آرمان هیأت - فعالیت‌های امام حسن عسکری (ع) برای حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضد اسلامی

فعالیت‌های امام حسن عسکری (ع) برای حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضد اسلامی

با نگاهی به تاریخ شیعه در می‌یابیم که با نزدیک شدن به عصر غیبت، عرصه زندگانی بر شیعیان تنگ‌تر و رسالت امامان (ع) در برنامه هدایت الهی، سنگین‌تر و دشوارتر می‌شود. بویژه عصر امام حسن عسکری (ع)، دورانی بسیار سخت و پر ابتلاء و آکنده از بدعت، اختناق، فساد و ظلم و جور در تمام زوایای اجتماع بود.

امام حسن عسکری(ع) در هشتم ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ هجری جهان را به قدوم خود منور فرمودند و روایت دیگری نیز در ولادت آن حضرت وجود دارد که عبارت است از ۲۷ ذی‌الحجه و ۱۰ ربیع‌الثانی .
پدر آن حضرت امام هادی (ع) و مادر محترمه‌شان بانویی است که نام مبارکشان حدیث یا حدیثه یا سوسن یا سلیل است. محل ولادت حضرت، مدینه و مشهورترین القاب ایشان زکی، نقی، و کنیه وی حضرت ابو محمد است.
امام یازدهم(ع) بنا بر وظیفه الهی و منصب امامت و هدایت راستین امت به سوی برنامه‌های تعالی بخش اسلام ناب محمدی(ص) و ایجاد حکومت بر حق اسلامی و برقراری عدالت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی برابر تمام انحرافات و کج روی‌های حاکمان جبار بنی عباس ایستادگی کرد و برای لحظه‌ای عملکرد آنها را تائید نکرد.
مدت امامت آن امام همام (ع) شش سال به طول انجامید که با قدرت ظاهری بنی عباس و با حکومت سه خلیفه جابر عباسی به نام‌های معتز، مهتدی و معتمد همزمان بود.
بنی عباس، امام هادی و امام حسن عسکری (ع) را به این بهانه که می‌خواهند رهبر شیعیان در مرکز حکومت باشند (و البته به منظور مراقبت و کنترل دقیق امام و سرکوبی حرکت‌های احتمالی علیه حکومت) از مدینه به سامراء منتقل کردند.
از زمان ولیعهدی امام رضا (ع) که شیعه از حاشیه اجتماع تا پایگاه قدرت پیشروی کرده بود، وحشت و ترس بنی عباس فزونی یافته بود و در زمان‌های بعد نیز شیعیان وظیفه خود می‌دانستند که کاسته شدن قدرت حق را برنتابند، این عامل ترس و کابوسی برای خلفاء عباسی بود؛ لذا آنان چاره‌ای جز در پیش گرفتن سیاست خانه نشین کردن، مراقبت شدید، زندان و آزار نمی‌دیدند.
دستگاه خلافت عباسی برای حفظ آرامش خلافت خود، در بیشتر اوقات عمر شریف امام حسن عسکری (ع)، آن حضرت را زندانی و ممنوع از معاشرت کردند، به طوری که آن بزرگوار (ع) مدت ۳ سال از دوران ۶ ساله امامتشان را در زندان گذرانیدند.
به مناسبت ولادت حضرت و اقداماتی که در دوران زندگی این امام بزرگوار رخ داده است که اهم آن مربوط به آماده کردن جامعه برای ورود به عصر غیبت امام زمان (عج) بود با حجت الاسلام والمسلمین مصلحی، قائم مقام مدیر مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم گفت‌وگوی داشتیم.
دو وظیفه مهم امام حسن‌ عسکری(ع) در دوران امامت
وی با بیان اینکه حضرت مهدی(عج) پس از تولد حدود پنج سال تحت سرپرستی پدر بزرگوارشان امام عسکری (ع) به صورت نیمه مخفی زندگی کردند اظهار کرد: در این دوران امام حسن عسکری (ع) دو وظیفه مهم بر عهده داشتند یکی اینکه حضرت مهدی (عج) را از دست دشمنان حفظ کنند. اقدام دیگری که حضرت در این دوران انجام دادند این بود که حضرت مهدی(عج) را به بزرگان شیعه معرفی کنند تا در آینده در مسئله امامت دچار اختلاف نشوند.
مصلحی در ادامه با اشاره به لقب امام حسن عسکری(ع) گفت: آن حضرت را برای زیر نظر داشتن و کنترل رفت و آمدها، در محل سکونت سپاهیان ترک تبار دربار عباسی سکنی داده بودند؛ و از همین جاست که به آن حضرت «عسکری» می‌گویند. دوران خفقان به حدی بود که هر روز سربازان خانه حضرت را سرکشی می‌کردند. اما امام توانست به خوبی این دو وظیفه مهم را به سرانجام برساند بر همین اساس حضرت را گاه و بی‌گاه به دوستان و نزدیکان خود معرفی می‌کردند. از جمله این افراد احمد بی اسحاق اشعری بود که وکیل امام حسن عسکری(ع) در قم بودند. وی زمانی که حضرت را در سامرا ملاقات کرده بودند امام زمان (عج) را نیز امام حسن عسکری (ع) به او معرفی می‌کند و می‌فرمایید؛ که از زمان خلقت آدم تا کنون زمین هرگز از حجت‌ الهی خالی نبوده است و پس از آن هم تا قیامت نخواهد بود و امام عصر (عج) که در حدود سه سال دارد به ایشان معرفی می‌کنند.
این کارشناس مهدویت با تاکید بر این مطلب که امام حسن‌ عسکری(ع) با وجود همه فشارها، کنترل‌ها و مراقبت‌های بی‌وقفه حکومت عباسی یک سلسله فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و علمی در جهت حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضد اسلامی انجام می‌داد خاطرنشان کرد: از جمله این اقدامات عبارت است از؛ کوشش‌های علمی در دفاع از آیین اسلام و رد اشکال‌ها و شبهات مخالفان و نیز تبیین اندیشه صحیح اسلامی، ایجاد شبکه ارتباطی با شیعیان مناطق مختلف از طریق نمایندگان و اعزام پیک‌ها و ارسال پیام‌ها، فعالیت‌های سری سیاسی برغم تمامی کنترل‌ها و مراقبت‌های حکومت عباسی، حمایت و پشتیبانی مالی از شیعیان، به ویژه یاران خاص خود، تقویت و توجیه سیاسی رجال و عناصر مهم شیعه در برابر مشکلات، استفاده گسترده از آگاهی غیبی برای جلب منکران امامت و دلگرمی شیعیان، آماده سازی شیعیان برای دوران غیبت فرزند خود امام دوازدهم (عج).