شهید علیرضا جابری فروغ فرزند آقا میرزا محمود روضه خوان در سال۱۳۴۷ در یک خوانواده کاملا حسینی و هیئتی چشم به جهان گشود و با توجه با این که پدر، برادران، عمو و پسر عموها و هم چنین دایی‌اش همه‌گی مداح و ذاکر اهل بیت (ع) بودند وی هم از همان کودکی به مداحی و ذکر مصیبت اهل‌بیت(ع) علاقه پیدا کرد و از ۱۲ سالگی شروع به مداحی کرد.

علیرضا پس از گذراندن دوران ابتدایی و راهنمایی، برای اینکه کمک خرج خانواده باشد در کنار برادرش در مغازه کفگیرسازی شروع به کار کرد، اما در کنار کار کردن هیچ وقت از رفتن به هیئت غافل نمی‌شد و همیشه پای ثابت هیئت عزاداران قاسمیه تبریز بود.

او در "گردان تخریب لشکر همیشه پیروز ۳۱ عاشورا" رسما شروع به مداحی کرد، آنان که در کنارش بوده‌اند و مداحی‌های او را شنیده‌اند، می‌گویند که او همیشه با چشم گریان مداحی می‌کرد و روضه می‌خواند. در کنار آن زیارت عاشورا را با حال و هوای خاصی می خواند. عاشق راه سیدالشهداء(ع) بود و همیشه در مراسم تشییع پیکر شهدا حضوری فعال داشت. بار اول که در سال ۱۳۶۵ به جبهه اعزام شده بود در عملیات کربلای ۵ در شلمچه مجروح می‌شود، وقتی از جبهه برمی‌گردد روزهای آخر به زیارت امام رضا(ع) مشرف می‌شود، آنجا به حاج مهدی خادم آذریان که خود الان از مداحان معروف است گفته بود؛ این سوغاتی‌ها را به مادرم ببر و به او بگو که پسرت از همین جا و در جوار ملکوتی علی بن موسی الرضا(ع) شهادت را هدیه گرفته است.

«شهید علیرضا جابری» از آنجا دوباره عازم جبهه‌های جنگ می‌شود، در گردان تخریب سرودهای زیبایی با آهنگ حزین می‌خواند و در مراسم صبحگاه روحیه مضاعفی به رزمندگان می‌دهد. زمان موعود فرا رسیده بود و این عاشق و مداح دلسوخته سالار شهیدان، سرانجام در مرداد ماه ۱۳۶۶ در عملیان نصر ۷ در ارتفاعات بلف عراق پس از خلق حماسه‌های ماندگار در کنار دیگر همرزمانش، شربت شهادت را می‌نوشد و راه امام مظلوم و شهیدش را می‌پیماید و به ارباب بی کفن خود می پیوندد. روحش شاد و راهش پر رهرو

آرمان هیأت