ابوالفضل ورمرزیار، هنرمند پیشکسوت نقال و پرده‌خوان با بیان اینکه اصل در هنر نقالی و پرده‌خوانی که موضوع آن ذکر سجایا و شخصیت والای امیرالمؤمنین(ع)است، پرداختن به امر ولایت و تثبیت این امر مهم پس از رسالت نبوی(ص) است، گفت: در واقع هنرمند نقال و پرده‌خوان با اشاره به فرازهایی از زندگی پربرکت آن حضرت اعم از رشادت‌ها و شجاعت‌ها و همچنین زهد و تقوای آن حضرت سعی در اثبات حقانیت این موضوع پراهمیت دارد.

وی ادامه داد: نکته ظریفی که در این باب لازم است دوستان هنرمندی که پای در این راه و خدمت به آستان مقدس علوی گذاشته‌اند به آن توجه کنند، این است که در باب ذکر ویژگی‌های شخصی حضرت علی(ع) که با پرداختن به فرازهایی از تاریح اسلام، همزمان با حیات پربرکت آن حضرت به وقوع پیوسته است، منقبت‌خوانی و فضائل‌خوانی با یکدیگر متفاوت است در حالی‌که معمولاً این دو مبحث متأسفانه با یکدیگر اختلاط پیدا می‌کند.

ورمرزیار تصریح کرد: توجه به این نکته باید داشت که فضائل‌خوانی شیوه و رسم نقالی اهل تسنن در بیان ویژگی‌های شخصی صحابه کبار است که پیشینه آن به قرن سوم و چهارم بازمی‌گردد که در این فهرست فضائل‌خوانی علاوه بر ذکر فضایل حضرت علی(ع)، صحبت از شخصیت‌های تأثیرگذار تاریخ صدر اسلام همچون حمزه سیدالشهدا(ع)، زبیر سیف‌الاسلام و حتی عمر بن خطاب نیز مورد نظر قرار می‌گیرد و این در حالیست که سنت منقبت‌خوانی تنها مختص به حضرت علی(ع) و ذریه پاک و سلاله طاهر ایشان است.

این هنرمند پیشکسوت نقال و پرده‌خوان در ادامه با اشاره به اینکه متأسفانه این دو مقوله حتی در شرح دروس دانشگاهی نیز خلط مبحث می‌شوند، گفت: در نظر داشته باشید که منقبت‌خوانی و فضیلت‌خوانی در مقابل یکدیگر قرار دارند و با وجود آنکه شاید از نظر شکل ظاهری یکسان باشند اما فضائل‌خوانی به دلیل از سوی اهل سنت باب و مرسوم شد که شأن سایر صحابه رسول(ص) هم‌طراز با شخصیت والای علی(ع) قرار گیرد و به این واسطه از اعتبار حب علوی شیعیان نسبت به این ساحت نورانی کاسته شود و لذا نقالان و پرده‌خوان باید در اجرای برنامه‌های خودشان بسیار به این موضوع توجه نشان داده و نسبت به تمییز متون و نسخ فضائل‌خوانی متداول از قرن سوم و چهارم هجری با متون و نسخ مناقب‌خوانی که با به نظم کشیده شدن علی‌نامه توسط فردی به نام ربیع از قرن پنجم بنیان گذاشته شده است کوشا باشند.

وی افزود: پرداختن به شخصیت ممتاز و بی‌بدیل علی(ع) در دوران قاجار و در قالب برگزاری مجالس نقل با طومارهایی همچون حمله‌های حیدری همچون «شعشعه ذوالفقار» و «همایون‌نامه» و... به اوج کمال خود می‌رسد هرچند که در دوره پهلوی اول این موضوع دچار افول فاحشی می‌شود اما در نهایت باید کوششی صورت گیرد که مثلاً از رهگذر برگزاری جشنواره‌ای همچون «نقالان و پرده‌خوانان غدیر» چنین منظومه‌هایی در اجرای آثار نقالی و پرده‌خوانی مجدد مورد توجه قرار گیرد.

ورمرزیار در پایان گفت: نکته حائزاهمیت دیگری که باید به آن توجه کرد اینکه دو مقوله دیانت و ملیت همسو و همطراز با یکدیگر برای سعادت و نیکبختی هر فردی به پیش می‌روند؛ به طور مثال شاهنامه‌خوانی در جریان هنر نقالی و پرده خوانی معنایش توجه به ملیت و عدم توجه به دیانت و مذهب نیست و همچنین برعکس آن هم دلیل بر عربیت و انزجار از ایرانی بودن نیست؛ چه بسیار نقالی‌ها و پرده‌خوانی‌هایی که به شرح وقایع شاهنامه می‌پردازند اما با توجه به فضای حاکم در آنها، نقال و پرده‌خوان گریزی به وقایع اسلامی و به ویژه شرح قهرمانی و پهلوانی‌های علی(ع) می‌زند.


انتهای پیام/

آرمان هیأت