گریه‌ای که از دیدگاه امام حسین(ع) مردود است

عاشورا رخ داد؛ واقعیت این است که عاشورا هر روز رخ می‌دهد، حتی هر لحظه. به همین دلیل است که می‌گویند هر روز عاشورا و هر جا کربلاست. هر جایی که حق زائل شود کربلا و هر لحظه‌ای که ظلمی واقع شود، عاشوراست و ما هر لحظه باید جبهه خود را انتخاب کنیم. در کدام جبهه خواهیم بود. جبهه حق که همیشه بودن در آن سخت و تعداد یاران آن کم است، یا جبهه باطل که به راحتی می‌توان با چند توجیه و دروغ به خود، وارد سفره رنگین آن شد؟ عاشورا مقابله حق و باطل است. اسلام راستین و اسلام ساختگی و این مقابله بسیار ملموس هر روز در زندگی ما رخ می‌دهد و ما هر لحظه در میدان وسیع تقابل حق و باطل هستیم. هر لحظه‌ای که انتخاب می‌کنیم دروغ بگوییم، انتخاب می‌کنیم مالی حرام کسب کنیم حتی به اندازه هزار تومانی که از مشتری‌هایمان می‌گیریم، هر لحظه‌ای که قصور می‌کنیم، دلی می‌شکنیم، روحی می‌آزاریم، نمازی قضا می‌کنیم، حتی حرفی نه در شأن یک شیعه می‌زنیم، خود را وارد جبهه باطل کرده‌ایم و حسین را چشم به راه بازگشتمان به جببه حق. قول و فعل و عمل؛ گمشده عزاداری برای حسین(ع) در کربلا حق زائل و ظلم واقع شد اما بعد؛ بعد از کربلا چه شد؟ آیا زینب(س) و کاروان حسین(ع) صرفاً عزاداری کردند؟ اشک ریختند؟ نذری دادند؟ سینه و زنجیر زدند؟ علم و کتل و ... بلند کردند؟ ... نه؛ آنها دین خدا را زنده نگه‌داشتند با قول و فعل و عمل. همه باور داریم که عاشورا درس زندگی و حتی درس چگونه مردن است اما این باور گویی صرفاً در باور ما مانده و از باور به فعل و عمل نرسیده است که اگر رسیده بود، به جای نذر مال یا حداقل در کنار نذر اموال نذر عمل می‌کردیم. قول ایمان می‌دادیم، قول راه حسین رفتن. اما گویی در باور هیچ‌کدام ما نمی‌گنجد که به غیر از دادن پول به دسته و هیئت و نذری و ... راه دیگری برای کمک به حسین(ع) وجود دارد. اما وجود دارد. راه حسین رهرو می‌خواهد. راهروانی با اقامه نماز، روزه، حج، جهاد، خمس، زکات، امر به معروف نهی از منکر، تولی، تبری و این همان درسی که امام موسی‌صدر در پایان سخنرانی‌هایش در خصوص عاشورا از آن سخن می‌گوید و همه را دعوت به آن می‌کند. در سایه اندوه حسین می‌آموزیم انسان چگونه باید بمیرد و زندگی کند؛ اما گاهی اندوه ما سایه ندارد امام موسی صدر معتقد است: «امام حسین(ع) نمی‌پذیرد که این درد و اندوه ما از سر احساس باشد بلکه درد و اندوهی تربیتی از ما می‌طلبد. ما در پرتو این احساس درد و اندوه می‌آموزیم که انسان چگونه باید بمیرد همچنان که می‌آموزیم چگونه باید زندگی کند». «گریه به تنهایی و به دور از کار و حرکت از نظر خود امام حسین(ع) نیز مردود است. این درس را ما در سیره امام حسین و بازماندگان ایشان می‌بینیم و در سیره حضرت زینب(س)». دین حسین گرانبهاتر از خود اوست او باور دارد حسین به خاطر اسلام کشته شده است پس اسلام از حسین(ع) مهم‌تر است پس اکنون که حسین به خاطر اسلام کشته شده است، پس اسلام راستین باید زنده بماند: «حسین همان دین اوست. اهداف امام حسین همان ارزش‌هایی است که به آنها ایمان داشت و می‌فرمود: «اگر دین محمد جز با کشته شدن من اصلاح نمی‌شود پس ای شمشیرها مرا دریابید». امام حسین خود را قربانی دین خود و رسالت جد خود و حقوق ثابت امت او کرد». «جان او در راه این هدف کم ارزش است. دین حسین گرانبهاتر از خود اوست و از این رو حسین جان خود را فدای دینش می‌کند. بنابراین کسی که گریه می‌کند اما در عین حال برای پایمال کردم اهداف امام حسین تلاش می‌کند همانند عمربن سعد است که گریه می‌کند ولی در برابر پایمال شدن حق و جولان باطل خاموش می‌نشیند». در سایه مکتب حسین(ع) بهشت دنیا را بسازیم «گریه و اندوه ما فضایی عاطفی و انگیزه‌ای عاطفی برای کردار و رفتار ماست. ما مکتب حسین را اینگونه می‌فهمیم. امام حسین(ع) در چندین مناسبت این آیه را تلاوت می‌کند: «انَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ؛ در حقیقت ‏خدا از مؤمنان جان و مالشان را به [بهاى] اینکه بهشت براى آنان باشد خریده است» (آیه 111 سوره توبه). اگر ما جان و مالمان را تقدیم کنیم خداوند چه بهشتی به ما عطا می‌کند؟ خود قرآن این بهشت را تفسیر می‌کند و می‌فرماید: بهشت دنیا و آخرت. (یعنی) در ازای عمل خود، در ازای اجرای دستورات دین اسلام و در ازای تسلیم بودن عقل و قلب و دیگر اعضا در برابر پروردگار جهانیان بهشتی در دنیا و بهشتی در آخریت داریم ... نتیجه اعمال ما، دروغ‌گویی ما، غیبت کردن ما، خدا ما را از این گناهان دور بدارد، نتیجه شراب‌خواری که ان‌شاء‌الله چنین گناهانی از ما دور است، نتیجه دورویی ما، لهو و لعب ما، تنبلی ما، تقلب ما، فریبکاری ما و همه انحرافات ما، در وهله نخست در همین دنیا خواهد بود و پس از آن در آخرت». و یک تذکر به آنهایی که فکر می‌کنند یاری حسین فقط با نذر مال ممکن است. برای حسینی شدن باید از شیرینی گناه گذشت، از جان و از خواسته‌های حرام. «خداوند چه نیازی به پنج قرش یا صد هزار یا یک میلیون از مال من و شما دارد؟ چه بهره‌ای از آن می‌برد اینکه می‌فرماید «إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ» یعنی ما جان و مال خود را در اختیار خدا و احکام او قرار می‌دهیم و آن را در راهی که او فرمان می‌دهدف صرف می‌کنیم، نه در راهی که شیطان می‌گوید. اگر ما جان و مالی که داریم در راه خدا در راه حق، در راه حلال، در راه خدمت، در راه سازندگی، در راه استقامت و آبادانی و زنده کردن و خیر و نجات دیگران صرف کنیم، چه نتیجه‌‌ای در پی خواهد داشت؟ نتیجه آن بهشت دنیاست». مطالب نوشته شده داخل گیومه نقل قول از کتاب سفر شهادت امام موسی صدر است.