حرم ائمه (ع)، خانه اي از خانه هاي پيامبر خداست، خداي متعال در قرآن فرموده است: «اي کساني که ايمان آورده ايد، به خانه هاي پيامبر وارد نشويد مگر آن که به شما اجازه داده شود.»
شماره چهاردهم ماهنامه خیمه - جمادی الاولی- تیرماه 1383
در هنگام زيارت قبور ائمه ي اطهار (ع)، گرچه شور و حال معنوي زيارت، زائر حريم يار را از خود بي خود مي کند و جذبه ي عشق محبوب واله و شيدايش مي سازد، اما حفظ حريم اهل بيت (ع)، شأن مکان و مقام آداب و ارکان زيارت نبايد فراموش شود. بسيار ديده شده است که زائران کربلا يا مشهد علي بن موسي الرضا (ع)، وارد حرم مي شوند، بي آن که با توجه، خضوع و خشوع، اجازه ي ورود بگيرند. اذن دخول از آداب زيارت است، کجا ديده اي که بي اذن صاحب خانه بتوان وارد حريم او شد و سر زده بر سر سفره ي ميهماني اش بي خجالت و شرمساري نشست؟!
حرم ائمه (ع)، خانه اي از خانه هاي پيامبر خداست، خداي متعال در قرآن فرموده است: «اي کساني که ايمان آورده ايد، به خانه هاي پيامبر وارد نشويد مگر آن که به شما اجازه داده شود.» و ما معتقديم که رسول خدا (ص) و ائمه ي اطهار (ع) زنده اند و در نزد خدا روزي مي خورند. مقام و حال ما را مي بينند و صدايمان را مي شنوند. گرچه پرده ي گناه و غفلت بر چشم و گوش ما آويخته و شايد حضور صاحب خانه را درک نکنيم، امّا باور کنيم که جمال يار ندارد نقاب و پرده ولي غبار ره بنشان تا نظر تواني کرد. زائر حرم، تا نايستد و اذن نگيرد، حضور قلب و خشوع دل برايش حاصل نمي شود. سرّ اين ايستادن و اجازه خواستن، درک مقام معنوي ائمه و تفکر در خرابي وضع خويش است، رسيدن به اين که چه خلاف ها و زشتي ها انجام داده و با پرونده ي سياه خود، قلب آن امام همام را به درد آورده است. چه کارها که بي رضايت آن ها نکرده و چه حقوقي که از آنها و شيعيان بر گردنش بوده و ادا ننموده است، نکند او را راه ندهند و دست رد به سينه اش زنند، نکند چون با بدان گشته، در بين خوبان جايش ندهند، نکند توجهي به حالش و التفاتي به گفته هايش نکنند و بگويند برو که نمي خواهيم صدايت را بشنويم....
به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که تو در برون چه کردي که درون خانه آيي
و همين تفکر و تأمل است که دل شکستگي مي آورد و قلب و جان را خاضع و خاشع مي کند. عظمت صاحب حرم را در دل زائر مي اندازد و به او مي فهماند که اگر محبت و لطف آن امام نبود، به اين مسير هدايت نمي شد و به اين حرم راه نمي يافت. آن گاه قلب بين خوف و رجا هراسان مي گردد. اشک از چشم ها جاري مي شود و همين علامت اجازه است. بزرگان فرموده اند که اگر اشکت جاري و قلبت خاشع شد، بدان که تو را طلبيده اند، و درب حرم به رويت گشوده شده است، آسوده باش و با ياد و نام خدا و ذکر صلوات وارد شو! اللّهم صلّ علي محمّد و ال محمّد و عجّل فرجهم.
