آرمان هیأت - سینمای دینی متولی نمی‌خواهد

نشریه خیمه؛ هنر: برای سینمای دینی بهتر است تا سازمان‌هایی که خودشان را متولی سینمای دینی می‌دانند، نباشند.

این تصور که سرمایه‌گذاری در کارهای مذهبی بهتر انجام می‌شود و برای سینماگران، به پشتوانة حمایت مالی سفارش‌دهندگان این قبیل کارها، منعفت مالی در پی خواهد داشت، تصوری غلط و نابجاست که من به عنوان یک تهیه‌کننده آن را قبول ندارم.

اگر همچون کسانی که نقطه شروع فعالیت خود را عرصه «دفاع مقدس» برگزیدند، برخی، موضوعات مذهبی را بهانه ورود خود به سینما قرار دهند، کار بسیار خطرناکی انجام داده‌اند زيرا تاکنون مشاهده کرده‌ايم که با آثار ضعیف خود به هر دو حوزه‌ لطمه وارد ساخته‌اند و این کار، در واقع خطرپذیری بدی بود که برخی از مراکز دولتی، به ویژه صدا و سیما انجام داد و نتایجی برخلاف انتظار به بار آورد.

تا زمانی‌که سینمای ما درگیر برخی از این متولیان است که نام خودشان را حامی گذاشته‌اند و در واقع جز ضربه و ضرر رهاورد دیگری برای ما نداشته‌اند و تا زمانی‌که سینما وصل به این حامیان است، ما هیچ رشدی نخواهیم کرد و شاید جلوی پیشرفتمان هم گرفته شود.

در هیچ کشوری متولی فیلم دینی وجود ندارد. چراکه فیلمسازان خودشان باید تصمیم بگیرند در این حوزه کار کنند و نیازی به متولی خاص وجود ندارد. اتفاقاً بهتر است، سازمان‌هایی که خودشان را متولی می‌دانند نباشند.

من به عنوان کسی که ۲۵سال در این حوزه کار کرده، آرزو دارم کاش بشود که ما نیازمند این سازمان‌ها نباشیم و خودمان به عنوان شرکت‌های فیلم‌سازی وارد عمل شده، این‌قدر دستمان باز باشد که بتوانیم به راحتی سرمایه‌گذاری کنیم و از بازگشت سرمایه خود اطمینان داشته باشیم که این مستلزم وجود گردش مالی اقتصادی درست در جامعه است.

سینمای مذهبی، اگر آن متولیان بگذارند، می‌تواند گردش مالی درستی داشته باشد. دولت باید قدری اعتماد کند و ما سینماگران را به حال خودمان بگذارد تا خودمان وارد این بازار شویم و برای خودمان بازاریابی کنیم. چراکه این دخالت، دست و پای همه را بسته است. اگر سینمای مذهبی به خود سینماگران واگذار شود، نتیجه‌اش قطعاً بهتر خواهد بود.

شاید در سال‌های ۵۹-۵۸ که هنوز ابتدای راه بودیم و یک خلأ برای سینماگر وجود داشت، حضور عده‌ای که در حمایت از سینما در جایی به نام «حوزه هنری» دور هم جمع شدند و به دنبال آن هم مجموعه‌ای به نام «سازمان تبلیغات اسلامی» تشکیل دادند، کارساز بود.

اما الآن و در شرایطی که سی سال از انقلاب می‌گذرد، دیگر کافیست و اگر ما تا امروز می‌گفتیم سینما نیاز به حمایت، متولی و حامی دارد، الآن می‌گوییم که آنها باید کنار بروند و بگذارند سینما با یک تجربة سی ساله، بدون نیاز به حامی و متولی، خودش مسیرش را پیدا کند.

هر نهادی که خودش را متولی تولید در امور دینی می‌داند، در اصل به تولید آن ضربه وارد خواهد کرد. هیچ‌کدام از آنها دیگر به نفع سینما نیستند، چراکه سینما به آن رشد کامل و کافی خود رسیده است.

شايد هر نهادي که بخواهد بودجه در اختيار سينماگر قرار دهد، اين حق را براي خود قائل باشد که چنين نقشي هم داشته باشد. در واقع زماني سينما مي‌تواند مستقل از نهادها عمل کند که نياز مالي به آنها نداشته باشد.

آنچه در تمام دنیا رایج است، ‌این است که در تمام دنیا فیلم‌هایی از این دست، چه در بعد تاریخی، چه در بعد مذهبی توسط کارگردان‌های مطرح و باتجربه ساخته می‌شوند و به همین جهت، پس از نمایش آثار آنان، همه می‌خواهند مثل آن فیلم‌ها را بسازند.

این آثار، تأثیر خود را در جهان بر جای خواهد گذاشت و این در شرایطی است که ما هیچ کاری انجام نداده‌ایم، چراکه درست حرکت نکرده‌ایم.

ما در برابر این مجموعه‌ها نه تنها نتوانستیم پاسخ مناسبی بدهیم، بلکه برعکس هم عمل کرده‌ایم. زیرا مجموعه‌های مذهبی ما، از نبود عوامل باتجربه و حتی متوسط رنج می‌برند و این مسئله لطمه‌ای بر هنر دینی وارد می‌سازد که به مراتب از فیلمی که ضد موضوعات مذهبی ساخته می‌شود، بیشتر خواهد بود.