آرمان هیأت - حضرت عباس، ماه بني‌هاشم

به گفته سيدالساجدين (ع): «براي عباس (ع)، نزد خداوند، منزلتي است كه همه شهدا در روز قيامت، به او رشك مي‌برند.»

عباس (ع)،‌ جلوه عشق و ايثار، تبلور رادمردي، صفا و وقار و تجسم شجاعت، شهامت و كرامت است. او ميان حماسه‌آفرينان كربلا و شهيدان تاريخ، از چنان جايگاه بلند و مكانت والايي برخوردار است كه به گفته سيدالساجدين (ع): «براي عباس (ع)، نزد خداوند، منزلتي است كه همه شهدا در روز قيامت، به او رشك مي‌برند.»

حضرت عباس (ع) در روز چهارم شعبانِ سال بيست و ششم هجري در مدينه به دنيا آمد.

وي پسر چهارم اميرالمؤمنين علي (ع) بود، مادر او فاطمه دختر حزام بن خالد از قبيله کلاب است.

نام مشهور آن حضرت، عباس (ع) است؛ همچنین به آن حضرت ابوالقربة، قمر بنی هاشم، باب‌الحوائج، عبد صالح و سقا نیز می‌گویند و از القاب مشهور حضرت عباس (ع)، «حامی‌الضعيفه»؛ «حمايت‌كننده بانوان» است.

در میان عرب رسم بود؛ اگر کودکي، چهره زيبا و قامتي بلند داشت او را با عنوان «قمر» یا همان «ماه» می‌خواندند؛ مثلاً جدّ سوم پیامبر (ص) را که عبدمناف نام داشت و داراي چهره‌ای زیبا و نورانی بود، قَمَر بَطْحاء (ماه سرزمین مکه) و عبداللّه پدر ارجمند پیامبر (ص) را که سیمای نورانی و چشمگیر داشت، قَمَر حَرَم (ماه حَرَم) می‌خواندند. به حضرت عباس (ع) نیز که از زیبایی ویژه‌ای برخوردار بود و قامتی رشید همچون سرو داشت، قَمَر بنی هاشم (ماه دودمان هاشم) می‌گفتند. نکته قابل توجه آن است که همه بنی هاشم مردمانی زیبارو و خوش‌سیما بودند؛ ولی عباس (ع) چنان سیمای زیبایی داشت که چنین لقب و عنوانی را یافت.