کد مطلب : ۲۱۱۲۷
پاسخ یک مرجع تقلید درباره عزاداری های غیرمتعارف
در سایت رسمی آیت الله سیدمحمد حسینی شاهرودی از مراجع تقلید، سئوال و جوابی درباره برخی عزاداری های نامتعارف آمده است که عینا این سئوال و جواب را از نظر می گذرانید:
سوال :شخصى كه از زيارت امام رضا(عليه السلام) بازگشته بود ، نقل مى كرد كه:
« اخيراً در ايران در روز عاشورا دسته عزادارى تشبيه به حيوانات بيرون مى آيد. چگونه ممكن است به هر روشى كه مى خواهند عزادارى كنند و همچون سگ ها، سينه خيز مى روند، اين ها فردا، با صداى چهارپايان و چيزهايى مانند آن، به عنوان عزادارى بيرون مى آورند كه موجب شگفتى شد.» بفرمائيد واقعيت قضيه چيست و آيا در مشهد ، چنين كرده اند؟
جواب : آن شخص، اين قضيه را به صورت زشت و نامربوطى براى شما نقل كرده است. واقعيت اين است كه گروهى از مؤمنين شهرهاى دور، به زيارت حضرت امام رضا(عليه السلام) مى آيند كه گاهى با ايام سوگوارى (محرم و صفر) هم زمان مى شود. وقتى به صحن شريف رضوى يا نزديك آن مى رسند، از شوق و محبت امام(عليه السلام)، هيجانى شده بر زمين مى افتند و خداى تعالى را، بر اين نعمت بزرگ و توفيق زيارت، سجده مى كنند. چرا كه زيارت جسمى است كه روحش طلب است. دوست، آنها را بر وصال خود طلبيده و اجازه ديدارش را داده است. در نتيجه ، آنها از شدت شوق و حب و فروتنى، صورت بر خاك گذارده و به سوى مرقد، مى كشد. اينجاست كه عقل، در برابر جريان عشق و محبت دست بسته و متحير مى ماند. محب، آنگاه كه محبوبش به وصال مى خواندش، در گامهايش توان ايستادن نمى يابد و از شدت شوق، بر زمين مى افتد و با سر به سوى او مى رود. اين حالت، مظهرى از مظاهر محبت و نشانى از نشانه هاى شوق است.
تا وقتى به عنوان مطلوبيت استحباب شرعى و نوعى از زيارات مستحبى ، تلقى نشود، مانعى ندارد. بلكه امرى عادى است و از محبى كه نائل به ديدار محبوبش شده، سر مى زند. همان گونه كه، در و ديوار و عتبه مقدسه را مى بوسند.
و ما حبّ الديار شغفن قلبى *** ولكن حبّ من سكن الديار ( مجنون در عشق ليلى، سرود كه : دوستى اين ديار نيست كه قلبم را ربوده است بلكه دوستى ساكن اين ديار است كه مرا ربوده است. « مترجم ») (اين تعبير لطيف در داستان حضرت يوسف(عليه السلام) هم آمده است :(قد شغفها حبّاً) «همانا (يوسف) دل او (زليخا) را از سر محبت، ربوده است» يوسف : ۳۰ ).
ممكن است، اين عمل مؤمنين را، به عنوان اظهار محبت به اهل بيت(عليهم السلام) و بزرگداشت شعائر دانست كه مى تواند استحباب شرعى هم كسب كند.
به هر حال، اين از اظهار حزن و عزا نبوده و ربطى هم به شعائر حسينى ندارد و منظور، اصلا اين نبوده است.
سوال :شخصى كه از زيارت امام رضا(عليه السلام) بازگشته بود ، نقل مى كرد كه:
« اخيراً در ايران در روز عاشورا دسته عزادارى تشبيه به حيوانات بيرون مى آيد. چگونه ممكن است به هر روشى كه مى خواهند عزادارى كنند و همچون سگ ها، سينه خيز مى روند، اين ها فردا، با صداى چهارپايان و چيزهايى مانند آن، به عنوان عزادارى بيرون مى آورند كه موجب شگفتى شد.» بفرمائيد واقعيت قضيه چيست و آيا در مشهد ، چنين كرده اند؟
جواب : آن شخص، اين قضيه را به صورت زشت و نامربوطى براى شما نقل كرده است. واقعيت اين است كه گروهى از مؤمنين شهرهاى دور، به زيارت حضرت امام رضا(عليه السلام) مى آيند كه گاهى با ايام سوگوارى (محرم و صفر) هم زمان مى شود. وقتى به صحن شريف رضوى يا نزديك آن مى رسند، از شوق و محبت امام(عليه السلام)، هيجانى شده بر زمين مى افتند و خداى تعالى را، بر اين نعمت بزرگ و توفيق زيارت، سجده مى كنند. چرا كه زيارت جسمى است كه روحش طلب است. دوست، آنها را بر وصال خود طلبيده و اجازه ديدارش را داده است. در نتيجه ، آنها از شدت شوق و حب و فروتنى، صورت بر خاك گذارده و به سوى مرقد، مى كشد. اينجاست كه عقل، در برابر جريان عشق و محبت دست بسته و متحير مى ماند. محب، آنگاه كه محبوبش به وصال مى خواندش، در گامهايش توان ايستادن نمى يابد و از شدت شوق، بر زمين مى افتد و با سر به سوى او مى رود. اين حالت، مظهرى از مظاهر محبت و نشانى از نشانه هاى شوق است.
تا وقتى به عنوان مطلوبيت استحباب شرعى و نوعى از زيارات مستحبى ، تلقى نشود، مانعى ندارد. بلكه امرى عادى است و از محبى كه نائل به ديدار محبوبش شده، سر مى زند. همان گونه كه، در و ديوار و عتبه مقدسه را مى بوسند.
و ما حبّ الديار شغفن قلبى *** ولكن حبّ من سكن الديار ( مجنون در عشق ليلى، سرود كه : دوستى اين ديار نيست كه قلبم را ربوده است بلكه دوستى ساكن اين ديار است كه مرا ربوده است. « مترجم ») (اين تعبير لطيف در داستان حضرت يوسف(عليه السلام) هم آمده است :(قد شغفها حبّاً) «همانا (يوسف) دل او (زليخا) را از سر محبت، ربوده است» يوسف : ۳۰ ).
ممكن است، اين عمل مؤمنين را، به عنوان اظهار محبت به اهل بيت(عليهم السلام) و بزرگداشت شعائر دانست كه مى تواند استحباب شرعى هم كسب كند.
به هر حال، اين از اظهار حزن و عزا نبوده و ربطى هم به شعائر حسينى ندارد و منظور، اصلا اين نبوده است.
مرجع : پارسینه
