متن گفت وگو با حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی را در ادامه می خوانید:

_ یکی از مسائلی که ذهن طلبه ها گاهی درگیر آن می‌شود این است که آیا در ایام ماه رمضان تبلیغ برویم یا درس بخوانیم؟ تابستان مشغول مطالعه و درس باشیم یا تبلیغ برویم؟ نظر شما دراین‌باره چیست؟
موارد مختلف است، نمی شود به‌طور کلی برای همه اشخاص یک جور گفت. گاهی کسی در درس استعداد خیلی ممتازی دارد، ولی بیان تبلیغی چندانی ندارد، اثر تبلیغیاش قابل توجه نیست، امّا تأثیر علمی و تحقیقی ویژه‌ای دارد. این فرد باید کمتر مسافرت برود و ممحّض در درس باشد.
گاهی بر عکس است، شخص بیان خوبی دارد، صدای خوبی دارد، قدرت بحث و اقناع دارد و می تواند به هدایت و تبلیغ دین بپردازد ولی درس و بحثش چندان قوی نیست. مسلّم است که وظیفه او امر مهم تبلیغ است که جایگاه بالایی است.
گاهی اشخاص حد وسط هستند. مناسب است ایشان بین تبلیغ و درس جمع کنند. کتابهایشان را با خود ببرند و مطالعه داشته باشند و اگر بتوانند جلسه علمی برگزار کنند یا مباحثه‌ای داشته باشند که مطالب درسی از ذهنشان نرود، بسیار مطلوب است.
مرحوم آقای آسید یحیی انواری (ساکن تهران) عمویی داشت به نام آقا میرزا محمود که از علمای همدان، و خیلی ملا و محترم و مورد قبول همگان بود. ایشان اطلاع پیدا میکند که در یکی از دهات اطراف همدان، شخصی مبلغ بهاییت پیدا شده و مردم را گمراه می‌کند. ایشان با آن جلالت شأن می‌گوید من اینجا بمانم برای چی؟ و تمام شؤون خودش را رها می‌کند و به آن روستا می‌رود و در همان‌جا هم از دنیا می‌رود ولی آن منطقه را از آن تبلیغات بهایی‌ها صاف میکند و آن ضلالت و اثر تلاش‌های آنان را از بین می‌برد.
گاهی شرایط به گونه ای است که یک عالم با چنان موقعیتی احساس می‌کند دین مردم در خطر است و وظیفه او هدایت و تبلیغ است و این اثرگذاری را باید بر امور دیگر مقدم کند. البته این کار سختی است و فداکاری لازم دارد و بسیاری حاضر نیستند چنین کاری انجام دهند.
مهم این است که کار با قصد قربت و خلوص همراه باشد تا هم نتایج دنیوی و هم نتایج اخروی مترتب گردد.

_ به نظر حضرت‌عالی طلبه‌ها در منبرهای ماه مبارک رمضان باید به چه مطالبی بپردازند؟
اساسی ترین مطلبی که ما از آن فاصله گرفته ایم بحث اهتمام به حلال و حرام است. غیبت، تهمت، دروغ و ایذاء مومن در جامعه زیاد دیده می‌شود. باید نسبت به این مسائل موعظه شود. اینها یک مطالب عمومی است. در سابق حوزه نسبت به این مسائل حساس بود اما الان شرایط خیلی فرق کرده است. مرحوم آقای خمینی که در حوزه درس اخلاق می‌گفتند خیلی تاثیر می‌گذاشت.
در سیاست هرکسی یک سلیقه‌ای دارد ولی چیزی را که همه قبول دارند زشتی گناه است. باید تلاش کرد که افراد را از جهنم نجات داد.

_ با توجه به شرایط کنونی جامعه مطرح شدن مسائل سیاسی در منابر را به صلاح می‌دانید؟
ما این کار را انجام نمی‌دهیم.

_صلاح هست که طلبه‌ها در ماه مبارک رمضان وارد این‌گونه بحث‌ها شوند؟
باید شرایط محیط را دید. اگر جامعه آمادگی مطرح شدن این بحث‌ها را ندارد نباید وارد آن شد.

_منظور شما از آمادگی چیست؟
باید دید وقتی که ما این مطالب را عنوان می‌کنیم آیا واقعا جامعه پذیرای آن است. این حرف‌ها را از ما قبول می‌کند؟! کار طلبه‌ هدایت مردم است. وقتی شما مطلبی را بیان می‌کنید که عکس آن عملی می‌شود عقلا نباید وارد آن شد.

_گروهی معتقدند مطرح شدن این مسائل سیاسی از باب وظیفه است و در هر شرایط ما باید به وظیفه خود عمل کنیم.
باید شرایط را در نظر گرفت. اینطور نیست که ما حرفی را بگوییم حالا چه اثر کرد و چه نکرد.
گاهی شما در شرایطی قرار می‌گیرید که حرفی را که می‌زنید نه تنها اثر نمی‌کند بلکه اثر منفی پیدا می‌کند. باید زمینه را دید.
هرکسی نمی‌تواند وارد سیاست شود. سیاست نبوغ می‌خواهد. هستند کسانی که نبوغ سیاسی ندارند، وارد این بحث‌ها شده اند و متاسفانه به نحو مطلوب عمل نکرده اند.
ما با آقا موسی صدر رفیق بودیم. ایشان از نظر علمی هم قوی بود و البته نبوغ سیاسی بالایی هم داشت که وارد سیاست شد. این نوع آدم‌ها خیلی انگشت شمار پیدا می‌شوند. اینطور نیست که هر
کسی احساس وظیفه کند و وارد بحث‌های سیاسی شود.
مرحوم آقای خمینی اگر وارد بحث سیاسی شد قبلا از نظر علمی به سطح قابل قبولی رسیده بود. البته ایشان هم در سیاست نبوغ داشت که وارد این بحث‌ها شد.
بهتر است طلبه‌ها در این شرایط به مطالب عمومی که مورد پذیرش همه گروه‌ها و افراد است بپردازند. راجع به غیبت و دروغ و تهمت و آزار و اذیت دیگران صحبت کنند. این مسائل هم مورد اتفاق همه است و هم مورد نیاز جامعه است.

آرمان هیأت