کد مطلب : ۱۵۲۴۰
ادبیات آیینی در بند جایزه‌های سفارشی
فرهنگ-ادب: جریان کلی خاستگاه شعر آیینی به بعد از انقلاب باز می‌گردد. اثرات جنگ در ادبیات دهه شصت شکل گرفت و بعد از آن نیز در ادبیات ما نمود داشت. در آن سال‌ها شعر اجتماعی خاستگاه‌های طبیعی داشت و شعر آیینی در سایه شعر اجتماعی رشد کرد.
الان در شعرهای آیینی آن انگیزه‌های گذشته دیده نمی‌شود و بیشتر انگیزه‌های این ادبیات، جایزه‌های سفارشی است. به هر حال بستر ناآرام سیاسی و اجتماعی جامعه و همچنین ناکامی‌های اجتماعی که جامعه با آن مواجه بوده، سبب شده ادبیات و شعر قدرت خلاقه خود را از دست بدهد.
در دهه‌ی ۶۰ قدرت و آزادی شاعران بیشتر بود و ضمن این‌که شاعران و نویسندگان جرات و شهامت بیان آزادانه نسبت به موضوعات داشتند. علاوه بر همه‌ی اینها، شاعران در آن دوره همه یک‌سو بودند و هر استعداد تازه‌ای در شعر شکفته می‌شد. در واقع بستر آن نیز فراهم بود تا خلاقیت‌ها به منصه ظهور برسند. این آزادی الان وجود ندارد و افکار بیشتر سمت‌وسو داده می‌شوند و ضمن این‌که خلاقیتی که در دهه ۶۰ میان اهالی ادبیات وجود داشت، در دهه‌ی ۸۰ وجود ندارد.
رفتن به سمت فرم و شکل کار نیز باعث ضعف در حوزه شعرهای آیینی شده است. همچنین رفتار غیرصادقانه با موضوع باعث می‌شود شاعر دلش برای موضوعی که درباره آن شعر می‌گوید، نتپد و این موضوع عوارضش در کارنامه فرمایشی ظهور می‌یابد.
در واقع گرایش به فرم‌گرایی و توجه به قافیه بر حرفی که شاعر می‌خواهد بزند اولویت می‌یابد و در قاب این هنرنمایی‌ها سوژه پنهان می‌شود.
در دهه ۶۰ در آثار سیدحسن حسینی می‌بینیم که شعرهای او از جانش بر می‌خاست و بر دل مخاطب می‌نشست، اما امروز شاهد شعرهایی هستیم که فقط حس کنجکاوی مخاطب را بر می‌انگیزد و حس زیبایی‌شناسی مخاطب به هیچ عنوان برانگیخته نمی‌شود و قدرت تحلیل و نوآوری در موضوعات وجود ندارد.
الان در شعرهای آیینی آن انگیزه‌های گذشته دیده نمی‌شود و بیشتر انگیزه‌های این ادبیات، جایزه‌های سفارشی است. به هر حال بستر ناآرام سیاسی و اجتماعی جامعه و همچنین ناکامی‌های اجتماعی که جامعه با آن مواجه بوده، سبب شده ادبیات و شعر قدرت خلاقه خود را از دست بدهد.
در دهه‌ی ۶۰ قدرت و آزادی شاعران بیشتر بود و ضمن این‌که شاعران و نویسندگان جرات و شهامت بیان آزادانه نسبت به موضوعات داشتند. علاوه بر همه‌ی اینها، شاعران در آن دوره همه یک‌سو بودند و هر استعداد تازه‌ای در شعر شکفته می‌شد. در واقع بستر آن نیز فراهم بود تا خلاقیت‌ها به منصه ظهور برسند. این آزادی الان وجود ندارد و افکار بیشتر سمت‌وسو داده می‌شوند و ضمن این‌که خلاقیتی که در دهه ۶۰ میان اهالی ادبیات وجود داشت، در دهه‌ی ۸۰ وجود ندارد.
رفتن به سمت فرم و شکل کار نیز باعث ضعف در حوزه شعرهای آیینی شده است. همچنین رفتار غیرصادقانه با موضوع باعث می‌شود شاعر دلش برای موضوعی که درباره آن شعر می‌گوید، نتپد و این موضوع عوارضش در کارنامه فرمایشی ظهور می‌یابد.
در واقع گرایش به فرم‌گرایی و توجه به قافیه بر حرفی که شاعر می‌خواهد بزند اولویت می‌یابد و در قاب این هنرنمایی‌ها سوژه پنهان می‌شود.
در دهه ۶۰ در آثار سیدحسن حسینی می‌بینیم که شعرهای او از جانش بر می‌خاست و بر دل مخاطب می‌نشست، اما امروز شاهد شعرهایی هستیم که فقط حس کنجکاوی مخاطب را بر می‌انگیزد و حس زیبایی‌شناسی مخاطب به هیچ عنوان برانگیخته نمی‌شود و قدرت تحلیل و نوآوری در موضوعات وجود ندارد.
مرجع : خبرآنلاین
