عصاره خلقت

آن شب آسمان مکّه ستاره باران شده بود و ساکنان عرش ملکوت برای تحویل دادن امانت خود به زمین آمده بودند.

در 17 ربیع الاول سال عام الفیل کنگره‏های کاخ کسری فرو ریخت و آتشکده‏های فارس به خاموشی گرائید و پی آمد این تولد شیاطین و طاغوت‏ها گریختند و بت‏های جاهلی یکی پس از دیگری سقوط کردند.

نور ایمان به سراسر دنیا تابید و پیام اسلام در قلب‏ها نفوذ کرد و بشر از چنگال ظلم و جهل، نجات یافت.

هنگام ولادت حضرت محمد(ص)، آمنه مادر ایشان اشعاری را شنید که صاحب صدا معلوم نبود.

آن اشعار این گونه آغاز شده بود: «درود خدا و همه بندگان صالح، بر چراغ فروزان عالم هستی باد. او محمد مصطفی(ص) بهترین مردم است؛ هاله‏ای ازپاکی احاطه‏اش کرده و زینت بخش و گزیده بشریت است. تا نسیم مشرق زمین برچهره گل می‏زند و کبوتران نغمه عشق به گوش هم می‏سرایند، بر او رحمت خداباد.»

بت نیز به سخن آمد
شخصی به نام «ورقه» می‏گوید: «در شب تولد رسول خدا(ص) در کنار بت بزرگ قبیله خود نشسته بودم و مشغول دعا کردن بودم که ناگهان صدایی را شنیدم.»

در کمال تعجب دیدم که بت به سخن آمده و می‏گوید: «رسول خدا، متولد شد و دیگر پادشاهان به خواری افتادند و گمراهی و بت‏پرستی و شرک از ساحت بشریت زدوده گشت»

پس از خواندن این اشعار، بت بزرگ سقوط کرده و تکه تکه شد.

منش بهانه خلقت
نظم و انضباط
پیامبر اسلام(ص) همیشه یاران خود را به نظم در کارها دعوت می‏فرمودند و خود برای آنان الگویی تمام بودند.

در مسجدالنبی، چند ستون وجود داشت که رسول خدا(ص) کنار هر یک که می‏نشست، معنایی خاص داشت و مسلمانان می‏دانستند که هنگام چه کاری است. ستونی، خاص مردم.

ستونی برای خلوت و ستونی برای شور و مشورت و تصمیم‏گیری.

خلق عظیم در پیامبر اعظم
رسول خدا هرگز مسلمانی را لعنت نکردند و هرگز کینه کسی را به دل نگرفتند و در مسایل شخصی از کسی انتقام‏جویی ننمودند.

ایشان همه بدی‏ها و آزارهای مشرکان را تحمل می‏کردند و خشمگین نمی‏شدند.

عفو و گذشت آن حضرت، تا آنجا بود که در کلیه مسائلی که جزو «حدود الله» نبود و برای آن حدّ معین نشده بود، گذشت می‏کردند.

از ابن عباس نقل شده است که پیامبر(ص) در امور خیر، بخشنده‏ترین مردم بودند و در ماه مبارک رمضان که جبرئیل را ملاقات می‏کردند، بخشنده‏تر می‏شدند و در امور خیر از نسیم هم بخشنده‏تر می‏شدند.

ایشان در طول زندگی خود، همواره در راه صدق و راستی بودند و هرگز به مکر و حیله روی نیاوردند و درس آزادمردی و آزاد اندیشی را به بشریت عرضه کردند.

تفکر و تدبّر
زندگی رسول خدا(ص) بر تفکر و تدبّر استوار بود و هیچ کاری را بدون تفکر، انجام نمی‏داد.

رسول الله به تمام اصحاب خود نیز توصیه می‏کرد که در رابطه با دین خود تفکر کنند و بدون فکر، حرفی نزنند و کاری انجام ندهند و همیشه به سرانجام کار بیندیشند و این کار را سرلوحه زندگی خود قرار دهند.

ایشان در وصیت خود به حضرت علی(ع) می‏فرمایند: «هیچ عبادتی مانند تفکر، ارزشمند نیست.»