آرمان هیأت - چرا انتظار محرم را می‌کشیم؟

شهرهایمان نشانگر انتظارمان برای آمدن محرم است، ما منتظرانیم، منتظرانی که باید نام و یاد حسین را زنده نگه دارند.

شیعه در انتظار محرم است تا با اشک ریختن برای سالار شهیدان حسین(ع)، دلی سبک کند؛ دلی که از مشکلات گرفته، از فاجعه منا گرفته، از فاجعه‌ای که یادآور کربلا بود. ما فقط سوگواری را نمی‌پسندیم؛ سبکباری را می‌پسندیم. آری منتظریم: تا هم‌صدا با رهبرمان بگوییم: «عاشورا یک حادثه تاریخی صرف نبود، یک فرهنگ، یک جریان مستمر و یک سرمشق دائمی برای امت اسلام است». رهبر معظم انقلاب اسلامی، «ملت اسلام اگر نام حسین را و یاد حسین را زنده نگه بدارد و آن را الگو قرار بدهد برای خود، از همه موانع و مشکلات عبور خواهد کرد». رهبر معظم انقلاب اسلامی: «سه عنصر در حرکت حضرت اباعبداللَّه(ع) وجود دارد: عنصر منطق و عقل، عنصر حماسه و عزت، و عنصر عاطفه.» امام‌ خمینی(ره): «این خون سیدالشهداست که خون‌های همه ملت‌های اسلامی را به جوش می‌آورد. کربلا را زنده نگه دارید و نام مبارک حضرت سیدالشهدا را زنده نگه دارید که با زنده بودن او اسلام، زنده نگه داشته می‌شود.» در روزهای گذشته شاهد برپایی نمادهای استقبال از محرم در جای جای شهرهایمان ‌بودیم؛ استقبالی وسیع که نمایانگر انتظاری وسیع است. خادمی خادمان حسین تاج افتخاری است که انتظار برایش بعید نیست؛ عشق به ثارالله عشقی است که لیاقت خدمت به بنده عطا می‌کند و این لباس خدمت، لباس پادشاهی است. مجلس حسین برای همگان آشناست؛ آشنایی‌ دیرینه. کودکان ما با این سینه‌زنی‌ها بزرگ شده‌اند. کودکیمان را با حسین شناختیم، با عاشورا، با علی‌اصغر؛ با حسین بزرگ شدیم و عشقش در تار و پود تنمان دوید؛ به عشقش مفتخریم و به داشتن او می‌بالیم. شنیدن هرساله واقعه عاشورا و گریه کردن بر امام حسین(ع) و اهل بیتش درس است، درسی که همیشه باید آموخت؛ درس آزادی و آزادگی. برپا کردن مجلس حسین درس دلدادگی است، رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با روحانیان و مبلغان دینی در آستانه‏ ماه محرم‏ سال ۱۳۸۴ فرمودند: « حادثه‏ عاشورا، خشک و صرفاً استدلالی نیست، بلکه در آن عاطفه با عشق و محبت و ترحم و گریه همراه است. قدرت عاطفه، قدرت عظیمی است؛ لذا ما را امر می‏کنند به گریستن، گریاندن و حادثه را تشریح کردن». اگر این مرارت‌ها و سختی‌ها برای مولایمان حسین(ع) بوده است پس برای ما هم سختی‌هایی هست که باید با سرافرازی در برابر خداوند متعال آن‌ها را پشت‌سر بگذاریم. کوله‌بارمان را که پُر است از عطر عاشورا و اشک‌های نینوائیمان برمی‌داریم، همه‌ و همه را یک‌جا به دست فراموشی می‌‌سپاریم، فقط به او می‌اندیشیم، به او تولی می‌کنیم و به دستان سبزش. «ااَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ»