آرمان هیأت - گوهری که مانند نداشت

صدای سلیم موذن‌زاده اردبیلی از عشق می‌آمد عشقی که در میان ایرانیان به معرفت و حقیقت و اهل‌بیت (ع) می‌بینیم.

تسلط آن مرحوم به زبان عربی به او توانایی می‌بخشید که در کنار نوحه‌خوانی به زبان‌های ترکی و فارسی، اشعار عربی را نیز بخواند. توانایی شگفت‌انگیز دیگر مرحوم مؤذن‌زاده، خواندن ملودی‌های مختلف بود.
او توانایی داشت که شعر عربی را با ملودی عربی بخواند و در همان لحظه، شعری با همان مضمون را به زبان ترکی یا فارسی و با لحن و ملودی ترکی یا فارسی می‌خواند البته این حسی درونی بود و او این کار را بسیار روان و بدون هیچ تکلفی انجام می‌داد.

گاهی مدولاسیون و تغییر تونالیته در مرکب‌خوانی با فکر صورت می‌گیرد، ولی او بدون تأمل و براحتی این کار را انجام می‌داد.
مرحوم موذن‌زاده از مقام‌های ترکی و دستگاه‌های موسیقی ایرانی شناخت کافی داشت و در مرثیه‌سرایی‌هایش آنها را به کار می‌بست.

صدای زیبا در خانواده ایشان موروثی تلقی می‌شود، ولی او اوج‌خوانی‌های ویژه‌ای داشت که خاص خودش بود.
همیشه نوحه‌اش را با صدای بم دلنشین آغاز می‌کرد و آنجا که به قول خودش می‌خواست مجلس را آتش بزند اوج می‌گرفت.
به همه ایرانی‌های اهل معرفت و اهل نظر، درگذشت این گوهر ارزشمند را تسلیت می‌گویم. نبود ایشان باعث تأسف است.

مرحوم سلیم مؤذن‌زاده و برادر مرحومش، استاد رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی با آن اذان ماندگارش از افراد استثنایی و کم‌نظیر روزگار بودند. او در مرثیه‌خوانی صاحب سبک بود؛ گوهری که شاید در آینده نیز مانندی نداشته باشد.

انتهای پیام/