مرشد محسن میرزاعلی در این پرده خوانی با خواندن شعرهایی، حکایت خود را آغاز کرد و در ادامه، داستان جنگ دلاورانه امام علی (ع) را با عمر بن عبدَ وُد در جنگ خیبر تعریف کرد.

بر اساس این گزارش در آغاز این پرده خوانی، اردشیر صالح‌پور، پژوهشگر و استاد دانشگاه، گفت: فرهنگ کهن ایران بر چند شاخه استوار است که شعر یکی از آنها به شمار می آید.

وی افزود: اگر انگلیسی‌ها فقط شکسپیر دارند، ما فردوسی، حافظ، سنایی، جامی و شاعران بسیاری را داشته‌ایم که بازگوکننده فرهنگ و هنر و هویت ایرانی هستند به طوری که ما تمام تجلیات هستی‌شناسانه خود را با شعر بیان می‌کنیم.

این پژوهشگر ادامه داد: دومین شاخصه هویت ایرانی، موسیقی بوده و روایت و آواز، جذابیت پرده خوانی را دو چندان کرده است؛ موسیقی در اصل در زندگی روزمره ایرانیان تأثیر و عمق زیادی داشته است. این تأثیر را حتی در ورزش باستانی ایرانی در زورخانه‌ها هم می‌توان دید؛ در واقع موسیقی برخلاف آنچه به نظر می‌رسد با مذهب آمیختگی دارد و بخشی از معارف ما به واسطه موسیقی مذهبی به ما رسیده است.

به گزارش روابط عمومی شهر کتاب مرکزی،صالح‌پور گفت: بسیاری از اذان‌ها، مرثیه های مذهبی و مناجات‌ها در دستگاه‌های موسیقی اصیل ایرانی خوانده شده است که اذان بسیار معروف مؤذن‌زاده اردبیلی یکی از مهم‌ترین و برجسته‌ترین آنهاست.

وی در بخش دیگری از سخنانش اظهار کرد: شکل های مختلفی از نقاشی و داستان در پرده نقالان وجود دارد که هر بار، نقالان به فراخور موقعیت، آن را تعریف می‌کنند. حتی من، قبل از مراسم از مرشد پرسیدم که امروز کدام داستان را تعریف می‌کنی؟ ولی خودش هم نمی‌دانست و گفت باید مخاطب را ببینم!

این استاد دانشگاه با اشاره به ویژگی‌های بصری این پرده گفت: پرده‌های نقالی پرسپکتیوی دارد که با پرسپکتیو نقاشی‌های غربی متفاوت است؛ در این پرده، ۲ کاراکتر اصلی دیده می‌شود که یکی از آنان، حضرت عباس (ع) است. نکته دیگر اینکه در این پرده از ۲ رنگ سبز که رنگ اولیاء، خیر و خوبی است و رنگ قرمز یعنی نماد قساوت و شقاوت استفاه شده است.

صالح پور ادامه داد: اما نکته دیگری که باید درباره پرده‌های نقالی بگویم، این است که نقاشی پرده‌خوانی به سه گونه رزمی ، بزمی و مذهبی تقسیم می‌شود.
به گفته وی، نقاشی پرده خوانی ریشه دور و درازی در تاریخ ایران دارد و از دوره صفویه باب شد؛ دوره‌ای که رنسانسی فرهنگی در تاریخ فرهنگ و هنر ایران ایجاد شد اما پرده‌خوانی یا شمایل‌خوانی از جنگ چالدران به بعد رواج یافت.

صالح پور ، هنر پرده‌خوانی را هنری منحصر به فرد عنوان کرد که توسط نقالان، نسل به نسل منتقل می‌شود. در خاص بودن این هنر، همین بس که گفته می‌شود پرده‌خوانان به ازای ۳۶۵ روز سال، داستان دارند و می‌توانند در هر روز یک داستان برای مخاطبان تعریف کنند. به علاوه، این پرده تصویرهای ریز و درشتی از کربلا تا تصویرهای تخیلی و فانتزی، ترکیبی از تصویرهای حیوان و انسان، اصول و ارزش‌های انسانی و باورهای عامیانه را نیز دارد که این هنر را جذاب‌تر و زیباتر می‌کند.


انتهای پیام/

آرمان هیأت