سعید بیابانکی را حالا دیگر می شود از پیشکسوتان عرصه شعر و ادب کشور دانست.
متولد سال 1347 در خمینی شهر اصفهان. در مقدمه نخستین کتابش "رد پایی بر برف" که حدود سی سال پیش توسط حوزه هنری به چاپ رسیده تولد شاعری صاحب ذوق با طبعی لطیف بشارت داده شده بود.

 

او در گفت‌وگوی کوتاهی به نکاتی اشاره کرد که می‌خوانید؛

 

*شعر، اساساً عرصه ی سهل انگاری نیست. مبنای شعر، زبان است. زبان هم دو بال مهم دارد. «فصاحت» و «بلاغت». به نظرم در عرصه ی شعر آئینی و هیئتی، چون بخش «ادبیات شفاهی اش» پُررنگ تر است، یعنی شعری است که برای شنیده شدن سروده می شود، انگار سهل انگاری اش هم به همان میزان بیشتر است.

 

*بخش عمده ای از این که شعر آئینی و مذهبی ما، قد و قواره اش آن چنان برافراشته نیست، از سهل انگاری ناشی می‌شود. یعنی شاعر در مجلسی که دو هزار نفر نشسته‌اند آن جا، شعری می خواند و همه گریه می کنند و فکر می کند شعر بسیار خوبی سروده... در حالی که این آفت، اصلاً از این جا شروع می شود. شب عاشورا، شما اگر بگویی «حسین...» همه گریه می کنند. اصلا نیازی به شعرخواندن نیست.

 

*من، از شعر، به عنوان ابزار خوشایند مردم، استفاده نکرده ام... هرگز! سرایندگان شعر آئینی و مذهبی، اساساً کم مطالعه هستند. در بهترین حالت، اشعار همدیگر را گوش می کنند. آدم هایی در سرودن شعر آئینی موفق اند که تاریخ اسلام و عاشورا را خوانده باشند. بهترین منبع، منابع مکتوب هستند.

*من در سرودن شعر، اصلا به مخاطب فکر نمی کنم! مسیر رسیدن به مخاطب را شاعر نمی تواند تعیین کند. شعر اگر خوب باشد، مخاطب خود را پیدا می کند.

*متر و معیار من برای سرودن شعر، کلام حافظ بوده است. به آن نگاه می کنم، نه مثلا به فلان مداح!ماندگاری یک شعر، بیش از هرچیزی بسته به نوآوری و خلاقیت است.