آرمان هیأت - مرجعی که افتخارش روضه خوانی سیدالشهدا بود

عصر عاشورا که فرا می رسید، بستگان را به گرد خویش جمع مي‌كرد و براي آنها شخصاً روضه مي‌خواند.

عشق و ارادت مرحوم آیت الله العظمی گلپایگانی به آستان مقدس اهل بیت(ع) به ویژه ساحت قدسی سید و سالار شهیدان ، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) بیش از حد تصور بود.

در دوران دیکتاتوری رضاخان که عزاداری برای ائمه اطهار(ع) ممنوع بود، خود ایشان خاطره ای شنیدنی در همین رابطه تعریف می کند: «در زمان مرحوم آيت‌الله حاج شيخ عبدالكريم حائري بين علما صحبت بود كه در این اوضاع و احوال چه كنيم‌؛ ايام عزاداري است و نمي‌توانيم مجلس عزا برقرار كنيم‌. من گفتم در منزل ما بين‌الطلوعين مجلس عزا مي‌گيريم و خودم هم منبر مي‌روم و روضه مي‌خوانم‌. مجلس روضه را برگزار كرديم‌. مرحوم آيت‌الله حائري و آقا شيخ ابوالقاسم كبير و ديگر بزرگان هم به مجلس مشرف مي‌شدند و بنده خودم منبر مي‌رفتم و روضه مي‌خواندم‌.»

با وجود جایگاه رفیع علمی و معنوی و علیرغم کهولت سن ، رویه روضه خوانی ایشان تا آخرين سال حياتشان هم ترك نشد. به هنگام حضور در مجالس روضه و ذكر مصائب اهل بيت (ع‌) در هیات و شمایل كسي كه در محضر شخص يا اشخاص والامقام و بزرگ شرف حضور دارد مي‌نشست و در رثای اجداد طاهرینش به سوگواری می پرداخت.

حجت الاسلام و المسلمین حسن صافی گلپایگانی، نوه آن مرحوم خاطره جالبی از میزان ارادت آن عالم بزرگوار به برپایی مجالس یاد و ذکر اهل بیت(ع) به ویژه مادر سادات به خاطر دارد، آن جا که می گوید: «در ایام جنگ در یکی از سال ها یادم هست که روز سوم جمادی الثانی بود که قم موشک باران شد و در همین روز که سالروز شهادت حضرت زهرا(س) بود در منزل ایشان روضه برقرار بود و در آن وضعیت خاص جنگی و موشک باران، معظم له خطاب به مردم و طلاب حاضر در مراسم روضه فرمودند که به سمت حرم مطهر حرکت کنیم که از آن سال حرکت عزاداران فاطمی به سمت حرم مطهر حضرت معصومه (س) باب شد. خود ایشان هم در این حرکت ها در بین مردم در حرم مطهر می نشست و به عزاداری می پرداخت».

اطرافیان و بستگان ایشان نقل می کنند؛ در ايامي كه به علت كسالت در بيمارستان بستري بودند و لباس بيماران را بر تن داشتند شخصيت هاي تراز اولي علمي و سياسي کشور را كه براي عيادت آمده بودند، با همان لباس مخصوص به حضور مي‌پذيرفتند اما هنگامي كه يك مداح اهل بيت (ع) وارد مي‌شد و مي‌خواست ذكر مصيبتي كند لباس رسمي خود را مي‌پوشيدند و آنچنان مؤدب مي‌نشستند که گويي حضور حضرات معصومین(ع) به ویژه وجود نازنین ولی عصر(عج) را در مجلس به عینه مي‌بينند.

در خصوص دلیل این نوع رفتار، اعتقادشان بر این بود اصل استوار بود که: «ذكر ائمه (ع)،حضور در خدمت ائمه (ع)است و در خدمت ائمه اطهار(ع) بايد مؤدب نشست‌.»

درباره ایشان همچنین نقل است؛ هنگامي كه پيش از حضور در مجلس ذكر مصيبت در روز تاسوعا يكي از بستگانشان به حضورشان رسيد و از ايشان خواست قطره چشمي كه پزشك براي درمان تجويز كرده را استفاده كنند، گفت : «اگر چه من اين داروها را محكوم به طهارت مي‌دانم ولي نمي‌خواهم اشك چشمي كه در مصيبت حضرت سيدالشهدا(ع‌) ريخته مي‌شد با چيز ديگري مخلوط شود.»

این گونه بود که این اُستوانه کم نظیر حوزه های علمیه در سایه عشق و ارادت عجیبش به اجداد طاهرین خود به جایگاه رفیعی دست یافت که بعید می دانم کمتر فرد روحانی و شخص اهل علمی باشد که دوست نداشته باشد به چنان جایگاهی دست یابد. روحش شاد و در جوار اولیای الهی مسرور باشد.