روز سوم شعبان سال چهارم هجرى، در بيت عصمت و طهارت نوزادى متولد شد كه ولادتش قلبها را مسرور و ديده‏ ها را گريان ساخت. كودك را نزد رسول خدا (صلی اله علیه) آوردند. پيامبر گرامى در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و او را (حسين) ناميد. جبرئيل و فرشتگان آسمانها براى تهنيت و شادباش به محضر رسول خدا (صلی اله علیه) نازل می شدند و تولد اين نوزاد را تبريك می گفتند ولی آنان حامل پيام ديگرى نيز بودند، خبرى كه رسول خدا (صلی اله علیه) را بشدت متأثر كرد و اشك از ديدگانش جارى شد(اين كودك را امت تو به قتل می رسانند!).


به درستي كه شباهت امام حسين عليه السلام به رسول خدا فقط در صورت نبود بلكه در سيرت نيز آن امام بزرگ جلوه گاه سيره رسول خدا بود و آن سرور كائنات در اين باره فرمود: شجاعت و سخاوتم را به حسين بخشيدم.


امام حسين (عليه السلام) يك ساله بود كه فرشتگان بسيارى بر نبى مكرم اسلام نازل شدند و عرض كردند: (يا محمد! همان ستمى كه از قابيل بر هابيل وارد شد، بر فرزندت (حسين) وارد می شود و همان اجرى كه به هابيل داده شد، به حسين داده می شود و عذاب كنندگانش همچون عذاب قابيل معذب خواهند بود) از اين رو، رسول خدا (صلی اله علیه) می فرمود: (خداوندا! هر كس حسين مرا ذليل می كند، خوار و ذليلش كن و هر كه حسينم را می كشد، او را كامروا قرار مده!".


رسول خدا (صلی اله علیه) به طرق مختلف، مراتب فضيلت و منزلت فرزند خود، حسين (عليه السلام) را به امت گوشزد می فرمودند. گاه به زبانى فراگير، تمامى اهل بيت را می ستود و گاه درباره امام حسن و امام حسين (عليه السلام) سخنانى بيان می فرمودند و گاه در خصوص امام حسين (عليه السلام) اشاره نموده، مقامش را يادآور می شدند تا حجت بر همگان تمام شود و حق از باطل مشخص گردد، گاهى نيز در مقابل چشمان مردم، گلوى حسين و دهان او را می بوسيدند و يا زمانى كه در سجده نماز بودند و سنگينى حسين را بر دوش خود احساس می كردند، به احترامش سجده را طول می دادند تا جايى كه نمازگزاران گمان میكردند وحى الهى نازل شده است.


آرى كسانى كه پس از اين، در سال ۶۱ هجرى، خون حسين (عليه السلام) را به گردن گرفتند، در زمان طفوليت آن حضرت، چه بسا كودكان و يا جوانانى بودند كه سخنان پيامبر (صلی اله علیه) را نمی شنيدند و يا با بی اهميتى گوش می كردند و ممكن بود از يادشان محو شود ولى آنچه با چشم ديده میشود، در دلها می ماند.


امام حسين همچنان رشد می كرد تا زمان رحلت جد گراميش، رسول خدا، محمد مصطفى (صلی اله علیه) فرا رسيد و پس از آن، پدر را خانه ‏نشين و مادر را از دست رفته و برادر عزيزش را مسموم ديد در اين حال، بنا به امر الهى، بار امامت را بر دوش گرفت تا چراغى در تاريكي هاى جهالت و پرچمى در مسير هدايت باشد. امامت آن حضرت، مقارن با باقيمانده ايام خلافت (معاويه بن ابى سفيان) بود.


استان زنجان به جهت عشق و ارادات به سالار شهیدان به پایتخت شور و شعور حسینی نام گرفته است، در سالروز ولادت این امام بزرگ نیز سراسر شور و نشاط می شود.


عاشقان آن حضرت در کوچه و خیابان شیرینی و شکلات پخش می کنند و این روز عزیز را به یکدیگر تبریک می گویند. همچنین مساجد و تکایای استان نیز مزین به اسامی امام حسین(علسه السلام) و حضرت ابوالفضل(علیه السلام) می شوند.


حسینیه اعظم زنجان نیز که در این ایام شور و حال بیشتری به خود می گیرد نیز برنامه های متعددی برگزار می کند که از جمله این برنامه ها می توان به برنامه سخنرانی توسط استاد اخلاق آیت اله فروغی و مولودی خوانی توسط مادحین شهیر زنجانی از (۲۰ تا ۲۳ اردیبهشت) به مدت چهار شب از ساعت ۱۰شب در میعادگاه عاشقان حسینی اشاره کرد.


این مراسم در قالب جشن و سخنرانی برگزار می‌شود که آیت‌الله فروغی امام جمعه موقت اردبیل سخنران این مراسم جشن خواهد بود.


همچنین در این مراسم جشن مداحان شهیر زنجانی همچون استاد کلامی، استاد مرتضی حیدری، حاج جواد رسولی، سید یوسف شبیری، سید محمود حسینی، حاج جلیل محمدی، حاج مهدی رسولی و علیرضا بیگدلی نیز حضور خواهند داشت.


به مناسبت روز ولادت حضرت ابوالفضل‌(ع) و روز جانباز نیز از تعدادی بیمار بستری در بیمارستان‌های زنجان عیادت می‌شود که در این عیادت‌ها بسته‎های تبرک حسینیه اعظم زنجان نیز به عنوان تبرک توزیع خواهد شد.

آرمان هیأت