دیروز یکشنبه سوم خرداد مصادف با دهمین سالمرگ محمدرضا آغاسی شاعر مذهبی است که بیشترین حوزه شعری او مربوط به موضوع واقعه عاشورا می‌شود.

وی متولد ۴ فروردین ۱۳۳۸ در تهران بود و تحصیل را تا مقطع سوم راهنمایی ادامه دادو به مدرک سیکل بسنده کرد اما سرآغاز شعرسرایی او و کشف این نکته که قریحه شعری توانمندی دارد به سال های ۵۱ و ۵۲ زمانی که ۱۳ و ۱۴ ساله بود بازمی‌گردد.

ورود رسمی آغاسی به حوزه حرفه‌ای شعر به سال ۶۸ و پس از پایان جنگ تحمیلی مربوط می‌شود و با تأسی از فضای جبهه و جنگ که خود سال‌ها در آن حضور داشت اشعاری حماسی سرود که اجرا و خوانش اشعار توسط خود شاعر لطف و صفای خاصی به آنها می‌بخشید چرا که آغاسی به طرز و سبک خاصی اشعارش را دکلمه می‌کرد، سبکی که بعدها مورد توجه بسیاری از شاعران مذهبی قرار گرفت و به عنوان نمونه صابر خراسانی نیز اینگونه برنامه اجرا می‌کند.

آغاسی اشعاری نیز در رثای امامان معصوم(ع) دارد که اغلب در قالب غزل و قصیده سروده شده‌اند که نمونه‌ای از آن را در ادامه می‌خوانید:
شیعه یعنی جود و انفاق و عطا
باده «مِما رَزُقناهُم» بنوش
«یُنفِقون» بنیوش و در انفاق کوش
هم بنوش و هم بنوشان زین سبو
«لَن تَنالوا البر حتی تُنفِقوا»
یا علی امروز تنها مانده‌ایم
در هجوم اهرمن‌ها مانده‌ایم
یا علی شام غریبان را ببین
مردم سر در گریبان را ببین
گردش گردونه را بر هم بزن
زخم‌های کهنه را مر حم بزن
مشک‌ها در راه سنگین می‌روند
اشک‌ها از دیده رنگین می‌روند
مشکهای خسته را بر دوش گیر
اشکها را گرم در آغوش گیر
حیدرا یک جلوه محتاج توام
دار بر پا کن که حلاج توام و...

وی سوم خرداد ۸۴ در سن ۴۶ سالگی و در پی عارضه قلبی در بیمارستان مرکز قلب تهران دارفانی را وداع گفت و ۵ خرداد از مقابل معراج‌الشهدای تهران تشییع و در قطعه ۲۵ شهیدان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

آرمان هیأت