نهضت حسینی(ع) و حماسه عاشورا پیام‌های فراوانی دارد. برای دریافت این پیامها، کافیست انسان قدری از ظواهر و سطحی نگری به این قیام الهی فاصله بگیرد تا بتواند به اعماق درس‌ها و پندهای آن پی ببرد. یکی از درس‌ها و پیام‌های عمیق حماسه عاشورا «تکریم انسان» است.

   در جبهه «حق» مومن خود ارزش محسوب می‌شود و دارای کرامت است. برخلاف جبهه «باطل» که در آن به انسان‌ها به عنوان ابزاری برای رسیدن به اهداف، خواسته‌ها و منافع یک گروه یا دسته نگریسته می‌شود. ارزش انسان در جبهه حق نشات گرفته ار ارزش خود جبهه حق است چرا که خداوند در قرآن ارزش انسان‌ها را براساس تقوا و ایمان آنها می‌سنجد. «ان اکرمکم عندالله اتقیکم». بنابراین معیار ارزش سنجی از نظر قرآن تقوا، ایمان و تعهد است و در آن رنگ و زبان و قبیله و نژاد و... ملاک قرار نمی‌گیرد.

   امام حسین علیه السلام در روز عاشورا به بهترین نحو ممکن از یاران خود تکریم نمودند، به آنها عزت بخشیدند، آنان را باوفاترین یاران حق نامیدند و در مقابل دلاوری‌ها و دفاع آنها از حق خود را به بالین یکایک یاران شهید خویش رساندند و سر آنها را بر دامن گرفتند و در این عمل هیچ تفاوتی میان یاران خویش قائل نشدند. هم بر بالین فرزند عالم و رشید خویش حضرت علی اکبر علیه‌السلام، هم بر بالین برادر دلاور و پرچمدار لشکر جبهه حق حاضر شدند و هم بر بالین غلامان و تک تک یاران سپاه حق حضور پیدا کردند.
   در مقاتل حسینی به طور متواتر نقل شده است که یکی از غلامان آن حضرت که پیش از آن غلام ابوذر غفاری بود، در روز عاشورا اجازه خواست که به میدان جنگ برود و جان خود را فدای راه بر حق امام حسین علیه السلام نماید. سیدالشهدا علیه السلام به خاطر همراهی خالصانه این غلام با خاندان و اهل بیت پیامبر (ص) در روزهای سخت به او رخصت داد و بیعت خویش از او برداشت تا بتواند از صحنه جنگ خارج شود و کشته نشود. اما این غلام وفادار به پای امام افتاد و گریست و ملتمسانه درخواست کرد که اجازه یابد خون خود را با خون اهل بیت در این میدان بیامیزد. بالاخره اجازه امام را گرفت و به میدان رفت و پس از جنگی دلاورانه به شهادت رسید. امام حسین علیه‌السلام به بالینش رسید و دعایش کرد: «خدایا چهره‌اش را نورانی و بدنش را خوشبو و او را با محمد و آل محمد محشور کن.»
   این عمل امام حسین علیه السلام، نمونه‌ای از تکریم انسان و انسانیت و ارج نهادن به تعهد، ایمان و تقوا و فداکاری یاران خویش بود. سیدالشهداء علیه‌السلام کنار پیکر خونین اصحاب شهیدش می‌آمد و در حالی که آنها را آغشته به خون می‌دید، عطر شهادت را از اجساد مطهر آنان استشمام می‌فرمود و در ستایش آنان و ملامت قاتلان آنها می‌فرمود: قاتلان شما همچون قاتلان پیامبران و دودمان رسولان هستند.» یعنی آن حضرت یاران شهید خود را همتراز با پیامبران الهی و قاتلان آنها را همچون کشندگان پیامبران الهی می‌دانست.
   از این رفتار و عمل امام حسین علیه السلام می‌توان یکی از پیام‌های مهم عاشورا را دریافت، یعنی شخصیت دادن به افراد با ایمان و فداکار در راه خدا و دین.
   جامعه‌ای که مدعی وراثت فرهنگ جهاد و شهادت است، باید به انسان‌های از جان گذشته‌ای که همه عمر، امکانات و توانشان را برای عظمت اسلام و دین به کار گرفته‌اند و از هرگونه فداکاری در این راه دریغ نکرده‌اند، حرمت عظیمی قائل شود تا به آن جامعه وارث واقعی فرهنگ حماسه حسینی و دریافت‌کننده واقعی پیام عاشورا اطلاق گردد.
   *امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا، یاران خود را تکریم کرد، به آنها عزت بخشید و آنان را باوفاترین یاران حق نامید
   *امام حسین علیه‌السلام بر بالین یکایک یاران فداکار خود در عاشورا حاضر شد و در این عمل هیچ تفاوتی میان افراد قائل نشد

آرمان هیأت