به مناسبت قرار گرفتن در ایام فاطمیه با حجت الاسلام سید محمدرضا طباطبایی، پژوهشگر ادیان و نویسنده کتاب "غمخانه فاطمه زهرا (س)" درباره ادعای وهابیت مبنی بر وفات حضرت زهرا (س) و رد شهادت آن حضرت (س) به گفتگو پرداخته ایم که از نظرتان می گذرد:


وهابیت دست به تحریفی در خصوص شهادت حضرت زهرا (س) زده و تلاش می کند شهادت ایشان را کتمان کرده و آن را مرگی طبیعی جلوه دهد؛ لطفا این مساله را بررسی کنید.
بله؛ یکی از شبهات وهابیت که مطرح می کند درباره شهادت حضرت زهرا (س) است.
وهابیت تکفیری هر بار که در کتابی یا سخنرانی یا نوشته ای با شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها برخورد می کند، دچار چالش می شود و گویا بزرگترین ضربه مهلک را بر روح خود دریافت کرده است. از جمله اشکالاتی که وهابیت مطرح می کند این است که می گوید واژه شهادت نسبت به حضرت زهرا (س) یک واژه و تعبیری است که در سال های اخیر توسط جمهوری اسلامی ایران شایع و رایج شده است.
در سال ۱۳۷۱ در مجلس شورای اسلامی ایران طی جلسه ای، قانونی به تصویب رسید مبنی بر این که در تقویم ها و سررسید ها، روز شهادت حضرت فاطمه (س) تعطیل رسمی اعلام و علاوه بر این در تقویم ها از واژه شهادت به جای وفات استفاده شود. وهابیت تکفیری می گوید واقعه تاریخی شهادت حضرت زهرا (س) در سال ۱۳۷۱ شمسی جعل شده است و ریشه تاریخی ندارد چرا که پیش از آن در تقویم ها از واژه وفات استفاده می کردند بعد از آن از واژه شهادت.

چه پاسخی به این ادعا می توان داد؟
این سخن و ادعای وهابیت ادعایی گزاف بیش نیست. درست است که تعطیلی سالروز شهادت حضرت زهرا(س) در سال ۱۳۷۱ شمسی به صورت رسمی در ایران به تصویب رسید، اما پیش از این نیز بسیار در تاریخ و منابع ثبت شده است که روز سوم جمادی الثانی را روز شهادت حضرت زهرا (س) و نه وفات ایشان می نامیدند.
امامان شیعه بیش از ۱۴۰۰ سال با واژه شهادت به آن واقعه تاریخی مهم اشاره می کردند. بزرگان و فقهای شیعه در طول قرن ها از این روز با تعبیر روز شهادت حضرت زهرا(س) یاد می کردند، لذا شهادت ایشان موضوعی نیست که اخیرا تصویب شده باشد.
مرحوم کلینی در کتاب اصول کافی جلد ۱ صفحه ۴۵۸ روایتی را نقل می کند که در آن می نویسد:" إنّ فاطمة الصدیقة الشهیدة"
این واژه شهیده را اگر کسی در روایات اسلامی جستجو کند به روایات مختلفی می رسد که متوجه خواهد شد شهادت ایشان صرفا در سال ۱۳۷۱ شمسی به تصویب نرسیده است.
همچنین آیت الله میرزا جواد تبریزی (ره) بر اساس روایتی از امام کاظم (ع) نقل می کند که: " إنّ فاطمة الصدیقة الشهیدة" و این روایت را نیز از "دلائل الامامة" از طبری بیان می کند. همچنین مرحوم شیخ مفید در کتاب" المزار" عبارتی را در زیارت حضرت فاطمه (س) بیان می کند که: "السلام علیک ایّتها البتول الشهیدة الطاهرة" این تعبیر را نیز در کتاب "المقنعه"، صفحه ۴۵۹ بیان می کنند.
لازم نیست ما به وهابیونی که با کینه توزی این شبهه را مطرح می کنند بگوییم که شیخ مفید در چه سالی زندگی می کرده. آیا شیخ مفید در سال ۱۳۷۱ نماینده مجلس شورای اسلامی بوده است! خیر. ایشان از علمای سلف شیعه است که در سال ۴۱۳ قمری وفات یافته؛ همچنین روایت های مختلفی از شیعه در این زمینه نقل شده که با اصطلاح مستفیض یعنی روایاتی که نزدیک به تواتر است و از شهادت آن بانو یاد می کند، شناخته می شوند.

آیا شهادت ایشان در منابع اهل سنت نیز تصریح شده است؟
بله؛ جوینی از علمای اهل سنت است. ذهبی از علمای متعصب اهل تسنن و از جوینی مشهورتر است درباره جوینی می نویسد: سمعت من الامام المحدث الاوحد الاکمل فخر الاسلام و ... الجوینی.
با توجه به این عبارت، می توان گفت که جوینی جایگاهی عالی نزد اهل سنت دارد. جوینی هم در سال ۷۲۲ قمری فوت کرده است و نه در ۱۳۷۱ شمسی در مجلس شورای اسلامی. همین جوینی در کتاب "فرائد السمطین" جلد ۲ صفحه ۳۴ می نویسد: روزی پیامبر (ص) نشسته بودند و حضرت فاطمه(س) و حضرت علی(ع) نزد ایشان حاضر شدند؛ ناگهان پیامبر (ص) گریستند. وقتی پرسیدند چرا گریه می کنید، فرمودند: وقتی که فاطمه (س) را دیدم یاد صحنه ای افتادم که بعد از من برای او پیش خواهد آمد. گویا می بینم که ذلت وارد خانه اش شده و حرمتش پایمال شده و ... پهلوی او شکسته شده و فرزندش سقط شده در حالی که او فریاد می زند، کمک می طلبد یا محمدا! اما کسی به او پاسخی نمی دهد.
جوینی در اینجا به شهادت حضرت زهرا (س) اشاره می کند و در ادامه از قول پیامبر (ص) می نویسد فاطمه (س) نخستین کسی است که به من ملحق می شود در حالی که حق او غصب شده و به شهادت رسیده است.
جوینی عبارت "مغصوبة مقتولة" را می آورد؛ یقینا برای همه روشن است که قتل با وفات تفاوت بسیاری دارد و این واژه به همان شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها اشاره می کند. برای ما مهم نیست که وهابیت نخواهد حقیقت را ببیند چرا که بر همگان روشن است و کسی که خودش را به خواب زده نمی توان بیدار کرد.

آرمان هیأت