کد مطلب : ۲۳۳۹۹
ارادت به اباعبدالله(ع) توقع مخاطبان از «رستاخیز» را افزایش داد
شب گذشته، پنجم اسفندماه فیلم سینمایی «رستاخیز» در جشنواره فیلم دینی رویش به نمایش درآمد. فیلمی که در زمان پخش در جشنواره سی‌و‌دوم حاشیه‌های بسیاری به وجود آورد؛ البته این فیلم توانست عنوان بهترین فیلم را به خود اختصاص دهد، اما این مقام نتوانست جلوی بسیاری از این انتقادات را بگیرد. اعتراضاتی که به این فیلم شد بیشتر در بحث مفهوم بود، زیرا فیلم‌سازی چون درویش به خوبی فرم را می‌شناسد و معمولاً کارهایش در این حوزه از کیفیت بالایی بهره برده‌اند.
منتقدان «رستاخیز» اعتقاد داشتند که این فیلم نتوانسته عظمت واقعه عاشورا را به خوبی به تصویر کشد؛ اما سؤال اینجاست که مگر می‌توان فیلمی ساخت که قادر باشد به شکلی ایده‌ال تمام داشته‌های این مضمون را تصویر کند؟ مسلماً جواب خیر است، ولی چون مخاطبان سینما همانند دیگر اقشار جامعه عاشقانه امام حسین(ع) را دوست دارند، توقع کاری فوق‌العاده را داشتند. برای همین شاید در وهله اول هر کاری نتواند آن گونه که باید با تماشاگر ارتباط لازم را برقرار کند.
این اتفاق به نوعی برای نگارنده این مطلب نیز روی داد، چون وقتی این فیلم در جشنواره به نمایش درآمد من نیز همانند اکثر منتقدان حاضر در آن اکران راضی از سالن نمایش بیرون نیامدم، اما زمانی که برای بار دوم شب گذشته این فیلم را تماشا کردم، بسیاری از معایبی که به نظرم عیان می‌آمد، رنگ باخت؛ البته هنوز نقدهایی چون انتخاب نادرست برخی از بازیگران فیلم پا برجاست، اما در مجموع می‌توان گفت که این کار در سینمای ایران کیفیت بسیار بالایی دارد.
مطلب دیگر که به نمایش شب گذشته این فیلم بر می‌گردد به نشان دادن چهره حضرت ابوالفضل(ع) مربوط می‌شود که سر و صدای فراوانی در آن زمان به وجود آورد، اما درویش این بار نیز بدون هیچ سانسوری چهره حضرت ابوالفضل را به تصویر کشیده است. در این رابطه به شخصه نمی‌توانم اظهارنظر کنم، چون درباره اینکه این کار صحیح است یا خیر، کارشناسان این حوزه باید نظر بدهند، اما در یک کلام می‌توان گفت که به لحاظ جذابیت ظاهری و کیفیت بازیگری، این نقش به خوبی در فیلم تصویر شده بود.
درباره مسائل فنی این سریال به طور تخصصی صحبتی نمی‌کنیم، چون هنوز فیلم اکران نشده و بهتر است پس از اکران عمومی درباره آن نظر داد، اما امیدواریم این فیلم به زودی در سینماهای کشور اکران شود تا عاشقان امام حسین(ع) بتوانند یک کار خوب را مشاهده کنند. در خاتمه این یادداشت یک توصیه برای منتقدان که بسیاری از آنها دوستانم هستند، می‌کنم. توصیه‌ای که باید خود نیز به آن توجه کنم. آن نیز این است که نقدهای خود را درباره فیلم‌هایی چون «محمد(ص)» و «رستاخیز» ضمن نخستین بار مشاهده این آثار انجام ندهیم، چون همان گونه که پیشتر گفتم، نگاه به این حوزه معمولاً آرمان‌گرایانه است. برای همین بهتر است بعد از دیدن بار دوم یا سوم، نقدی کارشناسانه‌تر در خصوص این کار بنویسیم.
منتقدان «رستاخیز» اعتقاد داشتند که این فیلم نتوانسته عظمت واقعه عاشورا را به خوبی به تصویر کشد؛ اما سؤال اینجاست که مگر می‌توان فیلمی ساخت که قادر باشد به شکلی ایده‌ال تمام داشته‌های این مضمون را تصویر کند؟ مسلماً جواب خیر است، ولی چون مخاطبان سینما همانند دیگر اقشار جامعه عاشقانه امام حسین(ع) را دوست دارند، توقع کاری فوق‌العاده را داشتند. برای همین شاید در وهله اول هر کاری نتواند آن گونه که باید با تماشاگر ارتباط لازم را برقرار کند.
این اتفاق به نوعی برای نگارنده این مطلب نیز روی داد، چون وقتی این فیلم در جشنواره به نمایش درآمد من نیز همانند اکثر منتقدان حاضر در آن اکران راضی از سالن نمایش بیرون نیامدم، اما زمانی که برای بار دوم شب گذشته این فیلم را تماشا کردم، بسیاری از معایبی که به نظرم عیان می‌آمد، رنگ باخت؛ البته هنوز نقدهایی چون انتخاب نادرست برخی از بازیگران فیلم پا برجاست، اما در مجموع می‌توان گفت که این کار در سینمای ایران کیفیت بسیار بالایی دارد.
مطلب دیگر که به نمایش شب گذشته این فیلم بر می‌گردد به نشان دادن چهره حضرت ابوالفضل(ع) مربوط می‌شود که سر و صدای فراوانی در آن زمان به وجود آورد، اما درویش این بار نیز بدون هیچ سانسوری چهره حضرت ابوالفضل را به تصویر کشیده است. در این رابطه به شخصه نمی‌توانم اظهارنظر کنم، چون درباره اینکه این کار صحیح است یا خیر، کارشناسان این حوزه باید نظر بدهند، اما در یک کلام می‌توان گفت که به لحاظ جذابیت ظاهری و کیفیت بازیگری، این نقش به خوبی در فیلم تصویر شده بود.
درباره مسائل فنی این سریال به طور تخصصی صحبتی نمی‌کنیم، چون هنوز فیلم اکران نشده و بهتر است پس از اکران عمومی درباره آن نظر داد، اما امیدواریم این فیلم به زودی در سینماهای کشور اکران شود تا عاشقان امام حسین(ع) بتوانند یک کار خوب را مشاهده کنند. در خاتمه این یادداشت یک توصیه برای منتقدان که بسیاری از آنها دوستانم هستند، می‌کنم. توصیه‌ای که باید خود نیز به آن توجه کنم. آن نیز این است که نقدهای خود را درباره فیلم‌هایی چون «محمد(ص)» و «رستاخیز» ضمن نخستین بار مشاهده این آثار انجام ندهیم، چون همان گونه که پیشتر گفتم، نگاه به این حوزه معمولاً آرمان‌گرایانه است. برای همین بهتر است بعد از دیدن بار دوم یا سوم، نقدی کارشناسانه‌تر در خصوص این کار بنویسیم.
مرجع : ایکنا
