کد مطلب : ۱۴۳۶۶
کویتی‌پور: به ما نگویید مداح
جامعه: رادیو فردا گفت‌وگوی مفصلی با غلام کویتی‌پور از حماسه خوانان دوران جنگ انجام داده است.
به گزارش خبر آنلاین وی در این مصاحبه تاکید می‌کند: «خدایی‌اش به ما نگویید مداح. حالا درست است در جمع‌هایی بودیم، خواندیم، ولی بیشتر حماسه خواندیم تا اینکه روضه‌خوانی کنیم. خیلی‌ها به من گفتند آقا چرا روضه نمی‌خوانی؟ گفتم مگر من روضه‌خوانم که روضه بخوانم؟»
مهم ترین بخش‌های این گفت‌وگو به این شرح است:
* ما به هر حال یک فرهنگ ۲۵۰۰ ساله داریم که انشاءالله این فرهنگ غنی دوباره برگردد. دیانت اسلام هم که در کنارش هست.
*من نواهایی که خودم خوانده‌ام، داشته‌ها و تجربیاتی از موسیقی پاپ بوده که مورد علاقه‌ام بوده.
* من همیشه می‌گویم موسیقی اصیل ایرانی موسیقی مقدسی است. چون واقعاً لهو و لعب نمی‌بینم. حالا ملودی‌های شش و هشت هست و برای جشن‌ها خوانده می‌شود...
*آن زمان که ما این نوای ممد نبودی را خواندیم، خیلی‌ها گفتند آقا چرا نمی‌گویی ملودیش مال خودت است. گفتم برای چه دروغ بگوییم آخر؟ ملودی مال ما نیست، مال گذشتگان است اما شناسنامه‌ای ندارد.
*کاری از تلویزیون پخش شد با حضور حضرت امام ... قرار بود کسی دیگر بخواند. فرزند آن شاعر به نام معلمی که همه می‌شناسندش و یک کشاورز است در اهواز. سواد آن چنانی ندارد. اما هر بیتی را می‌گوید شما با هر نوایی می‌خواندید آن موقع، به دل مردم می‌نشست. شعرای دیگری هم بودند. من خودم ملودی‌ها را می‌ساختم. هیچوقت هم نگفتم که ملودی‌ها مال منست.
* یک بار که من آمدم نماز جمعه تهران برای اینکه یک کار حماسی بخوانم، گفتند آقای کویتی‌پور هفت دقیقه هشت دقیقه. گفتم هزار کیلومتر کوبیدیم زمینی آمدیم حداقل وظیفه دارید که دین شاعر را ادا کنید. نمی‌خواهیم که چهار ساعت بخوانیم. روی هم رفته بیست بیت است این و بیست بیت را بدون مکث می‌خوانیم که هم قصه شعر مشخص شود و هم پایانش مشخص شود. که ما حدوداً ربع ساعت از وقت را گرفتیم و خواندیم «هنگامه پیکار یاران خدا آمد»...
* پدرم در سن ۴۲ سالگی در سال ۴۲ که امام تبعید شد از مملکت و زادگاهش، عمرش را داد به شما. نیروی شهربانی بود .به قول امروزه نیروی انتظامی. دشمن داشت. مسمومش کردند. حالا نظام آن وقت هم متاسفانه رسیدگی نکرد. توی این یکی دو ساله توانستیم حقوق سال ۴۲ تا حالا را زنده کنیم.
* من نیش خورده‌ام. سی سال است دارم نیش می‌خورم. به خاطر اینکه انگار نه انگار جو سازی را من اهمیت نمی‌دادم. که به ضررم هم تمام شده. الان سی سال است که ریالی حقوق هم نگرفته‌ام.
*من یک آلبوم خواندم ایدئولوژیک. آلبوم دوم آلبوم تقلبی بود که نه قراردادی دارد و تقلید صدا شده متاسفانه. دو تا از کارهایش با صدای خودم است. یکی «حیلت رها کن عاشقا» و دیگری «ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمیشه»
* یک آلبومی را قراداد بستیم موسیقیایی به نام خورشید که تشکیل می‌شد از حماسه، عرفان و عشق. هر نوع عشقی. اما وقتی من به آن عشق دارم نگاه می‌کنم به اشعار فکر می‌کنم به یاد خدا توجه می‌کنم، این را نمی‌خواهم که اگر کس دیگری عشقی زمینی یا آسمانی دارد، فرق نمی‌کند او هم بتواند لذت ببرد. اما وسط کار گفتند که نه آقا. باید دو تا کار مذهبی باشد.
