سیاوش طهمورث از هنرمندانی است که طبق کارنامه‌هنری‌اش، می‌توان پی به توجه و دغدغه‌اش بر روی اجرای تعزیه برد. او در نوجوانی نوحه‌خوان مجالس امام حسین (ع) بوده است و تاکنون با فعالیت در عرصه تلویزیون و تئاتر توانسته است در آثاری با مضامین ارزشی، مقاومت و دفاع مقدس خوش بدرخشد. سیاوش طهمورث در خصوص «رکعت به رکعت عاشقی» که از تلفیق پرده‌خوانی با هنرتعزیه آماده شده، گفتگویی با آنا داشته که می‌خوانید:

مدتها پیش اثری ویژه محرم را تولید و اجرا کردید و از آن پس در حوزه تئاتر فعالیتی نداشته‌اید. چطور شد که در بازگشت به نمایش، تصمیم به اجرای تعزیه‌ای با عنوان «رکعت به رکعت عاشقی» گرفتید؟
من نوجوانی‌ام نوحه‌خوان بوده‌ام مخصوصا اینکه چندسال تعزیه‌های مختلفی دیدم و برحسب آشنایی که نسبت به تعزیه داشتم متوجه شدم که سالهاست در این حوزه دچار تکرار شده‌ایم، بنابراین بهتر دیدم با ایجاد تغییراتی در اجرا، توجه مخاطب جوان را بیشتر به تعزیه جلب کنم. نسل جوان با وجود تمام امکانات، کشش و تمایلی برای توجه به چنین آثاری را ندارد و علاقه‌مند به دیدن تعزیه نیستند و به لحاظ تکنیکی با تعزیه ارتباط برقرار نمی کنند و حتی در برخی موقعیت‌ها دچار خستگی هم می‌شوند، به همین دلیل فکر کردم برای ادای دین به اعتقادات‌مان، تعزیه را برای مخاطب گیراتر و ماندگارتر کنیم، به همین دلیل فکر کردم آنچه در تعزیه به صورت جمعی پرداخته می‌شود را با شکل جدیدی از پرده‌خوانی روایت کنیم.

در اجرای «رکعت به رکعت عاشقی» چطور تناسب و هم‌خوانی در جهت ارائه روایتی مشترک میان پرده‌خوانی و تعزیه ایجاد کردید؟
در «رکعت به رکعت عاشقی» پرده نقال را حذف کرده‌ایم و از تعزیه به عنوان پرده‌ نمایش استفاده کرده‌ایم. ما برای بازخوانی هریک از نسخ تعزیه نیاز به مدت زمانی نزدیک به سه ساعت داریم، بنابراین آنچه تکراری بود را حذف کردیم. با ورود پرده‌خوان در بخش آغازین اجرا، از بخشی از اجرا چشم‌پوشی کرده‌ایم و خواستیم تا موضوع در قالب پرده‌خوانی به مخاطب انتقال یابد و ذهن مخاطب را برای تعزیه آماده کنیم و سپس با بیرون آمدن از پرده‌ و شبیه‌خوانی آغاز شود.

انتخاب نسخ تعزیه برچه اساس و به چه شکلی انجام شد؟
بیش از 600 نسخه وجود دارد اما ما سعی کرده‌ایم از نسخ اصلی استفاده کنیم و به فرعیات که به مسائل متفرقه می‌پردازند توجهی نداشته باشیم. اینکه ما در دهه اول با مطرح کردن تمام رویدادهای کربلا، مخاطب را باید بکشانیم تا به صحرای کربلا و شهادت برسد، اهمیت دارد. تعزیه عابس و شوذب که شامگاه
2 مهرماه خوانده شد اپرا و بسیار زیبا است اما در دهه اول محرم کمتر خوانده می‌شود، اما از آنجا که مربوط به این ایام می‌شد و برای مخاطب تازگی داشت، آن را اجرا کردیم.

با توجه به اینکه با ترکیب پرده‌خوانی و شبیه‌خوانی شکل جالبی از نمایش آیینی را با عنوان «رکعت به رکعت عاشقی» اجرا کردید، آیا از نظر شما نوآوری در هنر تعزیه امکان‌پذیر است؟
بله، ما دو پرده‌خوان داریم؛ یکی پرده خوان سنتی و دیگری پرده‌خوان امروزی است. پرده‌خوان سنتی در پی کسب درآمد است چون از این طریق امرار معاش می کند، ولی پرده‌خوان امروزی این کار را نمی‌کند چون از شیوه دیگری تامین می‌شود. من پرده‌خوان سنتی را گرفته‌ام و منتقل کرده‌ام به پرده‌خوان روز تا او پرده را برای مخاطب تشریح کند. در تعزیه می‌توان نوآوری کرد چون کسانی که اولیا یا اشقیا را بازی می‌کنند انسان هستند و حرکت دارند در حالی که اکثر تعزیه‌خوانان تاثیر کلامی دارند و بیشتر در حالت سکون دیالوگ‌های خود را بیان می‌کنند. من سعی دارم به تعزیه‌خوانان سنتی این باور را بدهم که می‌بایست بدن را نیز در تعزیه حرکت داد.

آیا تصمیم دارید که اجرای تعزیه را ادامه دهید؟
در صورتی که از اجرای تعزیه حمایت شود و زمینه لازم برای ارائه آن فراهم شود امکان ادامه اجرای تعزیه وجود دارد. می‌خواهم اگر بتوانم توجه مخاطب جدید و نسل جوان را به تعزیه جلب کنم. ما این راه را تازه آغاز کرده‌ایم و برای تحقق این هدف تلاش می‌کنیم.

آرمان هیأت