کیانوش غریب‌پور، هنرمند تصویرگر، گفت: مهمترین دلیل ممنوعیت تصویرسازی از چهره معصوم(ع) بدان خاطر است که هیچ سندی مبنی بر اینکه ما آنچه را که تصویر می‌کنیم منطبق با خصوصیات ظاهری چهره ایشان باشد در اختیار نداریم و لذا آنچه ممکن است به این واسطه چهره‌نگاری کنیم، تصویر ذهنی است.

وی افزود: به این دلیل تجسم چهره معصوم(ع) در اغلب فعالیت‌های هنری یا شمایل‌نگاری است و یا همچون تعزیه سعی در تشبه به آن داریم و به این علت است که از تعزیه‌خوانی به شبیه‌خوانی نیز تعبیر می‌شود ولی در هر صورت تصویرگری چهره معصوم(ع) موجب می‌شود که تصویری هر چند غیرواقع در نظر مخاطب نقش بسته و دیگر نتوان این ذهنیت حتی غلط را از ذهن وی برطرف کرد.

داور بخش تصویرگری جایزه هنر و ادبیات محتشم تصریح کرد: معمولاً پرداختن به موضوع تصویرگری چهره معصوم(ع) به نوعی خیالی‌نگاری توصیف می‌شود، با این فرض که مراد از خلق اثر تصویرگری توسط هنرمندان این رشته، نمایاندن چهره واقعی آنها نیست بلکه در جریان یک رویداد تاریخی ناگزیر از این کار هستیم که به وفور این کار را در نقاشی سنتی ایرانی و اصطلاحاً قهوه‌خانه‌ای و سقاخانه‌ای مشاهده می‌کنید.

وی ادامه داد: با وجود منع تصویرسازی از چهره معصوم(ع) که آغاز آن به صدر اسلام بازمی‌گردد اما در هنر اسلامی ایران با رسمیت یافتن مذهب تشیع شاهد خلق آثار بی‌شماری از تصویرگری مذهبی و چهره نگاری معصوم(ع) و بزرگان دین هستیم و به عنوان نمونه چهره حضرت ابوالفضل عباس(ع) همچنان زینت سردر اغلب حسینیه‌ها و تکایاست و این مسئله با فرض اینکه خیالی‌نگاری باشد و منظور از آن اسائه ادب به ساحت قدسی بزرگان دینی نباشد، مانعی ندارد.

وی که در نمایشگاه تصویرگری «دشت گریان» به مناسبت ایام محرم حضور دارد، در پایان گفت: حتی اگر ما در حوزه مخاطبان بزرگسال قادر باشیم چهره معصوم(ع) را نشان نداده و آن را با هاله‌ای از نور سفید و زرد نشان دهیم، این کار را در مواجهه با مخاطب کودک و نوجوان نمی‌توانیم انجام بدهیم؛ چرا که آنها درکی از این موضوع ندارند و به جهت واقع‌گرا بودن اتفاقات تاریخی که معمولاً تصویر می‌شود، توقع دارند تا با چهره واقعی هرچند خیالی معصوم(ع) به جهت ایجاد ارتباط مؤثرتر مواجه شوند.

آرمان هیأت