عکس عاشورایی تنها نشان دادن ظواهر نیست

حمزه اولیازاده، عکاس با بیان این‌که عکاسی برای وی یک دلبستگی است، افزود: من عکاسی را در دانشگاه سوره شروع کردم و از سال 79 تا به امروز نیز مشغول عکاسی هستم. درباره سابقه کار خود نیز باید بگویم که جدا از عکاسی هنری، عکاسی فیلم نیز کرده‌ام و در پروژه های مختلف به عنوان عکاس حضور داشته‌ام. در سال 86 اولین آژانس عکس ایران را با عنوان آژانس عکس سوره راه‌اندازی کردم. همچنین سال ها در خانه عکاسان حوزه هنری فعالیت مستمر داشتم. درباره جوایز کسب کرده خودم هم باید بگویم که در جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی توانستم عنوان‌هایی را به دست آورم. وی درباره نمایشگاه عکس «اشک واره 2» و موضوع عاشورایی آن چنین توضیح داد: دوره اول «اشک واره» با چنان استقبالی مواجه شد که ما را مصمم کرد تا دوره دوم را با جدیت و پیگیری جدی‌تری راه‌اندازی کنیم، البته منظور از استقبال تنها به تعداد بازدید‌کننده‌ها خلاصه نمی‌شود، بلکه تاثیرگذاری این رویداد نیز مد نظر ماست. برای درک بهتر باید بگویم در دوره قبل من بارها تماشاگرانی را دیدم که با چشم گریان، عکس‌ها را می‌دیدند، اتفاقی که برای یک کار هنری امتیازی مثبت محسوب می‌شود. عکس عاشورایی تصویربرداری از مناسک نیست وی تعریف خود را از عکس عاشورایی چنین ارائه داد: عکس عاشورایی تنها تصویر از یک اتفاق یا مناسک عزاداری نیست، بلکه کاری است که بتواند تماشاگر را به سوی فرهنگ مورد نظر هدایت کند، برای مثال در تابلوی استاد فرشچیان، عکسی که از ظهر عاشورا خلق شده تنها یک تصویر نیست، بلکه فرهنگی است که ما را به سمت اندیشه‌های برتر هدایت می‌کند. دلیل این اتفاق نیز این است که آثار چون ظهر عاشورا تنها یک اثر هنری نیست، بلکه به کتیبه تبدیل شده است. این عکاس به توضیح فوق اضافه کرد: یکی از ویژگی های اصلی هنر عاشورایی که کاملا شخصی بوده و از دل و جان تماشاگر نشئت گرفت، اتفاقی بود که با روی دادنش سریال «مختارنامه» ساخته شد که پس از هر بار دیدن باز هم جذابیت‌ دارد و می‌توان آن را با لذت تمام مشاهده کرد. مطلب دیگری درباره عکس وجود دارد که باید به آن اشاره کنم؛ یعنی برای تشخیص عیار و ارزش یک عکس عاشورایی باید به خالق آن کار رجوع کرد، در کلامی اگر اثر خلق شده با تکیه بر ایمان و اعتقاد به دست آمده باشد، اثر نیز جذابیت لازم را دارا خواهد بود. وی درباره مشکلات عکاسی عاشورایی چنین گفت: عکاسی در حوزه عاشورا بسیار دشوارتر از عکاسی معاصر است، چون در این حوزه (عاشورا) ما نمود و الگو نداریم. برای همین می‌بایست به حاشیه یا نمادهایی که ما را یاد عاشورا می‌اندازد، روی آوریم، اما این اتفاق در عکاسی روز روی نمی‌دهد و عکاس قادر است عیناً از آنچه که می‌خواهد عکاسی کند و دنیا را نیز تحت تاثیر خود قرار دهد. برای نمونه عکس کودک و کرکس توانست دنیا را تحت تاثیر خود قرار دهد، چون از یک اتفاق واقعی تصویر گرفته شده بود. حمایت از کارهای عاشورایی تنها به حرف ختم نشود اولیازاده در پاسخ به این سوال که آیا حمایت از این قبیل نمایشگاه‌ها خوب است، بیان کرد: حمایت از کارهایی چون «اشک واره» تنها به حرف خلاصه می‌شود و ما در عمل شاهد حمایت نیستیم، در صورتی که مدیران موظف هستند از این قبیل کارها حمایت کنند. درباره این نمایشگاه هم باید بگویم که جز حمایت مردم و کسانی که به این حوزه علاقه مند بودند ما شاهد حمایت دیگری از سوی نهادی دولتی نبودیم، البته ما از راه خود مأیوس نخواهیم شد، چون از ابتدا به امید یاری بخش‌های دولتی کار را آغاز نکردیم. در ضمن معتقدیم صاحب کار از این قبیل جریانات حمایت کند. این عکاس در پایان گفت: هر ایرانی وقتی اسم اباعبدالله(ع) را می‌شنود، دلش می‌لرزد، هر گاه تصویری از بین‌الحرمین دیده می‌شود، ناخودآگاه دل‌ها به سوی کربلا و بارگاه امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل(ع) می‌رود، برای همین امیدوارم در سال‌های آینده ما شاهد اتفاقاتی باشیم که دیگر هنرمندانی که دلبسته کارهای دینی و اسلامی هستند، از حمایت‌های دولتی گله‌مند نباشد.