جوان است و پر انرژِی اما پای حرف هایش که می نشینیم  انگار کوله باری از تجربه  دارد:« هنوز صدای «حاج منصور ارضی» در گوشم می­پیچد که در مسجد ارک پشت میکروفن می ­گفت: «بچه­ ها! پول برای جهیزیه فراموش نشه!» مداح جوان حرف های بسیاری­ برای گفتن دارد و  دست ­هایش ، گره از مشکلات نیازمندان بسیاری باز کرده است. «محمدحسین پویانفر»را خیلی­ ها  می شناسند؛ مداح و عضو اصلی هیئت «ریحانة ­النبی» پایتخت.  او نیز به این عنوان افتخار کرده و خود و زندگی ­اش را وام­دار حضرت سیدالشهداء می­ داند، اما این روزها، دغدغه­ ی دیگری نیز در کنار برپایی هیئت دارد که  نامش در فضای مجازی «همدردی» است. به زبان ساده، «همدردی»، یک خیریه­ ی جمع و جور و آنلاین است که در مناسبت­ ها ، با معرفی طرح­ های همیاری مختلف به نیازمندان، گره­ های کوچک و بزرگی می­ گشاید. در یکی از شب­های بهاری فروردین، در «زینبیه ­ی شهدای گمنام»، با او درباره فعالیت های اخیرش و ارتباط آن با هیئت به گفت­ وگو نشستیم. آن­چه در ادامه می خوانید برگرفته از آن صحبت­ هاست.  

_ موافقید گفت وگو را  از «همدردی» آغاز کنیم ؟!
«همدردی»، اعتراض به وضع معیشتی حال حاضر کشور و عدم کارایی، کارشناسی و دل­سوزی بعضی از مسؤلین اجرایی کشور است. قبل از شروع فعالیت­ های همدردی، با توجه به تغییر اوضاع زندگی مردم و شرایط معیشتی و مالی، همه ­مان عادت کرده بودیم فقط و فقط غُر بزنیم و نقد کنیم، اما یک­ جایی از خودم این سؤال را پرسیدم که اگر کسی بیاید و بگوید: «تو به عنوان هیئتی، برای مردم و نیازمندان چه ­کار کرده ­ای؟!» من چه جوابی می­ توانم به او بدهم؟! یا فقط باید می ­گفتم: «من فقط روضه­ خوانم!» یا «به من چه ربطی دارد؟!»
بنابر این تصمیم گرفتم تا همراهی هفت نفر از بچه­ های هیئت، مجموعه­ ی کوچکی را در فضای مجازی به همین نام برپا کنیم و تا آن­جا که می­ توانیم، گره ­های بزرگ و کوچک مردم را باز کنیم. برای اولین ­بار در فضای هیئت، مجموعه­ ی خیریه­ ای بنا شد که کمی بعدتر هم دوستان عزیزی مثل: کربلایی حمید علیمی، حاج عبدالرضا هلالی، محمد رسولی، و اخیراً شنیده ­ام حاج میثم مطیعی نیز مجموعه ­ی دیگری را راه انداختند که هرکدام برای خود، مثمر ثمر نیز بوده و هستند. همین ­جا نیز از همه ­ی دوستانم که خالصانه تلاش می­کنند و من به واقع کوچکترین آن­ها هستم تشکر کرده و دست­شان را می­بوسم.
 
- ایده­ ی ایجاد چنین فضایی از کجا آمد؟
راستش را بخواهید! هنوز صدای حاج منصور ارضی که در مسجد ارک می­گفت: «بچه­ ها! پول واسه جهیزیه فراموش نشه» در گوشم می­ پیچد و اگر راست و حسینی بخواهیم بگوییم، پرچمدار کمک­ های هیئتی حاجی است. همان­طور هم که گفتم، احساس تکلیف کرده و فکرش را هم نمی­ کردیم تا این حد، خدا لطف کند و همدردی، تا این حد بین مردم جا باز کند. بگذارید همین­ جا و برای اولین­ بار بگویم که: «زندگی محمدحسین پویانفر، به قبل و بعد از همدردی تقسیم می­شود. نمی­ دانید کمک کردن و گشودن گره­ های زندگی مردم، چه شیرینی دل­نشینی دارد!» باور کنید بعضی وقت­ها مستعمین هیئت را می­بینم و وقتی با آن­ها صحبت می­کنم، متوجه می ­شوم به­ خاطر 700هزارتومان مشکل دارند. یا پسر جوان هیئتی و اهل­ بیتی، به خاطر نداشتن پول شهریه، می­خواهد  ترک تحصیل کرده و دیگر دانشگاه نرود. منصفانه نیست که هیئتی های ما از چنین مشکلاتی  که در یک ­قدمی­ مان است  هیچ اطلاعی ندارند.
«همدردی»، باقیات­ الصاحاتی است که اگر یکی... تنها یکی از کارهایی که انجام داده ­ایم، برای رضای خدا بوده و قبول شده باشد، برای همه­ ی­ مان بس است! خدا را شکر هدف ما در همدردی، آگاهی دور و اطرافیان­مان از وضع معیشتی مردم و نیازمندان بود که حاصل شد.
 
