کد مطلب : ۸۳۹
شهدادی، نویسنده و دین پژوه:
گریه بر مصیبت امام حسین(ع) ارجمندترین رفتار معنوی در باور شیعی است
به گزارش خیمه، بيست و نهمين نشست از سلسله نشست هاي عاشورا پژوهي چهل منزل تا اربعين با موضوع "شان گريه در دستگاه فکري شيعه" در مجتمع فرهنگي شهيد فهميده قم برگزار شد.
استاد احمد شهدادي، نويسنده و دين پژوه در اين نشست که از سوي مرکز مطالعات راهبردي خيمه و با حضور پژوهشگران و محققين ديني برگزار شد به تشريح نقش گريه در انديشه شيعي پرداخت و گفت: گريه در انديشة شيعي از عناصر سلوك ايماني و توفيق عرفاني به شمار مي‌آيد.
وي افزود: گريستن به مثابة كنشي يكسره انساني، از تلاطم روح و جان آدميان مايه مي‌گيرد و بر اثر عروج احساسات و عواطف بشري به اوج قلة خلوص پديد مي‌آيد.
اين نويسنده خاطر نشان کرد: در آموزه‌هاي اسلامي، گريستن براي خداوند و به سان امري معنوي، محبوب خداوند شمرده شده است. آن‌گاه كه آدمي در جريان شورمند و شعورمند محبت به تعالي روحي مي‌رسد و براي ابراز عواطف خود زباني جز بيان گريه نمي‌يابد، آيينة رحمت خداوند شده است.
وي گريه بر حسين‌بن علي(ع) را در باور تشيع از ارجمند‌ترين رفتارهاي معنوي و ديني برشمرد و گفت: گريه بر امام حسين(ع) در شمار همان خصلت معنوي ارتباط با خداوند معنا مي‌شود.
وي ادامه داد: وقتي بر مصائب كربلا مي‌گرييم و بر تماشاي عشق و عطش و خون در نينوا گريه مي‌كنيم، به گونه‌اي با حقيقت حسيني(ع) مواجه شده‌ايم و خود را در معرض انوار تابناك وجود انسان كامل قرار داده‌ايم.
وي با بيان اين که در مکتب تشيع به گريه بر مصيبت امام حسين(ع) تاکيد فراوان شده است خاطر نشان کرد: ائمه طاهرين نيز چه در خلوت و چه در ظاهر هم خود مي گريستند و هم ديگران را به گريستن بر حضرت سيدالشهدا دعوت مي کردند
وي اظهار داشت: گريه در آيين تشيع نشان عشق است و از درماندگي و ضعف و ترس برنمي‌خيزد. اشكي كه از باورهاي ديني برآيد، رازي الاهي و معنوي است.
وي گفت: در مکتب تشيع تعالي روحي و حرکت در مسير سلوک معنوي به مدد اشک ريخت و گريه کردن ممکن است.
وي همچنين يادآور شد: با تاکيد فراواني که به گريه و گريستن در هنگام دعا و مناجات با خدا در روايات ماشده است گويي بستر روحي گريه بستر مناسبي است براي درخواست حاجت است.
وي با اشاره به رواياتي از حضرت زهرا(س) به عنوان يکي از پنج بکاء عالم نام برد و گفت: برخلاف باور رايج که گريه را نشان از ضعف روحي مي دانند در مکتب شيعه گريه نشان از وحدت روحي و به همين علت است که هنگامي که انسان در مصيبت امام حسين گريه مي کند در آخر يک حالت شعف و سرور دروني به او دست مي دهد.
وي گريه را اولين منزل در راه سير و سلوک الي الله دانست و اظهار داشت: توجه به گريه تنها مختص به تشيع نبوده بلکه مسيحيان نيز گريه را هديه اي از جانب خداوند مي دانند.
استاد احمد شهدادي، نويسنده و دين پژوه در اين نشست که از سوي مرکز مطالعات راهبردي خيمه و با حضور پژوهشگران و محققين ديني برگزار شد به تشريح نقش گريه در انديشه شيعي پرداخت و گفت: گريه در انديشة شيعي از عناصر سلوك ايماني و توفيق عرفاني به شمار مي‌آيد.
وي افزود: گريستن به مثابة كنشي يكسره انساني، از تلاطم روح و جان آدميان مايه مي‌گيرد و بر اثر عروج احساسات و عواطف بشري به اوج قلة خلوص پديد مي‌آيد.
اين نويسنده خاطر نشان کرد: در آموزه‌هاي اسلامي، گريستن براي خداوند و به سان امري معنوي، محبوب خداوند شمرده شده است. آن‌گاه كه آدمي در جريان شورمند و شعورمند محبت به تعالي روحي مي‌رسد و براي ابراز عواطف خود زباني جز بيان گريه نمي‌يابد، آيينة رحمت خداوند شده است.
وي گريه بر حسين‌بن علي(ع) را در باور تشيع از ارجمند‌ترين رفتارهاي معنوي و ديني برشمرد و گفت: گريه بر امام حسين(ع) در شمار همان خصلت معنوي ارتباط با خداوند معنا مي‌شود.
وي ادامه داد: وقتي بر مصائب كربلا مي‌گرييم و بر تماشاي عشق و عطش و خون در نينوا گريه مي‌كنيم، به گونه‌اي با حقيقت حسيني(ع) مواجه شده‌ايم و خود را در معرض انوار تابناك وجود انسان كامل قرار داده‌ايم.
وي با بيان اين که در مکتب تشيع به گريه بر مصيبت امام حسين(ع) تاکيد فراوان شده است خاطر نشان کرد: ائمه طاهرين نيز چه در خلوت و چه در ظاهر هم خود مي گريستند و هم ديگران را به گريستن بر حضرت سيدالشهدا دعوت مي کردند
وي اظهار داشت: گريه در آيين تشيع نشان عشق است و از درماندگي و ضعف و ترس برنمي‌خيزد. اشكي كه از باورهاي ديني برآيد، رازي الاهي و معنوي است.
وي گفت: در مکتب تشيع تعالي روحي و حرکت در مسير سلوک معنوي به مدد اشک ريخت و گريه کردن ممکن است.
وي همچنين يادآور شد: با تاکيد فراواني که به گريه و گريستن در هنگام دعا و مناجات با خدا در روايات ماشده است گويي بستر روحي گريه بستر مناسبي است براي درخواست حاجت است.
وي با اشاره به رواياتي از حضرت زهرا(س) به عنوان يکي از پنج بکاء عالم نام برد و گفت: برخلاف باور رايج که گريه را نشان از ضعف روحي مي دانند در مکتب شيعه گريه نشان از وحدت روحي و به همين علت است که هنگامي که انسان در مصيبت امام حسين گريه مي کند در آخر يک حالت شعف و سرور دروني به او دست مي دهد.
وي گريه را اولين منزل در راه سير و سلوک الي الله دانست و اظهار داشت: توجه به گريه تنها مختص به تشيع نبوده بلکه مسيحيان نيز گريه را هديه اي از جانب خداوند مي دانند.
