کد مطلب : ۳۳۲۵۳
یک شبهه و لزوم یک اقدام
سعید موسوی/ دعبل: نتایج یک نظر سنجی از مداحان کشور در کانال معتبر پیرغلامان نشان می‌دهد که بیش از 90 درصد از ستایشگران شیوه فعلی اعزام مداحان به حج و عتبات را عادلانه نمی‌دانند. این نتیجه عجیب حتما پیامی برای دست‌اندرکاران دارد تا در شیوه کار خود تجدید نظر نمایند.
اینکه هر فرد یا نهادی که مسئولیت و اختیاراتی دارد ترجیح می‌دهد مداحان نزدیک به سلیقه و ذائقه خود را به حج و عتبات اعزام کند، داستانی تکراری است. اعزام به مراسم حج، عتبات، اربعین و مداحی در حرم‌های مطهر رضوی، حضرت معصومه و حضرت عبدالعظیم عموما با حرف و حدیث‌هایی همراه است و گروه ثابتی منتفع و خیل عظیمی از مداحان معترض هستند.
معروف است که می‌گویند اگر کسی در خانه فلان مسئول مداحی یا دعاخوانی کند، او را به فلان آستان دعوت می‌کنند تا مداحی کند و به نحوی مسیر ذاکری در برخی آستان‌ها از منزل برخی مسئولین می‌گذرد. در حالی که برای هر کدام از این برنامه‌های عمومی باید قانون و ملاک و معیاری داشت و بر سلیقه شخصی تکیه نکرد.
شاید یکی از دلایلی که باعث این جدایی مسئولان مراسم‌های مذهبی از مداحان شده است، فاصله و شکافی است که تصمیم‌گیران با بدنه جامعه مداح کشور دارد. البته این فاصله گاهی با کل بدنه است و گاهی با بخش‌های خاصی از بدنه جامعه مداح است. مثلا مدیر تصمیم‌گیرنده درباره اعزام مداحان برای مراسم خاص در عتبات یا مراسمی خاص در حج فقط با بخش کوچک و یا طیف خاصی از مداحان رابطه دارد و از بین همان‌ها انتخاب می‌کند.
بی‌راه نیست اگر بگوییم لزوم ارتباط بیشتر و قوی‌تر جامعه مداح با مدیران و مسئولان تصمیم گیر، به شدت احساس می‌شود تا در این‌گونه مواقع انتخاب‌های بهتر و عادلانه‌ای داشته باشند و همه مداحان را ببینند. این ارتباط می‌تواند از طریق تشکل‌ها باشد و یا از طریق گروه‌های مشورتی و تصمیم‌ساز که از خود مداحان و فعالان جامعه مداح باشند. جمعی و یا حلقه‌ای متنوع و متکثر از همه طیف‌ها و سلیقه‌ها که بتوانند مشورت دقیقی به مدیران بدهند و حتی اعتبار خود را تا آنجا بالا ببرند که مداحانی که در بیت رهبر معظم انقلاب در ایام خاص برنامه اجرا می‌کنند را انتخاب و معرفی کنند.
تشکیل این گروه‌های مشورتی نیز کاری است که بر عهده تشکل‌های ستایشگری است و آن‌ها می‌توانند با گرد هم آوردن نخبگان و بزرگان جامعه مداح، زمینه برای تصمیم‌سازی و تصمیم گیری دقیق تر را آماده نمایند و خود مداحان نیز باید مطالبه‌گر و پیگیر این گونه حلقات و مجامع باشند تا درخواست‌های صنفی خود را سریع‌و راحت به مدیران منتقل نمایند.
اینکه هر فرد یا نهادی که مسئولیت و اختیاراتی دارد ترجیح می‌دهد مداحان نزدیک به سلیقه و ذائقه خود را به حج و عتبات اعزام کند، داستانی تکراری است. اعزام به مراسم حج، عتبات، اربعین و مداحی در حرم‌های مطهر رضوی، حضرت معصومه و حضرت عبدالعظیم عموما با حرف و حدیث‌هایی همراه است و گروه ثابتی منتفع و خیل عظیمی از مداحان معترض هستند.
معروف است که می‌گویند اگر کسی در خانه فلان مسئول مداحی یا دعاخوانی کند، او را به فلان آستان دعوت می‌کنند تا مداحی کند و به نحوی مسیر ذاکری در برخی آستان‌ها از منزل برخی مسئولین می‌گذرد. در حالی که برای هر کدام از این برنامه‌های عمومی باید قانون و ملاک و معیاری داشت و بر سلیقه شخصی تکیه نکرد.
شاید یکی از دلایلی که باعث این جدایی مسئولان مراسم‌های مذهبی از مداحان شده است، فاصله و شکافی است که تصمیم‌گیران با بدنه جامعه مداح کشور دارد. البته این فاصله گاهی با کل بدنه است و گاهی با بخش‌های خاصی از بدنه جامعه مداح است. مثلا مدیر تصمیم‌گیرنده درباره اعزام مداحان برای مراسم خاص در عتبات یا مراسمی خاص در حج فقط با بخش کوچک و یا طیف خاصی از مداحان رابطه دارد و از بین همان‌ها انتخاب می‌کند.
بی‌راه نیست اگر بگوییم لزوم ارتباط بیشتر و قوی‌تر جامعه مداح با مدیران و مسئولان تصمیم گیر، به شدت احساس می‌شود تا در این‌گونه مواقع انتخاب‌های بهتر و عادلانه‌ای داشته باشند و همه مداحان را ببینند. این ارتباط می‌تواند از طریق تشکل‌ها باشد و یا از طریق گروه‌های مشورتی و تصمیم‌ساز که از خود مداحان و فعالان جامعه مداح باشند. جمعی و یا حلقه‌ای متنوع و متکثر از همه طیف‌ها و سلیقه‌ها که بتوانند مشورت دقیقی به مدیران بدهند و حتی اعتبار خود را تا آنجا بالا ببرند که مداحانی که در بیت رهبر معظم انقلاب در ایام خاص برنامه اجرا می‌کنند را انتخاب و معرفی کنند.
تشکیل این گروه‌های مشورتی نیز کاری است که بر عهده تشکل‌های ستایشگری است و آن‌ها می‌توانند با گرد هم آوردن نخبگان و بزرگان جامعه مداح، زمینه برای تصمیم‌سازی و تصمیم گیری دقیق تر را آماده نمایند و خود مداحان نیز باید مطالبه‌گر و پیگیر این گونه حلقات و مجامع باشند تا درخواست‌های صنفی خود را سریع‌و راحت به مدیران منتقل نمایند.
