شما انگيزه ى اين گريه و اين اجتماع در مجالس روضه را خيال نكنيد كه فقط اين است كه ما گريه كنيم براى سيد الشهدا! نه سيد الشهدا احتياج به اين گريه ها دارد و نه اين گريه، خودش فى نفسه، يك كارى از آن بر مى آيد؛ ليكن اين مجلس ها مردم را همچو مجتمع مى كنند.
شماره شانزدهم ماهنامه خیمه - محرم الحرام 1426- اسفند 1383
«شما انگيزه ى اين گريه و اين اجتماع در مجالس روضه را خيال نكنيد كه فقط اين است كه ما گريه كنيم براى سيد الشهدا! نه سيد الشهدا احتياج به اين گريه ها دارد و نه اين گريه، خودش فى نفسه، يك كارى از آن بر مى آيد؛ ليكن اين مجلس ها مردم را همچو مجتمع مى كنند و يك وجهه مى دهند. سى ميليون و سى و پنج ميليون جمعيت در دو ماه محرم و خصوصاً دهه ى عاشورا يك وجهه، طرفِ يك راه مى روند. بيخود بعضى از ائمه ى ما نمى فرمايند كه براى من در منابر روضه بخوانند... مسأله، مسأله گريه نيست... مسأله سياسى است كه ائمه ى ما با همان ديد الهى كه داشتند، مى خواستند كه اين ملّت ها را با هم بسيج كنند و يك پارچه كنند.»(1)
»قدرت هاى بزرگ از اين چادرها - خيمه هاى عزادارى - مى ترسند. قدرت هاى بزرگ از اين سازمانى كه بدون اينكه دست واحدى در كار باشد كه آنها را مجتمع كند. خود به خود ملّت را به هم جوشانده است در سراسر كشور، كشور پهناور، در ايام عاشورا و در دو ماه محرم و صفر و ماه مبارك، اين مجالس است كه مردم را دور هم جمع كرده است و اگر يك مطلبى بخواهد براى اسلام خدمتى بكند و شخصى بخواهد كه مطلبى را بگويد. سرتاسر كشور به واسطه ى همين گويندگان و خطبا و ائمه ى جمعه و جماعت يك دفعه منتشر مى شود و اجتماع مردم در تحت اين بيرق الهى، اين بيرق حسينى، اسباب اين مى شود كه سازمان داده شده باشد.»(2)
پى نوشت ها:
1. قيام عاشورا، ص 66
2. همان، ص 10
مقام معظم رهبرى
...از سه بُعد و با سه ديدگاه، اين نهضت عظيم حسينى را كه در تاريخ اين طور ماندگار شده است، مى شود نگاه كرد. در هر سه بُعد، آنچه كه بيش از همه چشم را خيره مى كند، احساس عزّت و سربلندى و افتخار است.
يك بُعد، مبارزه حق در مقابل باطلِ مقتدر است كه امام حسين عليه السّلام و حركت انقلابى و اصلاحىِ او چنين كرد. يك بُعد ديگر، تجسّم معنويت و اخلاق در نهضت حسين بن على است. در اين نهضت عرصه مبارزه اى وجود دارد كه غير از جنبه اجتماعى و سياسى و حركت انقلابى و مبارزه علنىِ حق و باطل است و آن، نفس و باطن انسانهاست. آن جايى كه ضعفها، طمعها، حقارتها، شهوتها و هواهاى نفسانى در وجود انسان، او را از برداشتن گامهاى بلند باز مى دارد، يك صحنه جنگ است؛ آن هم جنگى بسيار دشوارتر. آن جايى كه مردان و زنان مؤمن و فداكار پشت سر حسين بن على عليه السّلام راه مى افتند؛ دنيا و مافيها، لذّتها و زيباييهاى دنيا، در مقابلِ احساس وظيفه از چشم آنها مى افتد؛ انسانهايى كه معنويتِ مجسّم و متبلور در باطنشان، بر جنود شيطانى همان جنود عقل و جنود جهلى كه در روايات ما هست - غلبه پيدا كرد و به عنوان يك عدّه انسان نمونه، والا و بزرگ، در تاريخ ماندگار شدند. بُعد سوم كه بيشتر در بين مردم رايج است، فجايع، مصيبت ها، غصّه ها، غمها و خونِ دلهاى عاشوراست؛ ليكن در همين صحنه سوم، باز هم عزّت و افتخار هست. كسانى كه اهل نظر و فكر و تأمّلند، بايد هر سه بُعد را دنبال كنند...(1)
...خود عاشورا هم مراسمى است كه در انسانها شور و تحرّك و رويش و تفكّر و انديشه به وجود مى آورد. عاشورا يك مراسم خشك و خالى نيست، مراسمى است كه در آن فكر، برنامه، هدف، آگاهى بخشى و معرفت دهى هست...
...اهميت دادن به نماز در ظهر عاشورا و در ميان مراسم سينه زنى و عزادارى، خود يك نقطه برجسته ديگر بود. ما هميشه از اين كه مى ديديم جوانان و مردممان، سينه زنىِ روز عاشورا را مى كنند و نمازشان به نزديك غروب مى افتد رنج مى برديم. مردم اهميت نماز و ذكر خدا و ياد الهى را در لابه لاى مراسم عاشورا نشان دادند؛ لذا جاى سپاسگزارى و تشكّر دارد...(2)
1. بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى در جمع دههاهزار نفر از راهيان نور و قشرهاى مختلف مردم در پادگان دوكوهه 9/1/1381.
2. بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى در خطبه هاى نماز جمعه تهران 16/1/1381.
