حضرت معصومه (س) در ميان معصومين (ع) از جايگاه و شاني رفيع برخوردار هستند به گونه‌اي كه روايات متعددي درباره ايشان از لسان ائمه اطهار (ع) بيان شده كه به برخي از آن‌ها اشاره مي‌شود.

امام صادق (ع) مي‌فرمايند: «خداوند حرمى دارد كه مكه است، پيامبر حرمى دارد و آن مدينه است و حضرت على (ع) حرمى دارد و آن كوفه است و قم كوفه كوچك است كه از هشت درب بهشت، سه درب آن به قم باز مى شود - زنى از فرزندان من در قم از دنيا مى رود كه اسمش فاطمه دختر موسى (ع) است و به شفاعت او همه شيعيان من وارد بهشت مى شوند.»

امام رضا (ع) فرموده‌اند: «كسى كه حضرت فاطمه معصومه (س) را زيارت كند پاداش او بهشت است.»

همچنين، آن حضرت (ع) مي‌فرمايند: «هر كس معصومه (س) را در قم زيارت كند، مثل كسي است كه مرا زيارت كرده است.»

در زيارتنامه حضرت معصومه (س) كه مأثور از امام رضا (ع) است، آن حضرت (س) دختر رسول خدا (س)، دختر فاطمه زهرا (س)، خديجه كبري (س)، اميرالمومنين علي (ع)، امام حسن و امام حسين (ع)، دختر ولي خدا (ع)، خواهر ولي خدا (ع) و عمة ولي خدا معرفي شده‌اند. كه در كنار شرافت خانوادگي مقامات عالي ملكوتي آن بانوي مكرمه را يادآور مي‌شود.

امام جواد (ع) مي‌فرمايند: «كسى كه عمه‌ام را در قم زيارت كند پاداش او بهشت است.»

پيشواي ششم شيعيان (ع) فرمودند: «به زودي زماني فرا مي‌‏رسد كه شهر قم و اهل آن حجت ساير مردم خواهند شد.»

همچنين، آن حضرت (ع) فرموده‌اند: «قم، شهر ما و شهر شيعيان ما مي‌‏باشد. قم، پاك و پاكيزه است.»

و نيز شيخ الائمه (ع) فرموده‌اند: «زماني كه رنج و زحمت و گرفتاري به شما هجوم آورد، به قم روي آوريد؛ زيرا قم پناهگاه فاطميان و محل آسايش مؤمنان است.»

عفان بصري روايت مي‌‏كند: در محضر امام صادق (ع) بودم، كه ايشان از من پرسيدند: «مي‌‏داني چرا قم به اين اسم ناميده شد؟» در جواب گفتم: خدا و پيامبرش و شما آگاه‏‌تر هستيد. پس آن حضرت (ع) در ادامه فرمودند: «به اين دليل قم ناميده شد، چون اهل آن با قائم آل محمد (ص) همراه مي‌‏شوند، و با او قيام مي‌‏كنند، و استوار خواهند بود.»

همچنين، از ايشان نقل است كه «محل حشر تمام مردم به طرف بيت‏المقدس است، مگر مكاني در سرزمين جبل كه به آن قم گفته مي‌‏شود آنان در‌‌ همان قبر خودشان محاسبه مي‌‏شوند و از همانجا به طرف بهشت مي‌‏روند...»

امام رضا (ع) فرمودند: «بهشت داراي هشت در است، كه يكي از آن در‌ها مخصوص مردم قم مي‌‏باشد. خوشا به سعادت آن‌ها! خوشا به سعادت آن‌ها!»

منابع:
۱- بحارالانوار
۲- اصول كافي
۳- عوالم العلوم

آرمان هیأت