-خیریه شما  را می­توان پرچم دار کار این­چنینی و برگرفته از فضای هیئت دانست؟
بله. راسش ماجرا از این­جا شروع شد که من، توسط یکی از دوستانم به کانال خیریه­ ای دعوت شدم، وقتی در جریان ماجرا قرار گرفتم، دیدم بسیار خوب عمل می ­کنند و بستر مناسبی برای این کار وجود دارد. بسیار مناسب دیدم با توجه به فضایی که در هیئت داریم، بیایم و چنین کاری را در فضای هیئت شروع کنیم و بحمدلله با استقبال چشم­گیری هم مواجه شدیم. در واقع، ما نتوانستیم نسبت به اوضاع اطراف­مان، بی­تفاوت باشیم.
 
_بودجه­ ی این کار از کجا تامین شده و روند کار چکونه است؟
در همدردی، خط­ مشی ما، اهل­بیت(علیهم­السّلام) هستند.نه به سازمان و ارگانی وابسته ­ایم و نه از مؤسسه و گروه خاصی، هزینه ای دریافت می ­کنیم. تمام موضوعاتی که برای کمک در همدردی منتشر می­شود، توسط گروهی از دوستان عزیز ماست که با مراجعه به بیمارستان­ها و مراکز درمانی و پیدا کردن نیازمندان، از صحت و درستی آن موضوع با خبر شده و بعد، با انتشار آن در کانال همدردی، در چند ساعت، آن مبلغ جمع شده و تقدیم آن نیازمند خواهد شد. تنها تبلیغ همدردی هم در بین هیئت و مستمعین ریحانة­النبی است و مابقی­اش، توسط اعضاء کانال تامین می­شود.
 
