۳۰ فروردین ۸۷ صبح جمعه بود. پیدا نیست که در شب گذشته چه بر آن مرد رفته بود و در ایام فاطمیه چه دلدادگی‌هایی با معبود داشت. بعد از نماز صبح، همسرش برای او «فرنی» درسته کرده بود. آن را که خورد، همسرش متوجه تغییر حالتش شد. محمد مهدی را صدا کرد. آمد و پدر را در آغوش گرفت. حاج حسن لبخند می‌زد و سمت امام رئوف سلام می‌داد. آنگاه بی‌واهمه چشم‌هایش را بست. روی اعلامیه‌اش نوشتند: شکر خدا را که در پناه حسینم ... قرارش همانجایی شد که آرزویش را داشت؛ صحن حضرت ... باغ توتی که سال‌ها در آن نفس زد.

متن ذیل بخشی از نصایح پیرغلام اهل بیت، مرحوم حاج حسن ارضی است که خواندن و مرور آن در سالروز درگذشت این پیر غلام اباعبدالله (ع) خالی از لطف نخواهد بود:

ما نوکر آقا اباعبدالله(ع) هستیم خدا سایه ی امام حسین(ع) را از سر ما کم نکند این نوکری افتخار ماست.یک مداح باید از چشم کور باشد.یعنی اصلا نامحرم را نبیند از گوش کر باشد یعنی هیچ غیبت وتهمتی را نشنود از زبان لال باشد یعنی هیچ حرف لغو وبیهوده ای نگوید.

زبانی که ذکر حسین (ع) را می گوید نباید لغو گو باشد . از دست افلیج باشد. یعنی دستش را به هرجایی دراز نکند از پا فلج باشد یعنی به هر مجلسی و محفلی نرود و خلاصه اینکه یک نوکر خوب باید تمام رفتارش مورد رضایت اربابش باشد و هر مداحی که این ها را نداشته باشد به قول معروف: این ره که تو میروی به ترکستان است.

ما مسئولیم که حقایق را به نسل های آینده منتقل کنیم، ما خیال نداریم به جوان ها بگوییم آسوده بخوابید که ما بیداریم! در این راه پاک زندگی کردن شرط اول است.

مداحان قدیم نماز شبشان ترک نمی شده آنها هرگز بی وضو به مجلس روضه نمی رفتند . به آن خدایی که جان ما در ید قدرت اوست.

به بچه هایم وصیت کرده ام که از محبت امام حسین (علیه السلام دور شوید اگر بدون وضو به مجلس روضه بروید! به همه بچه هایم حتی به برادر زاده هایم مثلا منصور ارضی و محسن ارضی به همه گفته ام که بی وضو به منبر نروند.

لازم بذکر است، این پیرغلام اهل بیت علیهم السلام اجمعین سرانجام در یکی از شب های جمعه به هنگام سحرگاهان از دنیای فانی رحلت نمود و راهی دیار باقی گردید و در جوار حرم سید عبدالعظیم حسنی به خاک سپرده شد.

آرمان هیأت