هيئت هاي قديمي يک ويژگي مهم داشتند قديمي بودند، قديمي به اين معنا که از يک پيرغلام به پيرغلام ديگري مي رسيد.
چند دهه هيئت داير بود و همه زير بيرق بودند، هيئت ها حول شخصيت هايي شکل مي گرفتند که منحصر به فرد بودند، شخصيت هايي که اهل خودنمايي نبودند، هيئت مثل يک مدرسه بود، مداح و سخنران تقريباً ثابتي داشت و مولد بود.
از دل همان آدم ها مداح و سخنران بعدي تربيت مي شد.

زماني بود که براي هيئتي ها مهم بود چند سخنران و مداح خوب در يک هيئت متمرکز نشوند طوري که مجالس ديگر سوت و کور بماند. بسياري وقت ها هم هيئت ها با هم تجميع مي شدند تا مجالس عزا با شکوه تر برگزار شود.
حتي وقتي آدم ها در روش کار تفاوت هايي با هم داشتند پرچم مجالس اهل بيت (ع) پايين نمي آمد و همه منتظر نظر پيرغلام بودند.
اما پيرغلام ها فقط صاحب مجلس و منبري و مداح نبودند. گاهي کسي فقط با چاي ريختن و کفش جفت کردن مي شد پيرغلام امام حسين (ع).
مهم ارادت بود، اخلاص و قدمت دلدادگي. پيرغلامي روش و منشي بود که ساده به دست نمي آمد، شور و شعور با هم آميخته مي شد و ...

آرمان هیأت