آيت‌الله مرعشي نجفي پس از رسيدن به مرجعيت، در خيابانها در دسته‌هاي سينه‌زني و عزاداري اباعبدالله عليه‌السلام شركت مي‌كرد و به سان مردم عادي در عزاي آن حضرت بر سر و سينه مي‌زد.
شماره دوم ماهنامه خیمه - صفر1424 - اسفند 1381
محبت فوق‌العاده و عشق شديد آيت‌الله مرعشي به خاندان رسالت و اهل‌بيت عصمت و طهارت عليهمالسلام چيزي نيست كه بر كسي پوشيده باشد. اخلاص و علاقه بي‌انتهاي ايشان به اين خاندان از لحظه لحظه‌ي عمر وي، از نوشته‌ها و كتابها و آثار قلمي و علمي معظم‌له بخوبي نمايان است. او با دارا بودن مقام مرجعيت، خود را كوچك‌ترين خادم خاندان پيامبر(ص) معرفي مي‌كرد و در نوشته‌هايش هميشه جمله‌‌ي زيباي «خادم علوي اهل‌بيت» به چشم مي‌خورد.
او در اين گفته‌ي خويش نيز صادق بود و در تمامي دوران زندگي يك لحظه از دفاع نسبت به مقدسات و شعائر مذهبي و مسأله‌ي ولايت غافل نماند. كتابهاي بسياري در مناقب و فضايل اهل‌بيت، از گوشه و كنار جهان، جمع كرد و كوشش فراواني كرد تا كتابهاي مخالفين شيعه و اهل بيت را كه در مناقب خاندان رسالت و در فضايل اهل‌بيت توسط علماي آنها نوشته شده، گردآورد و يكجا در معرض استفاده‌ي اهل آن قرار دهد. كتابخانه‌ي عمومي ايشان كه حاصل عمري تلاش پيگير در اين راه است، خود بهترين دليل و گواه اين عشق و محبت است. جز اين، آثار و نوشته‌هاي خود معظم‌له، بويژه موسوعه‌ي بزرگ و معروف (احقاق الحق و ملحقات) آن كه تا كنون 27 جلد آن منتشر شده گواه ديگر اين مدعاست كه در طول بيش از شصت سال از عمر خويش چه رنجها كه نكشيد تا اين اثر مستند و علمي در موضوع ولايت را به جامعه‌ي شيعي و اسلامي عرضه كند. نگاهي به عنوان آثار ايشان نشان مي‌دهد كه بيشتر آنها در موضوع ولايت و دفاع از خاندان رسالت است. ايشان از نظر عاطفي نيز محبت فوق‌العاده‌اي به اهل‌بيت عليهمالسلام داشت و در مجالس عزاي اين خاندان و در مواليد به خوبي آشكار بود. عشق سرشار وي به سيد‌الشهدا و شهيدان واقعه كربلا، چنان شوري در او ايجاد مي‌كرد كه در مجلس آن حضرت سر از پا نمي‌شناخت و در عزاي آن سيد مظلومان با صداي بلند مي‌گريست. در ماه محرم و صفر و ديگر ايام سوگواري، كاملاً سياه مي‌پوشيد. همه ساله دهه‌ي عاشورا و ساير ايام عزا و اعياد اسلامي و شيعي در منزل خويش و يا اين اواخر در مدرسه‌ها و حسينيه‌ي خود مجالس سوگواري يا مراسم جشن برقرار مي‌كرد و خود به خدمت كردن به عزاداران مي‌پرداخت.
علاقه‌ي شديد ايشان به ساحت مقدس ائمه‌ي طاهرين و اولاد آنها باعث شده بود كه وي در بسياري از بقاع متبركه سمت افتخاري خادم آن آستانه‌ها را به خود اختصاص دهد و به آن مباهات نمايد.
روضه‌خواني قبل از تدريس
حضرت آيت‌الله العظمي حاج شيخ عبدالكريم حائري(ره) دستور مي‌دادند قبل از تدريس، كسي قدري مصيبت حضرت سيد‌الشهدا عليه‌السلام بخواند و سپس درس را شروع مي‌كردند.
همچنين ايشان، حتي پس از رسيدن به مرجعيت، در خيابانها در دسته‌هاي سينه‌زني و عزاداري اباعبدالله عليه‌السلام شركت مي‌كرد و به سان مردم عادي در عزاي آن حضرت بر سر و سينه مي‌زد. هنگامي كه يكي از نزديكانش دليل اين توجه و توسل را مي‌پرسد، در جواب مي‌فرمايد: من هر چه دارم از آن حضرت دارم و سپس ماجراي نجات يافتن خود از مرگ را به شفاعت آن حضرت شرح مي‌دهد.(1)
پی‌نوشت:
1. «گنجينه دانشمندان» ج 1/302.