به گزارش خبر آنلاین وی در این مصاحبه تاکید می‌کند: «خدایی‌اش به ما نگویید مداح. حالا درست است در جمع‌هایی بودیم، خواندیم، ولی بیشتر حماسه خواندیم تا اینکه روضه‌خوانی کنیم. خیلی‌ها به من گفتند آقا چرا روضه نمی‌خوانی؟ گفتم مگر من روضه‌خوانم که روضه بخوانم؟»
مهم ترین بخش‌های این گفت‌وگو به این شرح است:
* ما به هر حال یک فرهنگ ۲۵۰۰ ساله داریم که انشاءالله این فرهنگ غنی دوباره برگردد. دیانت اسلام هم که در کنارش هست.
*من نواهایی که خودم خوانده‌ام، داشته‌ها و تجربیاتی از موسیقی پاپ بوده که مورد علاقه‌ام بوده.
* من همیشه می‌گویم موسیقی اصیل ایرانی موسیقی مقدسی است. چون واقعاً لهو و لعب نمی‌بینم. حالا ملودی‌های شش و هشت هست و برای جشن‌ها خوانده می‌شود...
*آن زمان که ما این نوای ممد نبودی را خواندیم، خیلی‌ها گفتند آقا چرا نمی‌گویی ملودیش مال خودت است. گفتم برای چه دروغ بگوییم آخر؟ ملودی مال ما نیست، مال گذشتگان است اما شناسنامه‌ای ندارد.
*کاری از تلویزیون پخش شد با حضور حضرت امام ... قرار بود کسی دیگر بخواند. فرزند آن شاعر به نام معلمی که همه می‌شناسندش و یک کشاورز است در اهواز. سواد آن چنانی ندارد. اما هر بیتی را می‌گوید شما با هر نوایی می‌خواندید آن موقع، به دل مردم می‌نشست. شعرای دیگری هم بودند. من خودم ملودی‌ها را می‌ساختم. هیچوقت هم نگفتم که ملودی‌ها مال منست.
* یک بار که من آمدم نماز جمعه تهران برای اینکه یک کار حماسی بخوانم، گفتند آقای کویتی‌پور هفت دقیقه هشت دقیقه. گفتم هزار کیلومتر کوبیدیم زمینی آمدیم حداقل وظیفه دارید که دین شاعر را ادا کنید. نمی‌خواهیم که چهار ساعت بخوانیم. روی هم رفته بیست بیت است این و بیست بیت را بدون مکث می‌خوانیم که هم قصه شعر مشخص شود و هم پایانش مشخص شود. که ما حدوداً ربع ساعت از وقت را گرفتیم و خواندیم «هنگامه پیکار یاران خدا آمد»...
* پدرم در سن ۴۲ سالگی در سال ۴۲ که امام تبعید شد از مملکت و زادگاهش، عمرش را داد به شما. نیروی شهربانی بود .به قول امروزه نیروی انتظامی. دشمن داشت. مسمومش کردند. حالا نظام آن وقت هم متاسفانه رسیدگی نکرد. توی این یکی دو ساله توانستیم حقوق سال ۴۲ تا حالا را زنده کنیم.
* من نیش خورده‌ام. سی سال است دارم نیش می‌خورم. به خاطر اینکه انگار نه انگار جو سازی را من اهمیت نمی‌دادم. که به ضررم هم تمام شده. الان سی سال است که ریالی حقوق هم نگرفته‌ام.
*من یک آلبوم خواندم ایدئولوژیک. آلبوم دوم آلبوم تقلبی بود که نه قراردادی دارد و تقلید صدا شده متاسفانه. دو تا از کارهایش با صدای خودم است. یکی «حیلت رها کن عاشقا» و دیگری «ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمیشه»
* یک آلبومی را قراداد بستیم موسیقیایی به نام خورشید که تشکیل می‌شد از حماسه، عرفان و عشق. هر نوع عشقی. اما وقتی من به آن عشق دارم نگاه می‌کنم به اشعار فکر می‌کنم به یاد خدا توجه می‌کنم، این را نمی‌خواهم که اگر کس دیگری عشقی زمینی یا آسمانی دارد، فرق نمی‌کند او هم بتواند لذت ببرد. اما وسط کار گفتند که نه آقا. باید دو تا کار مذهبی باشد.
