل در هر شرايط باشد؛ آيا ما چنين آمادگي را داريم؟ اما درباره آمريکا نيز تحريکات ما کم نيست؛ اعلام اين که گفت وگو درباره مسائل هسته اي تمام شده است، راه را براي تاکيد دوباره آمريکا و انگليس روي شرط تعليق که مدتي بود ساکت مانده بود، فراهم کرد.

آيا اين تصميم گيري در شوراي عالي امنيت ملي گرفته شده است؟ آيا اظهار نظر در اين حد کلان درباره مسائل هسته اي مجاز است؟ اينها ابهاماتي است که وجود دارد و لاجرم پيامدهايي که بايد مراقب آنها بود.

به رغم آن که دولت امريکا به عنوان اشغالگر و دولت عراق به عنوان مسئول در کشور عراق، نخستين مسئول در برابر انفجارهاي عراق و شهادت بيش از هشتاد ايراني هستند، دولت ايران نيز در قبال حفظ خون ايراني ها تعهد دارد و بايد اقدامات لازم را به عمل آورد.

پرسش مهم اين است که آيا مسير دياله و بعقوبه که ناامن ترين نقاط عراق است، به چه دليل و مجوزي براي عبور اتوبوس هاي ايراني استفاده شده است؟ آيا تا پيش از بستن آن، چنين شناختي براي مسئولان وجود نداشت؟ تعجب از نمايندگان مجلس است که به جاي بازخواست دولت و نهادهاي مربوطه در اين زمينه، وارد عرصه درگيري و نزاع بر سر مسائل انتخاباتي شده و صحنه مجلس را به درگيري هاي داخلي معطوف کرده اند؛ آن هم درست لحظه اي که ما هشتاد هموطن خود را از دست مي دهيم.

از اين بابت متاسفيم که مجلس به جاي رسيدگي به اين مسائل، به نزاع هاي سياسي کشانده شده و جايي که بايد وقت خود را صرف نظارت بر دولت و تصويب قوانين کند، به حمايت از يک کانديداي مشخص اختصاص يافته است.