- اصلا  هیئت و همدردی چه رابطه ای دارد به نظر شما چقدر لازم است هیئت ها در  کار  خیریه ورود کنند؟
ریشه ­ی  خیریه همدری، در فضای هیئت شکل گرفت. از ابتدا هم که تصمیم گرفتیم چنین کاری را شروع کنیم، خیلی­ها از هیئت به همدردی پیوستند. اما حالا همدردی دارد به فضای هیئت کمک می­کند و پای مستمعین زیادی را به هیئت، باز کرده است. نکته­ای که دوست دارم در این­جا به آن اشاره کنم، این است که: همدردی، قبل از فرمان آتش به اختیار شکل گرفت و نمونه­ی کامل و بارز این فرمان است. یعنی قبل از آن­که فرمانده، دستور آتش به اختیار دهد، خدا لطف کرد و ما، چنین فضایی را ایجاد کرده و امیدوارم توانسته باشیم سرباز خوبی برای فرمانده­مان باشیم.
باید بپذریم که دانسته یا نادانسته، آگاهانه یا ناآگاهانه، دست­هایی پشت پرده قرار دارد که دارند وضع معیشتی مردم را سخت می­کنند. معتقدم همدردی، باید زودتر از این­ها شکل می­گرفت.
 ببینید! جوان امروز، جوان شعار نیست. جوان تحلیل است. ما به شدت شعار زده شده­ایم. کشور ما، در بسیاری از مسائل علمی پیشرفت کرده، اما هنوز مردم ما، پیشرفت را در زندگی­شان ندیده و نمی­بینند. مردم باید پیشرفت را درک کنند. وقتی تحلیل مردم درست نباشد، همه­چیز تحت­الشعاع قرار می­گیرد. نظر شخصی­ام این است که کشور ما، بسیار ثروتمند است و منابع بسیاری دارد، اما مشکل مدیریت داریم و باید قبول کنیم که در این سال­ها، نتوانستیم مدیر خوب تربیت کنیم. شما وقتی نگاه می­کنید، می­بینید انتصاب جوان در کشور نداریم. جوان، یعنی: 26-25 ساله! انقدر اوضاع خراب شده که وقتی کسی با 30سال ، مدیر می­شود، همه به او می­گویند مدیر جوان! هیئت نیز یک اجتماع مردمی است. هیئت سیاسی است، اما نباید سیاست­زده باشد. هیئتی، باید هرجایی اشتباه دید، آن را گوشزد کند. مگر این­که از جایی تامین شود و نتواند از جبهه­ی حق دفاع کند.
ما، در همدردی، «دردآشناتر» شدیم. من نمی­توانم خیلی چیزها را ببینم و سکوت کنم! جوانی را می­شناسم که باید هر ماه آمپولی را به مبلغ یک میلیون و ششصدهزارتومان برای مادرش بخرد تا فقط او زنده بماند. آن­وقت آقازاده­ هایی را هم می­بینیم که در بهترین دانشگاه­های اروپا و آمریکا مشغول به تحصیل هستند. پس چه کسی باید به انسانی که دارا نیست، کمک کند؟! چرا باید کسی به خاطر نداشتن پول و عدم پرداخت شهریه، قصد ترک تحصیل کند؟!
از وقتی که به همدردی ورود کردم، دنیای دیگری برایم باز شد. حالا، خودم را می­گذارم جای همه­ی آن­ها که مشکلات، گریبان­گیرشان شده. قبلا شاید کسی به من مراجعه می­کرد و می­خواست مشکلش را بگوید، سریع واکنش نشان می­دادم و او را رد می­کردم، ولی حالا، حداقل اگر نمی­توانم به او کمک کنم، می­نشینم و با صبر و حوصله، حرف­هایش را می­شنوم و سعی می­کنم او را دلداری دهم.
 
-چه مشکلاتی در کانال همدردی منتشر می­شود؟!
علاوه بر تامین هزینه­ی درمان بیماران نیازمند و خرید جهیزیه، موضوعاتی چون: پرداخت شهریه، ذبح گوسفند و اهداء گوشت در ابتدای هر ماه، از موارد ثابت است. باور کنید مراجعان زیادی داریم و نمی­توانیم پاسخگو باشیم. از طرفی، تیم دوستان ما، وقتی از درستی موردی مطلع شدند، آن را برای انتشار به ما منتقل کرده ودیگر خیال­مان از همه­چیز جمع می­شود و کمی استرس کار را کاهش می­دهد. خدا را شکر، مردم هم تا این­جا توانسته­اند خیلی خوب به همدردی اعتماد کنند.
جالب است بدانید در ماجرای زلزله­ی کرمانشاه، همدردی، ابتدا شروع به کمک­های اولیه کرد. دوستان همدردی در کرمانشاه مستقر شده و به درمان زخم­های مردم می­پرداختند. بعد تصمیم گرفته شد تا پول­هایی که به حساب همدردی می­آید، ذخیره شود تا بشود یک­ کار بزرگ­تر با آن انجام داد. حدود 140میلیون تومان جمع شد که همین چند وقت پیش، به لطف خدا و با کمک بچه­های جهادی و قرارگاه حاج احمد متوسلیان، توانستیم مدرسه­ای را در روستای کوئیک عزیز بسازیم.
معتقدم، همدردی، خیلی­ها را بیدار کرد و باعث شد تا در زمینه­ی کارهای خیر، وارد شوند. همه­ی این اتفاقات را مدیون امام حسین ع هستیم ، نه شخص محمدحسین پویانفر! باور کنید همه­ی این الطاف را معجزه می­دانم و خدا راشکر می­کنم که با انتشار یک طرح و برآورده کردن نیاز یک نیازمند، در یک ساعت و همین حوالی، چند میلیون پول جمع می­شود.
 
