عمده شهرت محتشم کاشانی (شاعر سده دهم هجری و هم‌دوره صفویه) بیشتر به دلیل دوازده بند معروف او با مطلع «باز این چه شورش است که در خلق عالم است.» بوده است. اما این شاعر به غیر از اين ترکیب‌بند، در آثار دیگر خود نیز دوستی و ارادتش را نسبت به رسول خدا (ص) و خاندان ایشان ابراز كرده است.

در بند یازدهم یکی از این ترکیب‌بندها که در مرثیه خواجه عبدالغنی سروده شده است، دعای شفاعت رسول خدا و اهل بیت ایشان، از جمله حضرت علی(ع) و امام رضا(ع) در حق خواجه عبدالغنی است. شعر پیش رو بند یازدهم این ترکیب‌بند است که با هنرمندی خاصی سروده شده است:
 
تو را به سایهٔ طوبی و سدرهٔ جا بادا
نوید آیهٔ طوبی لهم تو را بادا

زلال رحمت حق تا بود بخلد روان
روان پاک تو در جنت‌العلا بادا

اگرچه آتش بیگانگی زدی بر من
به بحر رحمت حق جانت آشنا بادا

در آفتاب غمم گرچه سوختی جانت
به سایهٔ علم سبز مصطفی بادا

چو تلخکام ز دنیا شدی شراب طهور
نصیب از کف پر فیض مرتضی بادا

نبی چو گفت شهید است هرکه مرد غریب
تو را ثواب شهیدان کربلا بادا

دمی که حشر غریبان کنند روزی تو
شفاعت علی موسی رضا بادا

چو رو به جانب جنت کنی ز هر جانب
به گوشت از ملک جنت این ندا بادا
 
که ای شراب اجل کرده در جوانی نوش
بیا و از کف حورا می طهور بنوش

آرمان هیأت