تعزیه سبك و سیاقش را از آوازهای ایرانی گرفته است

فرهنگ: استاد فریدون پور رضا، خواننده و پژوهشگر برجسته گفت:«بنا به شیوه و سبک کاری‌ام پژوهش‌های وسیعی در حوزه تعزیه و آوازهای تعزیه انجام داده‌ام و تقریبا همه تعزیه‌های ایران را دیده‌ام و با سبک و سیاق همه آن‌ها آشنا هستم اما هیچ کدامشان، هم از لحاظ موسیقایی و هم از لحاظ اجرایی مانند تعزیه «گیل و دیلم» از صلابت و محکمی برخوردار نیستند. البته نباید از تعزیه قزوین چشم پوشید، چرا كه برجستگی‌هایی دارد که می‌توان آن را در ردیف دوم قرار داد.»

پوررضا افزود:«اجرای تعزیه نیاز به شناخت دارد، اینطور نیست که کسی بیاید متن تعزیه را حفظ کند و با پوشیدن لباس تعزیه‌خوانی کند. اما در حال حاضر آنچه در عمل مشاهده می‌كنیم چیزی فراتر از این موضوع نیست.»

وی در ادامه تصریح کرد:«موسیقی ایرانی، بسیار غنی و زنده است و نمونه‌های كمی در دنیا سراغ داریم كه از این ظرفیت برخوردار است. هر صدا و آوازی که در دنیا خوانده می‌شود نشانه‌هایی از آن را می‌شود در آوازهای ایرانی دید و این به جامع بودن موسیقی ایرانی برمی گردد.»

این هنرمند گیلانی افزود:«آواز ایرانی، آوازی غرورآمیز است و من معتقدم که همه آوازهای ما ریشه‌های روستایی دارد. به عنوان مثال من در گیلان آواز محلی می‌خوانم، یکی در کردستان، یکی در خراسان و ... . در واقع آوازهای روستایی و محلی میدان‌دار این عرصه هستند و هیچ گاه آوازهای شهری نتوانستند این ویژگی را از آن بگیرند.»

پوررضا تصریح كرد:«حتی آوازهای شهری ویژگی‌های آواز روستایی را می‌گیرند، مهارش می‌کنند و یا به تعبیری مسمومش می‌کنند.»

وی گفت:«من سال‌ها روی تعزیه تحقیق کرده‌ام و نسخه‌های مختلف را خواندم. اصل مایه آن در دل مردم و توسط مردم ساخته شده ولی سبک و سیاقش را از آوازهای ایرانی آموخته است.»