حاج سیدعلی سادات رضوی، از ذاکران پیشکسوت کشورمان در یادداشت اختصاصی که از کربلای معلی برای کانال پیرغلامان ارسال کرده، شخصیت، مرام، سلوک و رفتار حرفه‌ای استاد سلیم موذن‌زاده را مرور کرده است:

«مطلب اولی که می‌توانم درباره مرحوم سلیم موذن‌زاده بگویم، درباره شخصیت اوست. ایشان انسانی ساده‌زیست بود و به دور از همه ظواهر امروزی زندگی می‌کرد. بسیار متواضع و فروتن بود و با همه هنر، تسلط و قدرتی که در اجرای برنامه‌های مذهبی و مداحی داشت، در مقابل همکاران و مداحان، نهایت افتادگی و تواضع را از خود به نمایش می‌گذاشت. به گونه‌ای که هیچگاه دیده نمی‌شد از قدرت و مهارت خود در اداره مجلس، دیگران را تحت‌الشعاع خود قرار دهد و باعث افول همکاران خود شود؛ بلکه با میدان دادن به دیگران به نحوی مشوق آنان بود که این خود از صفات بارز انسانی ایشان است. این صفت از صفاتی است که باطن زلال و زیبای انسان را متجلی می‌کند. پروردگار هم به این‌گونه بندگان خود جلوه خاصی می‌بخشد که این جلوه را همگان در وجود مرحوم موذن‌زاده مشاهده می‌کردند.

دیگر نعمت الهی که خداوند به ایشان عطا کرده بود، قدرت حنجره استاد بود؛ صدایی که از ابعاد مختلف قابل تحسین بود. طنین صدای او بی‌رقیب بود و از نظر رسایی، بالاترین گام‌هایی را که یک خواننده مرد می‌تواند بخواند،‌ ایشان خوانده‌ بود و در آثارشان، مکرر و به وضوح دیده و شنیده می‌شد که گاه، یک نت را در سه پرده خوانده‌اند که تقریبا کاری محال است.

جالب این است که با این قدرت حنجره، هیچ داعیه‌ای نداشت و همه را لطف الهی می‌دانست و از همه مهم‌تر اینکه این صدا را فقط در خانه اهل‌البیت علیهم‌السلام به‌کار می‌گرفت و تا پایان عمر برای غیر اهل بیت نخواند.

دیگر اینکه ایشان شاید در میان مداحان تنها فردی بودند که آشنایی کامل هم با موسیقی سنتی ایران داشت، هم موسیقی عرب را خوب می‌شناخت و هم با نغمات و موسیقی‌ای که در بین عزیزان آذری رایج است، آشنایی کامل داشت که این خود بسیار مهم و ارزشمند است. تا جایی که بسیار دیده شد که استاد موذن‌زاده در کشورهایی مثل جمهوری آذربایجان به اجرای برنامه می‌پرداخت و بزرگان موسیقی آن کشورها از ایشان به عنوان یک استاد یاد می‌کردند.

از همه مهم‌تر، در اجراهای ایشان تلفیق انواع موسیقی بود که هم از موسیقی سنتی ایرانی و هم موسیقی عرب و هم موسیقی آذری در یک برنامه و اجرا استفاده می‌کرد و بسیار مسلط و بدون لغزش به جایگاه اولیه خود بازمی‌گشت.

مرکب‌خوانی در موسیقی ایرانی، یک هنر است که خواننده از قدرت حنجره و تسلط خود به ردیف‌های آوازی کمک می‌گیرد و کاری را به نمایش می‌گذارد. این در محدوده موسیقی ایرانی صورت می‌گیرد،‌ ولی مرحوم موذن‌زاده این کار را در بین موسیقی ایران، عرب و آذری انجام می‌داد که بسیار حیرت‌انگیز است.

در نهایت، ایشان مداح با اخلاص، معتقد، متواضع و هنرمندی بود که فقدانش ضایعه بسیار تأسف‌باری است. در حیطه تخصصی و در امر مداحی، نمونه دیگری به جای او دیده نمی‌شود و یا اینکه بنده سراغ ندارم. با این وصف، می‌شود او را تنها مداح بین‌المللی کشورمان که به سه زبان ترکی، فارسی و عربی تسلط داشت بدانیم که اگر این را بگوییم، اغراق نیست.»


انتهای پیام/
 

آرمان هیأت