-با آغاز فعالیت خیریه همدردی، چه چیزهایی را دیده­اید که ما، کم­تر از آن­ها با خبریم؟!
شنیده­ام در تهران، بالای 100هزار خانواده داریم که فقط، محتاج تهیه­ی یک­وعده­ی غذای­شان هستند و 600-500 هزار خانواده، بالای سطح رفاه زندگی می­کنند. من احساس می­کنم مردم جامعه­ی ما عمل­گرا نیستند،بلکه شعار زده­اند. چیزی که دارد ما را آزار می­دهد، «اشرافی­گری مذهبی» است. ما باید اهل­بیتی زندگی کنیم، نه اشرافی! من، مخالف خوب زندگی کردن نیستم، مخالف اشرافی زندگی کردن هستم. متاسفانه،بعضی از آدم­های مذهبی، اشرافی زندگی می­کنند. پس طبیعی است که ما بیایم از مردمی که دست­شان به دهان­شان می­رسد، کمک بگیریم و به نیازمندان، کمک کنیم. مثلا برای نمونه: ما در بحث قربانی، این کار را در منطقه­ی شمال تهران انجام می­دهیم و به نیازمندان مناطق مختلف تهران، از جمله منطقه­ی هرندی که شناسایی شده هستند، می دهیم. همین که همدردی توانسته در یک سال، بالای یک میلیارد تومان جمع و به نیازمندان کمک کند، یعنی ما توانستیم درست عمل کنیم.
 
- گویا فروردین ماه امسال نیز طرح اهدای بسته نوروز  داشتید؟
بله. برای دومین سال، بسته­های ارزاق عمومی مثل: حبوبات، برنج، روغن، گوشت و... را بسته­بندی و در نقاط مختلف ، بین نیازمندان تقسیم کردیم خیلی­ها در همدردی م به نیابت از درگذشتگان­شان یا شهدا، کمک می­کنند و این خیلی برایم جالب و قابل توجه بوده است.
 
-شما با کمک نهادها به هیئت­ها موافق هستید؟!
خودم با کمک نهادها و ارگان­ها، به هیئات مذهبی، مشکلی ندارم. اما این را باید بدانیم که اگر بخواهیم راجع به مسأله­ای حرف بزنیم یا اظهار نظر کنیم، به آن دسته و گروه شناخته می­شویم و حتی اگر این­طور نباشد، دچار سوء برداشت می­شویم. ما نباید سعی کنیم ازجبهه­ی حق جدا شده و وام­دار کسی باشیم. به نظر من، مرگ هیئت و یک مداح، وقتی است که از مردم و مستمعینش جدا باشد. وقتی از جنس مردم و مثل آنان نباشی، هزاران هزار مستمع و طرفدار هم که داشته باشی، هیچ ارزشی ندارد.
 
جوانان را درک می کنم
«هیئت ریحانة ­النبی» حدود 17 سال است که در شمال تهران، پرچم برافراشته و پای مردم و جوانان زیادی را به هیئت باز کرده. «کربلایی محمدحسین پویانفر» نیز از هفده­سالگی مداحی را شروع کرده و حالا، قطعات آشنا و باصفای زیادی، در تلفن­های همراه­مان، از او داریم. مثل: «ای عشق اول و آخر من...» یا «امام رضا! قربون کبوترات... یه نگاهی هم بکن به زیر پات!» پویانفر که حالا سی و سه سال دارد، شب­های جمعه نیز در مسجد گیاهی در میدان تجریش، دعای کمیل می­خواند و با ذکر نام و یاد اهل­بیت، حال مستمعانش را خوب می­کند. دنبال حاشیه نیست و سعی می­کند با مخاطبانش همراه باشد. جوان است و معتقد است جوانان را خوب درک می­کند. بعد از هیئت و روضه­هایش، می­نشیند و گپ کوتاهی با پای­منبری­ها می­زند و از مردم، دور نیست. همدردی یا همان خیریه­ی کوچک آنلاین که حالا، خیلی­ها مثل آن را تاسیس کرده­اند، خودش درباره خیریه ای که دو سال از راه اندازی آن می گذرد می گوید:«من، قطره­ی کوچکی از همدردی هستم که در کنار 15-10نفر از دوستان عزیزم، در همدردی، فعالیت می کنم قطعاً اگر همیاری آنان نبود، بسیاری از کارها، انجام نمی­شد. در همین­جا به آن­ها خداقوت می­گویم و صمیمانه از این دوستان خوبم تشکر می­کنم. و این را هم بدانید که من هم خیلی­ وقت­ها به نیابت از پدرم، مشارکت و کمک می­کنم و این دعای همیشگی من است که امیدوارم یک تکه نان­خشک هم که شده، از سفره­ی امام زمان به دست­مان برسد و خدا کند که از ما راضی باشند.»
 

آرمان هیأت