دوسوی حسینیه، دو ورودی وجود داشت که چادر آن را پوشانده بود. به‌نظر می‌رسید یکی از این ورودی‌ها برای آقایان و دیگری برای خانم‌ها باشد. از ورودی سمت چپ وارد حیاط سرپوشیده حسینیه شدیم. آقای رمضان فرخ‌رو و تعدادی از جوانان حسینیه به ما خوشامد گفتند. با آنها احوالپرسی کرده و نگاهی به دورواطراف حسینیه انداختم. روبه‌روی ما محوطه مسقف حسینیه و پشت‌مان، رو به خیابان، سن بسیار بزرگی قرار داشت.

همان‌طور که گفتم حسینیه در خیابان دهخدا قرار دارد. آن‌طرف خیابان، درست روبه‌روی حسینیه، فضای بازی قرار دارد و سه‌خیمه کوچک نمادین در آنجا دیده می‌شد. خیمه وسطی کوچک‌تر و از پارچه سبزرنگ و دو خیمه کناری بزرگ‌تر و از پارچه سفیدرنگ دوخته شده بود. چهار پرچم سبز و قرمز که «یاحسین» و «یاابوالفضل» روی آن نوشته شده بود، در کنار این خیمه‌ها نصب بود. بر درودیوار حسینیه نیز از این پرچم‌ها اما به رنگ مشکی به‌چشم می‌خورد.

نام حسینیه با خط قرمز روی تابلویی سبزرنگ اینچنین نوشته شده بود: «حسینیه تعزیه‌داران دوشهید عاشقان حسین(ع)». تابلو دیگری هم در سمت راست دیده می‌شد و نوشته آن به این مضمون بود: «دارالشفاء خانم حضرت فاطمه‌الزهرا(س)». علاوه‌بر این چند عکس بزرگ هم از مراسم تعزیه سردر حسینیه را آذین بسته بود. پیاده‌رو جلو حسینیه را چادر زردرنگی زده و آن را برای اجرای مراسم به فضای حسینیه اضافه کرده بودند. بعد که وارد حسینیه شدم، دیدم این فضا بخشی از صحنه و سن است که تعزیه در آنجا اجرا می‌شود. در بالای این چادر، جایی که تابلو تعزیه به دیوار حسینیه جای داشت، چند سپر طلایی‌رنگ و شمشیر مرصع هم دیده می‌شد.

در دوسوی حسینیه، دو ورودی وجود داشت که چادر آن را پوشانده بود. به‌نظر می‌رسید یکی از این ورودی‌ها برای آقایان و دیگری برای خانم‌ها باشد. از ورودی سمت چپ وارد حیاط سرپوشیده حسینیه شدیم. آقای رمضان فرخ‌رو و تعدادی از جوانان حسینیه به ما خوشامد گفتند. با آنها احوالپرسی کرده و نگاهی به دورواطراف حسینیه انداختم. روبه‌روی ما محوطه مسقف حسینیه و پشت‌مان، رو به خیابان، سن بسیار بزرگی قرار داشت. اینجا محل برگزاری نمایش تعزیه بود که با شش قالیچه آن را فرش‌ کرده بودند. دورتادور صحنه را پارچه سرتاسری زیبایی با زمینه سبزرنگ که پرچم‌های افراشته قرمزرنگی آن را مزین می‌کرد، پوشانده بود. یک‌میز و چندمبل که به‌نظر برای بازسازی قصر عبیدالله‌بن‌زیاد و یزید استفاده می‌شد نیز به‌چشم می‌خورد. چند صندلی چوبی سفیدرنگ نیز در گوشه‌ای از سن قرار داشت. در گوشه‌ای دیگر منبر کوچکی دیده می‌شد. این سن نورپردازی زیبایی هم داشت. سقف سن را هم با چادر پوشانده بودند.


* این مطلب در روزنامه شرق منتشر شده است.

آرمان هیأت